Majorie: 'Ik merkte al vroeg in de zwangerschap dat er iets niet klopte. Ik had al een eerdere zwangerschap meegemaakt en dit voelde zo anders. Mijn lijf moest veel harder werken en dat versterkte mijn gevoel dat er iets niet klopte.
Overlevingskansen waren klein
Bij de 12 wekenecho werd al snel duidelijk dat er meer onderzoek nodig was. Een vruchtwaterpunctie en verdere onderzoeken bevestigden onze grootste zorgen: het hartje van Ravi was niet goed aangelegd, en zijn aderen waren op een verkeerde manier verbonden. Daarnaast werden ook chromosoomafwijkingen vastgesteld.
De combinatie van deze ernstige problemen maakte duidelijk dat zijn overlevingskansen minimaal waren. Zelfs als hij de zwangerschap zou overleven, zou hem een zwaar traject met talloze operaties en veel pijn wachten. Door de chromosoomafwijkingen zou hij bovendien sociaal en emotioneel sterk achterlopen, waardoor hij nooit op dezelfde manier als andere kinderen aan het leven zou kunnen deelnemen.
Lees ook: Watermethode zorgt voor mooi afscheid baby na miskraam
Een moeilijke keuze
We stonden voor een ongelooflijk moeilijke keuze: wat wilden we? Het nieuws was intens verdrietig, maar ergens voelde het voor mij kloppend. Ik had al sterk aangevoeld dat er iets mis was. Ik voelde een diepe verbinding met hem. Vanuit die connectie kon ik aanvoelen wat voor hem het beste was. Zijn boodschap was dat hij hier niet was om te blijven. Zijn reis zou verdergaan.
Het was geen beslissing die we lichtzinnig namen. We hebben veel gesprekken gevoerd, zowel met professionals als samen, en we hebben ook goed nagedacht over wat dit zou betekenen voor onze oudste zoon. Uiteindelijk hebben we, vanuit die verbinding met Ravi en in overleg met mijn partner, besloten de zwangerschap af te breken. Ik wist dat ik ook moest herstellen en dat we wilden blijven kijken naar onze toekomst en onze kinderwens.
Ongelooflijk goede begeleiding
Het ziekenhuis adviseerde ons goed na te denken over hoe we alles wilden aanpakken en wie we erbij wilden betrekken. In eerste instantie dacht ik: 'Doe niet zo gek, wie wil er nou betrokken worden bij een overleden kindje?'
Maar toen herinnerde ik me het verhaal van de collega van mijn zus. Zij had ook een stilgeboorte meegemaakt en hulp ingeschakeld. Zo kwamen we bij IMA Afscheidszorg terecht. Zij bieden specialistische zorg voor stilgeboren kindjes en hebben ons ongelooflijk goed begeleid. Ze namen ons stap voor stap mee in het proces, zodat we Ravi bewust konden verwelkomen.
Ik heb een normale bevalling gehad. Ravi werd op mijn buik en borst gelegd en er zijn prachtige foto's gemaakt. De organisatie was ontzettend steunend en behulpzaam. Ze hielpen ons om het op de best mogelijke manier te doen: met een heel bewust welkom en daarna een liefdevol afscheid.
Lees ook: Je baby verliezen tijdens de geboorte: hoe ga je om met dit verdriet?
Nieuwsgierige verpleegkundigen
Via deze organisatie hoorden we ook voor het eerst over de watermethode, die toen nog heel nieuw was. In eerste instantie vonden we het wat vreemd, maar we besloten ons erin te verdiepen. Uiteindelijk hebben we voor deze methode gekozen zodat we Ravi nog even bij ons konden hebben en samen konden zijn als gezin.
Het Reinier Graaf ziekenhuis had de watermethode nog niet eerder toegepast, dus we moesten uitleggen hoe het precies werkte. Ze stonden er meteen voor open en waren lief en zorgzaam, wat ons enorm steunde. Ik herinner me nog goed dat ik daar met Ravi was. Hij lag in een bak met water en de volgende ochtend kwam de verpleegkundige voorzichtig naar me toe.
Ze vroeg of ze even bij Ravi mocht kijken. Natuurlijk zei ik ja, en even later vroeg ze of haar collega's ook mochten komen kijken, omdat ze zo nieuwsgierig waren. Ik was zo trots op Ravi en wilde dat anderen hem ook konden zien. Ik begreep dat het voor de verpleegkundigen ook bijzonder was, want ze hadden dit nog nooit eerder meegemaakt. Het was voor iedereen een mooi moment.
Afscheid nemen
Eenmaal thuis met Ravi konden we nog een aantal dagen voor hem zorgen, hem uit de bak halen, knuffelen en hem aan Siem voorstellen. Siem, die toen 3 jaar was, speelde een week lang met hem, met waterdruppels in de bak. En hielp mee met het verzorgen van Ravi.
Ravi was echt een deel van ons gezin. Als moeder word je op het moment na de bevalling helemaal overspoeld door hormonen, en deze ervaring gaf mij de ruimte om daar mee om te gaan. We hebben bewust de tijd genomen om dit te doen. Daarna hebben we met de mensen die het dichtst bij ons staan eerst een heel liefdevol welkom gehad waarbij we iedereen hadden gevraagd vrolijke kleren aan te trekken, een bloem mee te brengen en een klein voorwerp voor Ravi op zijn reis verder.
Vervolgens hadden we een heel mooi en betekenisvol afscheid. Dit alles heeft enorm bijgedragen aan ons verwerkingsproces. We hebben het echt stap voor stap doorgemaakt.
Mooi idee: Voor altijd samen: hoe moeders door microchimerisme de cellen van hun kind bij zich dragen
Altijd aanwezig
Ravi is nog steeds onderdeel van ons gezin. Hij komt regelmatig als gespreksonderwerp op tafel. Hij is altijd bij ons, vooral tijdens de mooie zonsopkomsten en zonsondergangen. Als we dan een mooie lucht zien, zegt een van de jongens vaak (inmiddels heeft Siem er een broertje (Tieme) bij): 'Kijk, daar is Ravi weer'. Zo is hij altijd aanwezig.
Op speciale dagen staan we er ook bij stil: we noemen zijn naam, steken een kaarsje aan, en op zijn verjaardag eten we taart. Vaak zaai ik met de jongens op zijn verjaardag bloemenzaadjes, die dan mooie bloemetjes opleveren. Op die manier houden we hem levend. Binnen de familie, bij opa's en oma's, is het ook iets waar we over praten, en dat mag er gewoon zijn. Het voelt heel fijn voor ons.'
