Op de dag dat Jamonique Vredeveld 30 jaar werd, kwam ze erachter dat ze zwanger was van haar eerste kind. 'Het was precies zoals ik het had gepland', herinnert ze zich. Van haar zwangerschap genieten zat er niet in. Ze kon nauwelijks eten of drinken binnenhouden en kampte daarnaast met angst- en paniekaanvallen. Artsen schoven haar mentale klachten af op hormonen, waardoor concrete hulp uitbleef.
Meer lezen over: Psychische klachten tijdens de zwangerschap
Depressie en hartkloppingen
Ze ploeterde zich door haar zwangerschap heen en ging drie maanden na de bevalling weer aan het werk in de zorg. 'Ik ging maar door, maar mijn lichaam gaf signalen af dat het uitgeput was.' Het negeren van deze signalen werd onmogelijk toen Jamonique last kreeg van uitvalsverschijnselen aan de linkerkant van haar lichaam. Wat er precies aan de hand was?
'Ik kreeg een burn-out. Gecombineerd met de mentale gezondheidsklachten die ik eerder kreeg, zakte ik in een diepe depressie. Niet alleen was ik emotioneel en prikkelbaar, maar ik kreeg ook last van hartkloppingen en hyperventilatie. Ik voelde woede, verdriet en twijfels over het moederschap. Soms dacht ik echt dat ik doodging. Ik was er zelfs zo zeker van dat ik mijn zaken al had geregeld voor wanneer het zou gebeuren.'
Pijn op de borst
Jamonique besloot eindelijk gehoor te geven aan haar lichamelijke signalen en deed het rustiger aan. Het duurde zo'n drie jaar voor ze zich weer enigszins zichzelf voelde. 'En toen raakte ik onverwacht zwanger van de tweede. Vier maanden na die bevalling was ik alweer in verwachting van de derde. De drie opeenvolgende zwangerschappen, drie jonge kinderen, een partner zijn ... Het werd me allemaal te veel.'
Ze kreeg opnieuw klachten, waaronder aanhoudende pijn op de borst. 'Ik had voortdurend een gevoel van onrust en diepe uitputting. Op momenten dat het me echt boven het hoofd groeide, stapte ik in mijn eentje in de auto. Ik had geen bestemming, maar moest gewoon even weg zijn.
En op duistere momenten dacht ik er weleens over na om het stuur om te gooien, gewoon zodat het even stil was. Niet omdat ik niet wilde leven, maar omdat het klonk als de enige echte ontsnapping.' Hoe duister het ook in haar hoofd werd, er was ook een optimistisch stemmetje dat Jamonique aanmoedigde om over haar gevoelens te praten.
Lees ook: Suïcide onder jonge moeders: 'De vraag 'denk je weleens aan de dood?' wordt te weinig gesteld'
Het schoolplein
Haar gevoelens en gedachten opkroppen kon Jamonique als de beste, maar dat veranderde allemaal op het schoolplein. Op een dag dat haar dochter op school een uitbarsting had, kwam er ook wat los bij de moeder. 'Op het schoolplein kwamen jaren aan opgekropte emoties naar buiten. De leerkracht en twee moeders zagen het gebeuren, maar het kon me niet schelen. Ik zei: ik heb hulp nodig.'
Die eerlijkheid zette een verandering in werking. 'De schoolpleinmoeders zeiden dat ze zich herkenden in mijn uitbarsting. Ze zeiden: 'Wij staan soms ook te huilen onder de douche. Je bent niet de enige'. Dat was zo'n opluchting. Ik voelde me gezien. Hun woorden waren een bevestiging dat ik niet faalde, maar gewoon een moeder was die haar best deed.'
Herstel
Vanaf dat moment besloot Jamonique bewust voor haar mentale gezondheid te kiezen. 'Ik begon met dagelijks journalen, korte wandelingen maken, met een coach spreken en leren hulp vragen. Ook creatief bezig zijn helpt om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Daarnaast plan ik bewust 'mamarustmomenten' in; elke zes weken laat ik mijn haar doen en ga ik uit eten of drink ik ergens wat en ben ik even met mezelf. Zonder partner, zonder kinderen.'
Ze leerde ook delegeren. 'Vroeger wilde ik alles zelf doen, nu laat ik mensen oppassen en dingen overnemen. Dat geeft ruimte om weer mezelf te zijn.'
Lees ook: Ken jezelf: dit is hoe je een parental burn-out kunt voorkomen
De kracht van delen
Jamonique ziet dat openheid over haar struggles een groot verschil maakt. 'Misschien had ik eerder open kaart moeten spelen. Nu gooi ik alles op tafel, maakt me niet uit wie het ziet. Hoe meer ik deel, hoe meer herkenning ik krijg. Dat helpt, mij én anderen.'
Ze heeft ook een boodschap aan andere moeders. 'Laat mensen binnen die je vertrouwt. Er zijn zoveel mogelijkheden als je ervoor openstaat. Plan momenten voor jezelf, hoe klein ook. Dat heeft iedereen profijt van – je kinderen, je partner en jijzelf. Denk in oplossingen, niet in problemen. Je hoeft het niet alleen te doen.'
Vandaag voelt ze zich mentaal sterker. 'Ik ben niet de moeder die alles perfect doet, maar wel een moeder die bewust kiest voor haar mentale gezondheid. En dat is het beste voorbeeld dat ik mijn kinderen kan geven.'
