'Met 38 weken meld ik me samen met mijn vriend in het ziekenhuis om ingeleid te worden. Dat ik zo ver ben gekomen is een klein wonder te noemen.
Onverwachte zwangerschap
In april hield ik twee positieve zwangerschapstesten in mijn handen. Totaal onverwacht. Ik had net een appartement in Amsterdam en was klaar om me in september in het studentenleven te storten.
Wat had ik een baby te bieden? Liefde, ja natuurlijk. Maar naast mijn vwo-diploma stond alleen werkervaring in de horeca op mijn cv. Na dagen nadenken besloot ik het kind toch te houden. Het zou zwaar worden als studerende moeder, maar ook wel goedkomen.
Lees ook: Ongepland zwanger, wat nu?
Gat in mijn hart
De eerste weken van de zwangerschap vielen me heel zwaar. Ik was ziek en extreem vermoeid. De artsen vertrouwden het niet. In week 14 van de zwangerschap ontdekten ze een gat in mijn hart. Ze snapten niet hoe ik daar nog nooit iets van gemerkt had. Dat ik normaal had kunnen functioneren en altijd vijf keer per week intensief sportte.
Of ik het kind kon houden was door de afwijking niet meer zeker. Mijn hart zou het misschien niet aankunnen. Na weken met onderzoeken kreeg ik groen licht. Het zou een zware zwangerschap worden, maar ik mocht mijn baby houden!
Al 2,5 centimeter ontsluiting
Om 15.00 uur arriveren we in het ziekenhuis. Het wordt een spannende dag. Ik weet al dat ik een ruggenprik krijg en dat ik maximaal dertig minuten mag persen. Allemaal om mijn hart niet te veel te belasten. Een half uur later krijg ik het eerste inwendig onderzoek. Ik heb al 2,5 centimeter ontsluiting. Geen ballon nodig dus.
Even later worden mijn vliezen gebroken. Weeënopwekkers zijn niet nodig, ik voel het op gang komen. Om 17.00 uur krijg ik mijn verplichte ruggenprik. Via een pompje kan ik de pijnstilling zelf toedienen. Ik zit al op 5 centimeter.
Niet zo pijnlijk als een tatoeage
De weeën worden scherper, maar zijn te doen. De tatoeage op mijn enkel vond ik meer pijn doen. Mijn vriend spreekt me toe, hij houdt me rustig. Ik tel elke twintig minuten af, dan geeft hij me een nieuwe shot medicatie.
Ik baal als ik geen verlichting voel. Waarom gebeurt er niets? De anesthesist checkt: de ruggenprik blijkt niet te werken. Hij moet opnieuw gezet worden. Maar eerst nog een inwendige controle. Helaas voor mij en de pijn: ik heb al 8 centimeter ontsluiting. Door zonder pijnbestrijding.
Lees ook: Ruggenprik bij bevalling: de voor- en nadelen
Hartslag daalt
Binnen een kwartier heb ik volledige ontsluiting en mag ik persen. Fijn, de pijn stopt, ik geef toe aan de samentrekkingen. Ik ga op de baarkruk, laat de zwaartekracht maar meehelpen. Ik wil absoluut geen keizersnede. Ineens daalt de hartslag van de baby snel. Ik moet op het bed.
De verloskundige spreekt me toe: de baby moet er zo snel mogelijk uit. Nog een paar keer persen. Ik geef alles wat ik heb. En daar is ze gelukkig! De navelstreng zit strak om haar nek, de verloskundige krijgt haar vinger er niet tussen.
Wat een opluchting
De baby toont geen teken van leven. De verloskundige legt haar op de commode, een warmtelamp gaat aan, de kinderarts wordt erbij geroepen. Dan hoor ik gehuil. Wat een opluchting. We hebben een gezond kind, onze Maan.
Al in de minuut na mijn bevalling voel ik me minder ziek en vermoeid. We blijven nog twee dagen in het ziekenhuis vanwege mijn hart.
Lees ook: 10x bijzondere weetjes over de navelstreng
Geboren!
Maan Noé Leonie
Op 22-11-2023
Na een bevalling van ongeveer 3 uur
Lengte: 50 cm
Gewicht: 3260 gram
Herken jij jezelf in het verhaal van Dewi Michelle?
Misschien herken je jezelf in Dewi's verhaal en heb je ook spannende momenten voorafgaand of tijdens je zwangerschap meegemaakt. Praat mee op het community forum van Ouders van Nu en deel jouw gedachten, ervaringen, tips en advies aan toekomstige ouders.
