'Mijn herstel na het verliezen van mijn zoon Benjamin, die na 22 weken zwangerschap levend werd geboren, maar na acht minuten overleed, duurde lang. Mijn placenta zat vast, waardoor die er met geweld is uitgehaald. Acht weken lang heb ik heel erg gebloed. Ook had ik last van stuwende borsten, die hun melk niet kwijt konden en het duurde lang voordat mijn buik slonk.
Mijn lijf was helemaal van slag, waardoor ook mijn eisprong uitbleef. Terwijl er wel een grote wens was om nog een keer zwanger te raken. Uiteindelijk ben ik medicijnen gaan slikken om een eisprong op te wekken.
Lees ook: Je baby verliezen tijdens de geboorte: hoe ga je om met dit verdriet?
Eerst zien, dan geloven
Al snel bleek dat ik opnieuw in verwachting was, en dat gaf een dubbel gevoel. Ja, ik was dolblij, maar ik hield ook miljoen slagen om de arm. Want wat als ik ook dit kindje zou verliezen? Het verdriet om mijn zoon was zo groot geweest, dat zou ik niet nog eens kunnen verdragen.
Als we een goede echo hadden of ik de hartslag van de baby hoorden, was er meteen dat stemmetje in mijn hoofd dat zei: we moeten het nog maar eens zien. Ook al waren alle voortekenen goed, ik durfde niet te vertrouwen dat dit kind wel zou leven. Ik wilde het geslacht niet weten en als ik de baby voelde schoppen, dan maakte ik mezelf wijs dat het mijn darmen waren.
Ik kocht geen babykleertjes en richtte de babykamer amper in. Ergens hoopte ik dat dat na 22 weken zou veranderen, maar dat gebeurde niet. Het gevoel dat het nog altijd mis kon gaan bleef bij me tot het allerlaatste moment.
Dit was een gezonde, lévende baby
Toen de bevalling na 39 weken begon, was ik ontzettend emotioneel, tussen de weeën door zei ik steeds: 'Ik hoop dat het leeft, wat als het niet leeft?' Maar toen kwam ze eruit en begon ze meteen te huilen. Heel even zag ik Benjamin in haar, maar al snel verruilde ik dat plaatje. Dit was een andere baby, een gezonde, lévende baby, en bovendien een meisje. De spanning die ik al die maanden had gevoeld, viel weg. Het zat goed, dat voelde ik, dit kind zou wel bij ons blijven.
Lees ook: De impact van babysterfte op een gezin: 'Mama, ik kom jou wel troosten'
In ons coconnetje
Door onze vorige ervaring, hadden we een speciale kraamverzorgende die gespecialiseerd was in zorg geven aan ouders die eerder een kind verloren. Ze adviseerde ons om in die eerste week alleen onze ouders te ontvangen, zodat we de ruimte konden geven aan onze gevoelens. Dus we zaten thuis in ons coconnetje en voelden wat we voelden.
Dat was goed, want pas in die eerste dagen kwam het besef wat we verloren hadden toen onze zoon stierf. Het verdriet was heel intens, maar daarnaast voelden we ook grote blijdschap en dankbaarheid voor het feit dat onze dochter bij ons was.
We doen het goed
Ik herstel veel beter dan na de geboorte van Benjamin, na een week of vier stopte het bloeden, mijn borstvoeding loopt vanaf het begin en ik ben mijn buik al bijna kwijt. Mijn dochter doet het ontzettend goed, er is niets waar we ons zorgen over hoeven te maken. Soms zeg ik tegen mijn man: dit doet ze om ons vertrouwen te geven, ze sleept ons erdoorheen. Door haar voel ik: we doen het goed.'
