'Toen ik zwanger was van mijn eerste, wist ik zeker dat het een meisje was en dat klopte. Bij de tweede twijfelde ik ook geen moment: ik was net zo misselijk en moest net zo veel overgeven als bij de eerste. Dit was weer een meid, ik vóélde het gewoon.
Dus ik bedacht een mooie meisjesnaam en zocht behang met bloemen uit voor de babykamer. Omdat ik mezelf altijd al zag als een moeder van dochters, had ik alle kleertjes en speelgoed van mijn oudste - op de een of andere manier was alles vrijwel roze - bewaard. In mijn hoofd had ik al ver voor deze zwangerschap een plaatje van ons gezin met meiden: twee zusjes, strikken in de haren, jurkjes aan, hele middagen knutselen.
Lees ook: Gender reveal, zo maak je het geslacht van je baby bekend
Hysterisch gehuild
Hoe zeker ik ook was van mijn zaak, mijn dochter zei steevast dat ze een broertje kreeg. Ik lachte erom, wil je dan geen zusje? Want ik voelde dat haar zusje in mijn buik zat. Maar toen zei de echoscopist tijdens de 20 wekenecho dat mijn dochter gelijk had. Huh, wat zeg je nu?, zei ik. Ik zie een piemeltje, zei ze en ik viel stil. Het kón gewoon niet waar zijn, maar dat was het wel. Ik had beter naar mijn dochter moeten luisteren.
Een week lang heb ik erom gehuild, niet een beetje, maar echt hysterisch. Ik moest verwerken dat ik geen dochter, maar een zoon kreeg. Daarna probeerde ik mezelf langzaam wijs te maken dat een jongetje ook leuk was. Maar ook al wilde ik het geloven, het duurde lang voordat dat lukte. Dan ging ik babykleertjes kopen, en kwam ik toch weer thuis met een jurkje voor de oudste. Dan voelde ik hem schoppen in mijn buik en dacht 'oh nee, niet zo'n druk jongetje'.
Lees ook: Gender disappointment en 8 andere taboes rondom ouderschap
Mijn jochie
Vanaf het moment dat we een naam voor hem kozen en het kamertje af was - met stoer jongensbehang-, werd het beter. Maar totdat hij geboren was, bleef het een onwennig idee dat er een jongen op komst was. Toen ik hem eenmaal in mijn handen had, viel dat gevoel, gelukkig, weg. Meteen voelde ik: dit is mijn jochie, ik ben stapelgek op hem.
De kraamperiode was één grote blauwe wolk, ik wilde niets liever dan mijn baby vertroetelen. Nog altijd, hij is inmiddels ruim zes maanden, kan ik uren naar hem kijken en me verwonderen. Ik voel geen grammetje minder voor hem dan voor mijn dochter en hou intens veel van hem.
Een derde?
Als ik terugdenk aan het moment waarop ik hoorde dat ik een jongen zou krijgen en de week daarna, waarin ik alleen maar huilde, dan vind ik dat heel erg. Had ik toen maar geweten dat ik zo dolblij zou zijn met hem.
De kleertjes van zijn zus heb ik weggeven, althans de helft, want stel dat er ooit tóch nog een meisje komt. Al wil de vader van mijn kroost er niks over horen, 'zoek maar een ander' roept hij dan. Als die derde er tóch komt, dan denk ik toch weer dat het een meisje wordt. Maar ik weet nu wel: het maakt niet uit, beide zijn fantastisch.'
/c814ea5fedb4494f9646dbfcd315974c/image.jpg)
/b1c3408f876a4a9db912951f5c7fd4fb/image.jpg)
/52f8d88a6a544fbf89b71059b5bc1ebb/image.jpg)
/7a567420f1bb47d0bff30d0f0dde8624/image.jpg)
/afac3d5d91b0425f8f697fc78d1ca474/image.jpg)
/3c8f2309186d40f2a4cf4ad781d45a66/image.jpg)
/9f15677ea8b34cbb99ffea8cae1c47d1/image.jpg)
/5137e522df7f4f99bb53086883e2d2e8/image.jpg)
/cf4601b3f45b42bf859419aae5163a5e/image.jpg)
