Acht jaar gewacht
'Bij het huis waar ik moet zijn, hangt een bord aan het raam: Welkom lieve Louie. Louie is vannacht geboren en heeft, zie ik zodra ik binnenkom, twee liefdevolle en apetrotse ouders. Ik bereid me voor op business as usual, geen bijzonderheden, gewoon lekker kramen, helpen en de ouders laten genieten.
Zo zorgeloos als het gezinnetje nu lijkt, zijn ze echter niet altijd geweest, blijkt bij de kennismaking. Ik vraag zoals altijd naar de zwangerschap en hoor dat die goed is gegaan, maar dat de ouders er wel meer dan acht jaar op hebben moeten wachten. Wat nu overheerst is blijdschap en trots, en dat kan ik begrijpen als ik naar het jongetje in de armen van zijn moeder kijk.
Lees ook: Ons dossier over als zwanger worden niet lukt
Net zijn vader
Ik bestudeer zijn gezichtje en hij trekt met zijn mondje. Dat hebben pasgeboren baby's weleens vaker en dan is het grappig genoeg net of ze lachen. 'O kijk,' zeg ik vertederd. 'Net zijn vader als hij lacht.' Het is ook zo, het jongetje krult zijn lip op dezelfde manier als ik dat de kersverse vader heb zien doen.
Er valt een pijnlijke stilte. Ik voel dat ik iets verkeerds heb gezegd, maar weet niet wat. De moeder praat eroverheen. Ik laat het gaan. Misschien heb ik het me wel verbeeld.
Maar een paar dagen later gebeurt het weer. Aan de muur hangt een foto van de moeder als jong meisje. We vergelijken haar met haar eigen zoon en zien gelijkenissen. 'Maar ik zie ook echt je man in hem,' zeg ik. De man is er zelf even niet en de moeder valt opnieuw stil. 'Sorry,' zeg ik automatisch, hoewel ik niet weet waarvoor.
Niet belangrijk
De kraamvrouw schudt haar hoofd. 'Nee, dat kon je niet weten. Mijn man en ik hebben afgesproken dat we er niet over praten, maar ik merk dat ik het moeilijk vind om een antwoord te geven op dit soort opmerkingen.'
Ze zoekt naar woorden, ik wacht geduldig af. Dan haalt ze diep adem en plukt aan de omslagdoek. 'Louie is niet van mijn man,' zegt ze dan. 'Althans, biologisch gezien. Hij is volledig onvruchtbaar, dus hebben we gebruikgemaakt van een donor.' 'O,' zeg ik. 'Jeetje.'
'Het voelt helemaal niet alsof hij niet van hem is,' haast ze zich om eraan toe te voegen. 'Qua liefde is hij honderd procent de vader. Daarom willen we ook niet zo benadrukken dat er geen biologische band is. Het is niet belangrijk. Maar als je dan zoiets zegt…' Ze haalt diep adem. 'Ik moet me hierop voorbereiden, want dit gaat natuurlijk vaker gebeuren.'
Lees ook: Een zaaddonor zoeken, hoe doe je dat?
Net zo knap
Ik besluit haar te helpen en samen zoeken we naar dingen die ze kan zeggen. Ze wil niet liegen, maar ook niet open zijn. Samen bedenken we een paar zinnen die dat doel dienen.
Een paar dagen later is er kraamvisite, een paar collega's van de kraamvrouw. 'Hij lijkt ook echt op je man,' zegt een van hen vrolijk. 'Echt een mixje.'
Ik kijk naar de kraamvrouw. Ze glimlacht, vermijdt mijn blik en antwoordt zonder haperen: 'Hij is net zo knap, zeker weten.'
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
