Sarahs bevallingsverhaal: 'Mees vloog eruit zonder dat ik ook meer één keer hoefde te persen'

'Bij de bevalling van onze eerste zoon Sev werd ik met 41 weken ingeleid. Ik beviel in het ziekenhuis en met een ruggenprik. Geen pijn voelen, dat vond ik heerlijk. Dat wilde ik dit keer precies zo. Op die manier bevallen, voor mijn gevoel lekker veilig in het ziekenhuis, was echt mijn doel.

Op 11 augustus, een dag voor de bevalling, voelde ik me supergoed. Hoewel ik hoogzwanger was, had ik nergens last van. Geen gerommel in mijn buik, geen voorweeën. Ik had nog genoeg energie om leuke dingen te doen.

Die avond zijn vrienden nog bij ons thuis komen borrelen. Ik lekker aan de alcoholvrije wijn, natuurlijk. Het was een gezellige avond. Sev, onze oudste, logeerde bij mijn ouders.

Tip: Getest: alcoholvrije drankjes – wijn, bubbels, bier en cocktails

Buikpijn

De volgende ochtend werd ik om 06.15 uur wakker met een beetje buikpijn waardoor ik wat onrustig in bed lag. 'Wat ben je toch allemaal aan het doen? We kunnen eindelijk een keer samen uitslapen, want Sev is er niet', zei mijn vriend Cas nog.

Vanwege het zeurende gevoel in mijn buik besloot ik te gaan douchen en de warme straal op mijn buik te richten. Ik dacht nog steeds niet dat de bevalling was begonnen en ging ervan uit dat de pijn wel weer weg zou gaan. Heel chill stond ik daarom onder de douche en heb nog even mijn haar gewassen.

Van 0 naar 100

Tot ik opeens erge weeën kreeg. Alsof het van 0 opeens naar 100 ging. 'Shit, het is begonnen!', riep ik.

Cas bleef in bed liggen, want hij dacht dat ik aan het overdrijven was. Vijf minuten daarvoor lag ik nog bij hem in bed, dus hij nam het met een korrel zout.

Daardoor ging ik toch een beetje twijfelen aan mezelf: was ik mij inderdaad aan het aanstellen? Maar toen ik de douche uit liep en - nog niet afgedroogd - bij de badmeubel stond, voelde ik daarbeneden.

Lees ook: Voortekenen dat je bevalling gaat beginnen

Error

'Ik voel het hoofd!', schreeuwde ik naar Cas. Hij kreeg een error in zijn hoofd. 'Wat ben jíj nou aan het doen?', vroeg hij geschrokken. Toen ik nog een keer vertelde dat ik het hoofd van de baby kon voelen, belde hij de verloskundige. 'Jullie moeten nú komen!

De verloskundige, die op tien minuten rijden bij ons vandaan zit, antwoordde dat ze een uur later bij ons zou zijn. Waarschijnlijk dacht ze dat het allemaal nog wel even kon duren.

Cas hing op. Misschien valt het dan inderdaad wel mee, dacht hij. 'Maar ik voel écht het hoofd!', zei ik nog een keer.

Bloedheet

Snel daarna kreeg ik persdrang. De pijn die veel vrouwen tijdens het bevallen in een paar uur opgebouwd voelen, voelde ik in een paar minuten. Het deed zo veel zeer dat ik dacht dat ik van voor tot achter uitscheurde.

Cas belde opnieuw de verloskundige, terwijl ik daar nog steeds stond. Mijn lijf was nog nat van de douche, maar ik had het bloedheet. Ik schreeuwde het uit: 'Ik kan het niet meer tegenhouden!'

Gas erop

De verloskundige wist op dat moment: ze stellen zich niet aan. 'Ik ben er over acht minuten', klonk het aan de andere kant van de lijn. Ze zei ook dat ik op bed moest gaan liggen, maar het lukte me niet om zelf naar de slaapkamer te lopen met het hoofd van de baby tussen mijn benen.

Terwijl de verloskundige aan het racen was, tilde Cas me op en legde me vervolgens op bed. Een seconde later vloog Mees eruit zonder dat ik ook meer één keer hoefde te persen. Ik zag hoe Cas hem opving.

Lees ook: Vluchttas voor de bevalling: dit moet erin

Handdoeken

Mees huilde meteen, daar was ik blij om. En de pijn bij mij was meteen weg. 'Hij is er!', riep Cas tegen de verloskundige, die we nog steeds aan de lijn hadden. De telefoon lag op luidspreker naast me op het bed, dus ze heeft alles kunnen horen.

Cas legde Mees op mijn borst met wat handdoeken eroverheen. Uit ongeloof kon ik alleen maar lachen: haha, wat is er net gebeurd?! Twee minuten later belde de verloskundige aan. 'Ja, nu hoeft het niet meer. Hij is er al', grapte Cas.

Lekker thuisblijven

De verloskundige rende naar boven. 'Wauw, wat ligt hij er mooi en rustig bij. Goed gedaan!', zei ze. Ik heb het idee dat ze zich een beetje schuldig voelde. 'Ik heb echt zo snel mogelijk gedaan, hoor.' Ons maakte het allemaal niet uit, want het is allemaal goed afgelopen.

Cas knipte de navelstreng door en de verloskundige keek Mees na: alles goed. Ik heb niets aan de bevalling overgehouden. Geen scheur, geen schram, helemaal niks. Ik had eigenlijk gedacht dat we nog naar het ziekenhuis moesten voor een controle, maar dat bleek niet het geval. We mochten lekker thuisblijven.

Overal bloed

Toen de kraamverzorgende later bij ons kwam, moest ze lachen: 'Het lijkt wel of hier een moord gepleegd is!' Cas en ik zagen later pas hoe vies de badkamer was: overal bloed en mijn handafdrukken met bloedsporen op het badkamermeubel.

De bevalling van Mees leek wel een film. Als ik het nu zelf navertel, kan ik het zelf bijna niet geloven.'