'Met open mond staarde ik in oktober 2021 naar de twee kleine vruchtzakjes op het scherm. Een dunne streng scheidde ze van elkaar. Even was de verloskundige stil. 'Zie ik er nou twee?', vroeg ik verbaasd. De vruchtzakjes knipperden, wat betekende dat de hartjes al klopten. 'Ja', bevestigde de verloskundige. 'Het zijn er twee.'
Direct dacht ik aan Sander en Dennis, onze tweelingjongens waar we in januari en april 2020 helaas afscheid van hadden moeten nemen. Het verdriet was nog steeds groot. Hoe bizar was het dat ik na hen opnieuw zwanger was van een tweeling? Aan de streng te zien, waren ze weer twee-eiig. 'Hoe krijg je dat nou voor elkaar?', vroeg mijn beste vriendin die mee was. 'Dit is inderdaad heel bijzonder', zei de verloskundige. Ze kon het duidelijk niet geloven en ik ook niet.'
Uitgelegd: Zo groot is de kans om zwanger te raken van een tweeling of meerling
Even schakelen
Ik was 39 jaar toen mijn vriend Ruud (43) en ik besloten om voor een vierde kind te gaan. We hadden op dat moment al een dochter, Josien (6), en ik had met mijn ex ook twee kinderen; Hester (14) en Karlijn (16). Binnen een paar maanden was het raak. En hoe, want het waren er gelijk twee. Iets wat ik niet had verwacht, dus ik moest even schakelen toen we er met de eerste echo achter kwamen.
Omdat Ruud moest werken, was mijn beste vriendin meegegaan. Net als de tweede keer toen we ontdekten dat ik wéér een tweeling droeg. Gelukkig wisten Ruud en ik bij onze eerste tweeling snel te schakelen. Twee kinderen in plaats van één: wat een cadeau, dachten we.
Weinig vruchtwater
Ik voelde me top tijdens de zwangerschap van de eerste tweeling. De echo's waren ook steeds goed. Tot de 16 wekenecho: een van de kindjes bleek weinig vruchtwater te hebben en achter te lopen in de groei. Een duidelijke oorzaak was er niet, dus de artsen hielden het scherp in de gaten. Met de 20 wekenecho hoorden we dat één van de baby's een jongetje was, bij de ander was het geslacht niet goed te zien, omdat de baby zat 'dubbelgevouwen' in de vruchtzak.
Helaas ging de baby met het weinige vruchtwater (het bleek later ook een jongen te zijn en we noemden hem Sander) er niet veel op vooruit. Zijn vruchtwater was nog steeds gering, terwijl zijn broer (we noemden hem Dennis) meer dan genoeg had en lekker doorgroeide.
Omdat de nieren van Sander met bijna 24 weken nog steeds goed werkten, grepen de artsen niet in. Er was ook weinig wat ze konden doen, want voor beide baby's was het het beste om veilig in mijn baarmoeder te blijven. Bovendien was er door in te grijpen een grotere kans op infecties. We konden dus niet anders dan afwachten.
Lees ook: Wat is vruchtwater precies en wat als je te veel of te weinig vruchtwater hebt?
Onmogelijke keuze
Helaas overleed Sander in mijn buik op 14 januari 2020. Ik was aan het werk, ik ben bakkersdocent op een mbo-school, toen ik opeens iets tussen mijn benen voelde. Het bleek de navelstreng van Sander te zijn. In shock probeerde ik hem terug te duwen, maar zonder succes.
Toen ik met loeiende sirenes in het ziekenhuis aankwam, leefde Sander nog, maar hij had wel een heel trage hartslag. Om Dennis te redden, adviseerden de artsen een navelstrengcoagulatie. Hierbij zou de navelstreng van Sander worden dicht gebrand, waardoor hij zou overlijden. Deden we dat niet, dan zou ook Dennis het heel zwaar krijgen. Voor ons was het een onmogelijke keuze.
Gelukkig hoefden we die beslissing niet te nemen. Op de laatste echo bleek Sander al overleden te zijn. Het was ontzettend verdrietig, maar ergens voelde het ook als een opluchting dat we zelf de keuze niet hoefden te maken.
Veel te vroeg geboren
Daarna moest ik in het ziekenhuis bedrust houden. Dennis moest zo lang mogelijk in mijn buik blijven zitten, Sander zou tegelijk met hem geboren worden. Jammer genoeg begon drie dagen later 's nachts de bevalling van Sander. Hij werd om 02:51 uur geboren, waardoor Ruud het net gemist had (hij was op dat moment thuis bij de meiden). Sander was echt een minibaby van 29 centimeter en 458 gram. Op het moment dat ik hem in mijn armen had, voelde ik zo'n enorme liefde voor hem. Ik was trots en verdrietig tegelijk.
