'Mijn longen doen pijn als ik over de stoep ren. Ik kon nét nu niet parkeren en sta een straat verderop. Met rode konen en het zweet op mijn rug haast ik me naar de ingang van een galerijflat.
Geen tijd te verliezen
Ik ben een beetje bang voor galerijflats, want ik blokkeer altijd op die enorme rij met huisnummers en deurbellen. Ik ben, om het zacht uit te drukken, geen held met cijfers.
En ik heb geen tijd te verliezen, want er is een bevalling in volle gang en de verloskundige staat – minstens zo in de stress als ik – in de drukke avondspits. Het gaat om een eerste kind en vaak duurt de bevalling dan wat langer. Maar deze bevalling ontwikkelde zich ineens van rustig opstarten naar fikse weeën en de vrees bestaat dat de baby een eindsprint inzet.
Lees ook: Kort maar krachtig: dit zijn de voor- en nadelen van een stortbevalling
Ik ben geen verloskundige
Ik moet even zoeken maar vind dan de juiste bel. Ik hol naar binnen en gelukkig stapt er net iemand uit de lift. Ik druk snel op de knop en eenmaal boven sla ik linksaf. De deur van de juiste flat gaat al open als ik aankom. "In de slaapkamer", zegt een man van ongeveer mijn eigen leeftijd. "Rechtsaf."
Ik loop door en probeer me voor te bereiden. Ik ben kraamverzorgende, geen verloskundige. Ik kan assisteren bij een bevalling, maar geen bevalling in goede banen leiden. Ik hoop maar dat de baby toch minder haast heeft en dat de verloskundige er snel zal zijn.
Lees ook: Wat doet een kraamverzorgende (en wat niet)?
Onverwachte hulp
In de stress ga ik de slaapkamer binnen, waar ik terechtkom in een oase van rust. De kraamvrouw ligt in bed en puft weeën weg, bij het voeteneind zit een dame van een jaar of 70. Uiterst kalm toucheert ze de kraamvrouw en ik weet niet wat ik moet zeggen. "Dag", breng ik uit. "Wie bent…"
"Ah, jij bent vast de kraamzorg", zegt de vrouw. "Super dat je er bent. Zou jij een paar handdoeken kunnen pakken? De vader heeft de kruik al klaargelegd, want het gaat niet lang meer duren." Ik sta stokstijf. Wie ís dit?
Met pensioen
"De benedenbuurvrouw." Monter kijkt de vrouw me aan als ik die vraag nogmaals stel. "Zo grappig, vorige week raakte ik op straat aan de praat met deze dame en nu stond haar man voor de deur dat ze wel een verloskundige konden gebruiken. Ik zeg je: toeval bestaat niet. Rustig, blijf ademen." Dat laatste is niet voor mij, maar voor de kraamvrouw bedoeld.
"En u bent verloskundige?" vraag ik ongelovig.
"Niet meer, ik ben sinds vijf jaar met pensioen. Maar ik ben het nog niet verleerd. Eh…" Ze fronst. "Die handdoeken liggen denk ik in de badkamer."
Lees ook: Vluchttas voor de bevalling: wat moet erin?
Enorme schreeuw
Van haast naar stress naar rust naar verbijstering – ik denk niet dat ik vaak zo snel van emotie ben gewisseld. Nu zet ik de knop om en doe wat ik moet doen. Ik pak handdoeken, help de kraamvrouw, kan nog net een glas water voor haar pakken en dan ineens gaat het allemaal heel snel: met een enorme schreeuw lanceert ze haar kind zo'n beetje de wereld in.
De vader pakt zijn dochtertje aan. De gelegenheidsverloskundige zit erbij, helpt, houdt zich op de achtergrond – ik denk dat ze een topper in haar vak is geweest.
Een goede buur
Precies vijf minuten na de geboorte komt de eigenlijke verloskundige binnen. Snel praat ik haar bij. Als het nieuwe gezinnetje is geholpen, drinken we met z'n drieën thee in de keuken en vieren we de goede afloop. "Dat er nou net een verloskundige in ruste onder dit stel woont", grinniken we. Ik denk dat het waar is: toeval bestaat niet.'
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
