'In het begin was het fijn. We waren onafscheidelijk, lachten veel en konden eindeloos praten. We gingen heel snel samenwonen, maakten plannen voor later.' Toch veranderde er langzaam iets. 'Hij werd prikkelbaarder, trok zich vaker terug. Als ik vroeg wat er was, kreeg ik weinig terug. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Pas veel later zag ik hoe ongezond die dynamiek eigenlijk was.'
Onverwacht zwanger
De zwangerschap kwam onverwacht. Rosalie schrok ervan, maar stiekem hoopte ze dat dit het tij zou keren. 'Ik was zenuwachtig, maar ook gelukkig. Ik dacht: dit kind is van ons, dit wordt een nieuw begin.'
Zijn reactie was allesbehalve warm. 'Hij zei dat het geen goed moment was. Hij trok zich steeds verder terug. En een paar weken later vertrok hij echt. Zonder veel uitleg, zonder gesprek. Hij was gewoon weg.'
Lees ook: Noa (23) raakte op haar 19e onverwacht zwanger: 'Ik voelde paniek maar ook meteen liefde'
Alleen met een groeiende buik
'Ik was tien weken zwanger en ineens alleen. Het eerste trimester is al niet makkelijk, maar dit zorgde ervoor dat ik er écht doorheen zat. Ik wilde mijn zwangerschap liever nog even voor me houden, maar dat kon niet meer. Ik stond echt op instorten. Gelukkig had ik lieve vrienden en mijn ouders om op terug te vallen.
Mijn wereld stond stil, maar de tijd niet. Mijn buik groeide, mijn emoties golfden alle kanten op. Soms dacht ik: dit trek ik niet. Maar tegelijkertijd voelde ik een kracht in mezelf die ik niet kende. Ik zou voor deze baby zorgen, wat er ook gebeurde.
Mijn moeder ging gelukkig mee naar echo's en kwam eten brengen als ik te moe was om te koken. Zonder haar had ik dit niet gered.' Wat Rosalie ook overeind hield, was het idee dat ze dit kind niet voor niets kreeg. 'Blijkbaar moest dit gebeuren.'
De bevalling
De bevalling was zwaar, maar het moment dat ze haar zoon op haar borst kreeg, vergeet Rosalie nooit meer. 'Ik voelde pure rust. Alsof alles wat mis was gegaan ineens niet meer uitmaakte. Hij was er. En ik had het alleen gedaan. Dat was een moment van trots dat ik moeilijk in woorden kan vatten.'
Ze heeft uiteindelijk haar ex nog een berichtje gestuurd dat zijn zoon geboren was, maar ook daar heeft ze nooit meer wat op gehoord. 'Het was alsof hij in rook was opgegaan.'
Alleenstaande moeder
De eerste maanden als moeder waren intens. 'Ik moest alles zelf doen. Er waren dagen dat ik brak. Maar er waren ook dagen waarop ik dacht: ik doe het gewoon. Ik bén een goede moeder, ook al is het niet zoals ik het ooit voor me zag.' De grootste uitdaging? 'De stilte. Niemand die zegt: 'Ik neem het even over'. Maar tegelijk is dat ook mijn grootste les geweest: dat ik alles in me heb wat mijn kind nodig heeft.'
Over haar ex praat ze rustig, zonder woede. 'Ik heb geleerd dat niet iedereen is gemaakt om te blijven. Natuurlijk had ik het anders gewild: een gezin, samen opvoeden, maar ik zie nu hoe ongezond de relatie was. En dat hij zomaar is weggegaan, zegt voor mij genoeg.'
Lees ook de andere verhalen van de rubriek Alleen verder.
OPROEP: Ben jij verlaten of bedrogen tijdens je zwangerschap of zag je zelf geen toekomst meer in je relatie en wil jij ook jouw verhaal anoniem delen? Mail dan naar oproep@oudersvannu.nl