Weeënremmers moesten er vervolgens voor zorgen dat niet ook de bevalling van Dennis op gang kwam. Dat leek goed te gaan, maar precies een week later kwam de boel 's nachts toch weer op gang. De bevalling was niet meer tegen te houden en op 25 januari 2020 om 02:30 uur werd Dennis veel te vroeg geboren. Ik was toen 25 weken en 6 dagen zwanger. De kinderarts nam Dennis direct mee naar de neonatale intensive care unit (nicu).
Lees ook: Marcella werkt op de nicu: 'Baby's zweven hier tussen leven en dood. Daar wen je nooit aan'
Hard genoeg gevochten
Daar vocht Dennis drie maanden lang als een leeuw. Hij overleefde virus na virus, werd meerdere keren geopereerd en herstelde zelfs van een hersenvliesontsteking, maar toch ging het op 21 april 2020 mis. Zo moest hij twee keer gereanimeerd worden. Deze pogingen lukten, maar toen de artsen zeiden dat het met Dennis' organen steeds slechter ging en ze een derde reanimatie niet meer aandurfden, besloten we hem te laten gaan.
Het is de moeilijkste beslissing die we ooit hebben moeten nemen, maar Dennis had hard genoeg gevochten. Uiteindelijk overleed hij in mijn armen, in het bijzijn van Ruud en een groot deel van het zwaar geëmotioneerde medische team.
Eindelijk rouwen
De maanden daarna waren voor mij heel vreemd. Al die tijd had ik in het ziekenhuis gebivakkeerd. Met alle artsen en verpleegkundigen had ik een hechte band opgebouwd en opeens was alles klaar. Ik ging zonder kinderen naar huis en kon eindelijk beginnen met het rouwen om beide jongens. Iets wat echt niet makkelijk was, want ik had natuurlijk ook nog drie meiden thuis.
Stomverbaasd
Daarnaast was er nog steeds die kinderwens. Voor Ruud hoefde het niet meer, maar ik voelde heel sterk dat ik ondanks alles weer zwanger wilde worden. Ik had dan wel twee kinderen gekregen, maar ik mocht helaas niet voor ze zorgen en dat was waar ik zo naar verlangde. Met Ruud sprak ik daarom af dat we het op z'n beloop lieten. Als er nog een kind voor ons weggelegd, dan kwam het vanzelf. Zo niet, dan was het zo.
Ruim anderhalf jaar later was het weer raak. Tot mijn grote blijdschap had ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in handen. Ook Ruud was er blij mee, maar 'die eerste echo geloofde hij wel'. Vandaar dat mijn beste vriendin meeging en ik Ruud dus nogmaals op zijn werk moest bellen om te vertellen dat het weer een tweeling was. We waren echt stomverbaasd.
Extra CTG
Gelukkig verliep mijn laatste zwangerschap helemaal goed. Ik voelde me fit en de artsen hielden de baby's nauwlettend in de gaten. Het was fijn dat ik bij hetzelfde ziekenhuis van Sander en Dennis terechtkon voor alle controles. Ik kende alle artsen goed en wist dat ik altijd bij ze terechtkon als ik twijfels of angsten had.
Soms ging ik ook even langs voor een extra CTG. Dan voelde ik de baby's bijvoorbeeld even niet en werden hun hartjes voor de zekerheid een tijdje gemonitord. Dit stelde mij voldoende gerust om zonder al te veel stress de zwangerschap te voldragen. Uiteindelijk werden Pascal en Vajén op 27 juni 2022 na 37 weken zwangerschap geboren. Ik was zo ontzettend blij toen ze veilig en levend in mijn armen lagen.
Zeven kinderen
Inmiddels zijn Pascal en Vajén alweer ruim 2 jaar. Ze doen het hartstikke goed samen en ook met Josien, Hester en Karlijn gaat het prima. Thuis praatten we regelmatig over Sander en Dennis. Ze zijn een onderdeel van ons leven en we zeggen vaak dat zij ervoor hebben gezorgd dat we weer een tweeling kregen. Met z'n allen gaan we regelmatig naar het graf van de jongens.
Voor mij voelt het dan alsof we even compleet zijn. Vooral als ik de twee kleintjes zie spelen bij de grafjes van hun broers. Het is goed zo, denk ik dan. Als iemand vraagt hoeveel kinderen ik heb, zeg ik altijd zeven. Vijf om voor te zorgen en twee in mijn hart, dat is waar Sander en Dennis altijd zullen blijven.'
