Onze columnist Lucas van de Meerendonk (37) was met zijn gezin in Italië en besefte dat we in Nederland wel wat Italiaanse warmte kunnen gebruiken. 'Wanneer we in een restaurant zitten, krijgen eerst de kinderen een bord pasta. De volwassene wachten maar even op hun beurt.'
Sinds ik klein ben, ga ik op vakantie naar Italië. Misschien komt het door mijn temperament, mijn liefde voor pizza's en pasta's of het graag dragen van een goed zittend pak, maar alles in dit land doet mijn bloed sneller stromen.
Jarenlang hadden mijn ouders een piepklein huisje aan het Lago Maggiore. Ze waren in het dorp ontzettend geliefd bij de Italianen. Toen mijn moeder negen jaar geleden overleed, moest haar as dan ook worden uitgestrooid aan het meer. Nu, jaren later, bezoeken we iedereen weer. Voor het eerst zijn onze twee bambini erbij.
Lees ook: Vakantie met kleine kinderen, waar let je op?
Extra bolletje ijs
Kinderen en Italianen, dat is een heilige combinatie. Een paar voorbeelden: wanneer we in een restaurant zitten, krijgen eerst de kinderen een bord pasta. De volwassene wachten maar even op hun beurt. Als er tranen biggelen over de wangen van mijn dochter, doen ze er alles aan om haar op te vrolijken. En bij de ijssalon krijgen ze vaak een extra bolletje ijs. Of je als ouder nou wil of niet.
De liefde voor kinderen zit bij Italianen heel erg diep. Toen onze eerste dochter Koosje was geboren, ontvingen we thuis een voor ons onbekende enveloppe. Het bleek uit Italië afkomstig te zijn. De afzender: het tentje waar wij als familie elke ochtend onze eerste koffie van de dag dronken. De inhoud: een briefje van vijftig euro. Om er leuke babykleertjes van te kopen.
Ciao bella!
Tijdens mijn vakantie heb ik altijd hetzelfde ochtendritueel. Ik drink een stevige cappuccino, terwijl mijn jongste dochter Fiep op schoot zit. Voorzichtig lepelt ze melkschuim naar binnen. Haar blonde krullen doen de Italiaanse harten sneller kloppen. Een kleine wandeling door het dorp kan al snel uren duren. Jong en oud, ze zijn allemaal smoorverliefd op haar. En dat laten ze graag aan haar merken. Om de zoveel tijd klinkt er uit een smal steegje 'Ciao bella!',gevolgd door een aai over haar enorme krullenbos.
Het is net alsof ik met de mooiste edelsteen ter wereld rondloop. Fiep geniet volop van alle amore. Vanochtend mompelde ze nog zachtjes 'ciao' naar een Italiaans omaatje en gaf haar een handkus. Het was alsof Harry Styles aandacht gaf aan een tienermeisje, zo door het dolle was de oude dame. Deze warmte mis ik soms in Nederland.
Af en toe voelen kinderen hier meer als een last dan als een zegen. Zo stond ik laatst met mijn buggy in de trein. Uitstappen is dan, zoals elke ouder weet, een hoop gehannes als je in je eentje bent. Maar niemand die maar even de moeite nam om mij te helpen. Zullen we daarom afspreken om heel af en toe de Italiaan in ons naar boven te halen?
