Supersnel bevallen: 'Hij viel op de grond. Dat geluid vergeet ik nooit meer'
'Mijn vliezen braken en om 7 uur 's ochtends begonnen de weeën. We belden naar het ziekenhuis, daar zeiden ze dat we rustig die kant op konden komen. Ik was medisch en zou worden ingeleid. Mijn vorige twee zwangerschappen had ik zwangerschapsvergiftiging en dit was mijn eerste zwangerschap sinds mijn gastric bypass. De weeën kwamen om de drie tot vijf minuten en om 7.30 uur stapten we in de auto, een ritje van twintig minuten. We waren nog niet de hoek om of de weeën werden een stuk heviger. "Ik heb persdrang," zei ik vrij nuchter tegen Ramon. Mijn eerste gedachte: ik hou het tegen. "Bel 112 maar voor de zekerheid," want ik wist zelf ook wel dat tegenhouden niet kon. Ramon belde, ik deed alvast mijn schoenen en mijn broek uit en ging achterin liggen. Ik werd meteen heel praktisch. Het waaide enorm, de dag daarvoor was er een storm, langs de weg lagen omgewaaide bomen.
Kort maar krachtig: dit zijn de voor- en nadelen van een stortbevalling
Lekker belangrijk
De 112-medewerker zei: "Ga langs de kant van de weg staan." We reden ergens waar dat niet kon of we zouden een gigantische file veroorzaken. Dus ik zei: "Rij maar even door, tot het station." Tegenover onze vaste Chinees konden we makkelijk parkeren en zou de ambulance ons ook zo vinden. Op de een of andere manier was ik rustig en helder, hoewel de situatie enorm hectisch was. De vrouw van 112 stelde vragen, zoals hoe oud ik was. Op een gegeven moment gilde ik: "Ik krijg gewoon nu een kind, lekker belangrijk, die vragen!" Nee, angst was er niet. Ook niet bij Ramon. Al snel kwamen er twee politiemedewerkers, ze zagen mij achterin liggen toen ik mijn weeën aan het wegpuffen was. Want ik herinnerde me ineens dat als het hoofdje staat en de schouders komen, ik die wee moet wegpuffen omdat ik anders zou uitscheuren. Dat deed ik, ik wist dat het hoofdje al zo ver was.
De bevalling: wat kun je verwachten?
Helikopter
Er arriveerden twee ambulances, de medewerkers hadden de alarmcentrale aan de lijn. Het was hun eerste bevalling, zij vonden het spannender dan wij. Ze konden Melissa nog net opvangen toen ze werd geboren. Ze hadden dekens nodig en Ramon pakte mijn mooie wikkeldeken uit de vluchtkoffer. Waarop ik zei: "Niet die, pak de hydrofiele doeken maar!" Ik wilde niet dat die deken vies zou worden. Ik heb Melissa snel onder mijn trui gelegd, zodat ze warm bleef. Pas toen de politieagent zei dat er een traumahelikopter onderweg was, werd ik ineens bang. Ze is toch gezond, ze huilde toch? Achteraf bleek dat het protocol. De kinderarts kon zo snel ter plaatse zijn, hij onderzocht Melissa, alles was goed. En weg was de helikopter. Niet lang daarna werden we met twee ambulances naar het ziekenhuis gebracht. Om 12 uur mochten we naar huis. Achteraf had ik tijdens het breken van de vliezen al zes centimeter ontsluiting, toen ben ik gaan slapen. Tegen de tijd dat ik in de auto stapte, had ik volledige ontsluiting. Maar ik kijk er goed op terug. Het ging zo snel, ik heb amper weeën gehad. En: we hebben een leuk verhaal voor op verjaardagen.'
