Kims bevallingsverhaal: 'Ik heb spijt dat ik hem niet zelf heb aangepakt'

'Doordat ik gediagnosticeerd ben met zwangerschapsdiabetes, raadt de gynaecoloog me aan voor een ingeleide bevalling te gaan. Dat vind ik geen probleem, want ik krijg steeds meer lichamelijke klachten tijdens deze zwangerschap. Al knaagt het ook, diep vanbinnen wil ik graag dat alles op het tempo van mijn baby gaat, maar een inleiding lijkt me nu de verstandigste keuze.

Laat het vanavond gebeuren

Op 5 oktober krijg ik een laatste echo om te kijken of alles in orde is met ons zoontje. Elke keer dat ik hem zie bewegen op de echo, maakt mijn hart een sprongetje. Als ik enthousiast vraag of de inleiding vanavond nog plaats kan vinden, stemt de gynaecoloog in. Mijn man is wat minder enthousiast; hij houdt ervan om dingen beter voor te bereiden, maar ik ben nu eenmaal meer van de spontane gebeurtenissen.

Als we naar huis rijden, bellen we onze ouders om te vertellen dat alles goed gaat met de kleine, maar over de inleiding vertellen we nog niets. Op die manier blijft het toch een beetje een verrassing. Daarna bel ik mijn doula Alexandra (@theantwerpdoula), die ons zal bijstaan bij de bevalling.

Duurt lang

Thuis proberen we wat te eten, maar we krijgen allebei geen hap door de keel. De een uit enthousiasme, de ander voornamelijk vanwege stress. Na wat voelt als heel lang wachten is het eindelijk tijd om terug naar het ziekenhuis te gaan.

's Avonds plaatst de gynaecoloog een ballonnetje dat weeën moet opwekken. De eerste keer lukt het niet en verlies ik wat bloed, maar de gynaecoloog stelt me gerust en zegt dat dit niet van de baby komt. De tweede poging lukt wel en ik krijg wat kleine weeën. Ze zijn rustig genoeg om af en toe bij in slaap te vallen.

In bad

Wanneer ik om 05.00 uur wakker word gemaakt en amper geslapen heb, plaatst iemand een infuus met weeënopwekkers omdat de weeën niet sterk genoeg zijn. Dat heeft effect: de weeën zijn nu erg sterk en Alexandra helpt me met het aannemen van verschillende houdingen.

Dan wil de gynaecoloog mijn vliezen breken, omdat de hartslag van mijn baby te hoog is en er wat meer voortgang moet komen. De weeënopwekkkers worden hoger gezet en ik probeer ongeveer elke houding aan die mogelijk is. Ook mag ik in bad de weeën opvangen, waardoor ik wat meer in mezelf kan keren.

Ik kan niet meer

Na een aantal uur voel ik een druk die ik niet weg kan puffen. Alexandra besluit de vroedvrouw erbij te halen, die aangeeft dat ik nog niet mag persen omdat ik nog geen volledige ontsluiting heb. Ze helpt me, omdat ze ziet dat ik niet meer kan, en voor ik het weet heb ik 10 centimeter ontsluiting.

Na een halfuur persen wordt hij dan eindelijk geboren, onze lieve zoon. Ik mag hem de eerste drie uur op de borst houden en leg hem direct aan. Wat een geluk!

Wat een kracht

En wat een fijne bevalling. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik hem niet zelf heb aangepakt. Los daarvan zou ik het zo opnieuw doen. Ondanks de oververmoeidheid, voelde ik me enorm krachtig.'

Wil je ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.