Kraamwerk: 'In een rolstoel? Hoe moet dat dan?'

Geen probleem

'En de vader zit in een rolstoel', krijg ik door van mijn collega van de planning als ze me vertelt naar welk gezin ik vandaag word gestuurd. 'O jeetje', reageer ik zonder na te denken. 'Hoe moet dat dan allemaal?'

'Geen zorgen', zegt mijn collega. In het dossier staat dat de ouders zelf weinig problemen zien en dat de man al sinds zijn 15e in een rolstoel zit. Ik heb al spijt van mijn eerste reactie. Waarom in problemen denken? Heb ik niet juist in mijn jaren als kraamverzorgende geleerd dat je met denken in oplossingen veel verder komt?

Lees ook: Kraamwerk: Bij het gezin waar Petra kraamt zijn ze wel erg open over seks

Blozende wangetjes

Een man met een lach van oor tot oor doet de deur voor me open. Hij is afgelopen nacht vader geworden en de trots knalt van zijn gezicht af. 'Kom binnen', zegt hij en hij keert zijn rolstoel sneller dan ik over de drempel kan stappen.

'Gefeliciteerd', zeg ik tegen hem en tegen zijn vrouw, die met hun dochter op de bank zit. Een wolk van een meisje, blozende wangetjes. De bevalling is zwaar geweest, de kraamvrouw heeft zes hechtingen en zo te zien het nodige slaapgebrek, maar het geluk straalt ook van haar af.

Lees ook: Zo verloopt het herstel als je bent ingescheurd

Slimme maatregelen

In de dagen daarna probeer ik zo goed als ik kan beide ouders te leren hoe ze hun dochter kunnen verzorgen. Ze hebben zelf al de nodige maatregelen getroffen, bijvoorbeeld door een verlaagd badje, een verlaagde commode en een verlaagd wiegje te kopen. Zo kan de vader zijn dochter ook handig badderen, verzorgen en in bed stoppen.

's Avonds zit ik thuis op YouTube te zoeken naar filmpjes van andere ouders in een rolstoel en de tips die zij geven. Ik zie een moeder die op haar rolstoel een soort Maxi-Cosi op een draaischijf heeft, waarmee ze haar baby kan vervoeren. Enthousiast app ik het door naar de kraamvrouw, die me om drie uur 's nachts – want: tijd om te voeden – antwoordt met lachende smileys.

Empathischer en zelfstandiger

Ik merk dat ik helemaal word meegesleept door alle oplossingen die er zijn voor ouders met een beperking. Ik stuit ook op een onderzoek van een universiteit, waaruit is gebleken dat kinderen van ouders met een beperking hoger scoren op het gebied van emotionele intelligentie. Ze zijn vaak empathischer, maar ook zelfstandiger.

De volgende ochtend deel ik die informatie met de ouders. De vader grinnikt een beetje. De moeder reageert niet echt. Ik vraag me af of ik iets verkeerd heb gezegd.

Lees ook: Een lichamelijke beperking en een kind opvoeden, deze ouders bewijzen dat het kan

Bang om tekort te schieten

Het is de dag van de kraamtranen. Als de vader naar de supermarkt gaat, begint de kraamvrouw te snikken. Ik ga bij haar zitten en zeg dat deze kraamtranen heel normaal zijn, dat het ook allemaal wennen is en dat het gebrek aan slaap zwaar is. Maar, zo snikt ze, dat is het niet. Het waren mijn woorden van net die haar aan het huilen hebben gebracht.

Ze vertelt dat haar man zo heeft getwijfeld of hij een kind wel kon geven wat het nodig had, gezien zijn rolstoel. Hij is zo bang geweest dat hij tekort zou schieten als vader en dat hij zo veel niet zou kunnen, ondanks zijn 'denken in mogelijkheden'-houding naar de buitenwereld.

Vanbinnen heeft hij het zwaar gehad en nu hij deze week zo goed in staat blijkt voor de baby te zorgen, leeft hij echt op. 'En dat is ook aan jou te danken. Dat je zo veel moeite doet, betekent veel voor ons.' Ik denk nog even terug aan mijn eerste reactie. Als ik na tien dagen de deur achter me dichttrek, weet ik zeker: hier komt alles goed.

Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!