'Soms zet ik Daan in de wasmand en dan doen we net of hij in een vliegtuig zit. Ik til hem boven mijn hoofd, maak bromgeluiden en samen tollen we door de kamer. Daan gilt het uit van plezier en ik geniet enorm. Het gelach van mijn zoon: een fantastisch geluid.
Ik kan het allemaal gewoon
Nee, ik ben niet bang om te vallen of te struikelen. Ik weet precies waar alles staat. Ik ben dan wel blind, maar stoeien, kietelen, samen In de maneschijn doen als Daan 's avonds gaat slapen: ik kan het allemaal gewoon.
Speciale boekjes
Er zijn kleurplaten in reliëf die we samen maken. Ik voel dan precies waar ik moet kleuren. Of speciale boekjes in braille, waarbij wordt verteld wat er op de plaatjes staat (van Stichting HetSamenLeesMomentje, red.), zodat we ze samen kunnen 'bekijken'.
Aan de lijn
Ik voel me als vader op geen enkele manier beperkt door mijn blindheid. Alhoewel, dat is niet helemaal waar. Al zijn Daan en ik buiten met een lijn aan elkaar verbonden, ik ga niet met hem de eendjes voeren.
Te riskant
Ook al probeert mijn geleidehond Nore ook op Daan te letten – als we wandelen, gaat ze bijvoorbeeld uit zichzelf naast Daan lopen om hem te beschermen en past ze haar looptempo aan – ik vind het te riskant. Ik moet er niet aan denken dat Daan de vijver in loopt.
Als ik had kunnen zien…
Laatst had ik te laat in de gaten dat Daan de vitamine D-pilletjes te pakken had. Hij vindt ze namelijk heel lekker. Ik had geen idee of hij er acht of tachtig op had. Als ik had kunnen zien, had ik veel eerder in de gaten gehad dat hij de dop eraf had weten te krijgen. Bij de huisartsenpost werden we gerustgesteld. Het ergste wat kon gebeuren, was dat Daan wat buikpijn kreeg. Zelfs dat is gelukkig niet gebeurd.
Achter slot en grendel
Ook al staan alle voor Daan gevaarlijke spullen bij ons achter slot en grendel, ik let sindsdien wel beter op. Daan wordt ouder, ondernemender. Wat betekent dat als hij opeens heel stil is, ik meteen moet checken wat hij aan het uitspoken is.
Mijn eigen manier
Het is heel jammer dat ik Daan niet kan zien, maar ik lijd er niet onder. Ik ben blind geboren. Ik weet niet anders dan dat ik niet kan zien. Ik 'zie' Daan opgroeien op mijn eigen manier. Ik voel hem zwaarder en sterker worden, zich ontwikkelen.
Rijker en groter
Als peuter is Daan zich heel bewust van zijn omgeving. Elk blaadje, lieveheersbeestje, elke boom, alles benoemt hij. Hij houdt van de natuur en beschrijft wat hij ziet. Dat maakt mijn wereld rijker, groter.
Samen op avontuur
Hij is nog te klein om uit te leggen dat ik niet kan zien, maar ik denk eigenlijk niet eens dat het nodig is. Hij weet het vermoedelijk allang. Als hij mijn vrouw iets wil laten zien, roept hij dat ze moet kijken. Bij mij pakt hij me vast en leidt me ernaartoe. "Kom maar papa!" Zijn hand in de mijne, samen op avontuur. Iets mooiers is er niet.'
Met dank aan KNGF Geleidehonden: geleidehond.nl
Interview: Deborah Ligtenberg. Fotografie: Kim Krijnen. Dit interview is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
