'Als kind zie ik mijn toekomst voor me met een groot gezin: een tafel vol, met kerst, en uiteindelijk als oma aan een nog vollere tafel. Als ik mijn man ontmoet, ben ik heel duidelijk: ik wil graag vier kinderen. Hij wil er het liefst twee, maar we sluiten een compromis en willen proberen om drie kinderen te krijgen.
Na een jaar samen word ik zwanger van onze eerste zoon. Wanneer hij 8,5 maand oud is, verlangen we naar een broer of zus voor hem, en al snel ben ik weer zwanger. Ons tweede kind is een echte druktemaker, dus we doen het even rustig aan.
Lees ook: Wanneer ben je klaar voor een tweede kind? En is hier een ideaal moment voor?
Een vierde
Dan breekt de coronaperiode aan, en krijg ik een burn-out. Ik vind het verschrikkelijk om mijn oudste zoon, die net naar school gaat, bij een onbekende achter te laten. Ik mag niet mee naar zwemles of andere belangrijke momenten en het voelt alsof ik mijn kinderen in de steek laat.
In die periode raak ik onverwacht opnieuw zwanger. Die zwangerschap trekt me er echt uit. Alsof dit kind me heeft geholpen met herstellen, ik had haar echt nodig. Als zij 1 jaar oud is, word ik opnieuw onverwacht zwanger. Een vierde kind! Mijn grote droom.
Bloedverlies
Mijn man schrikt. Hij vindt het druk zat thuis, en hij maakt zich zorgen over praktische dingen, maar die blijken binnen enkele dagen geregeld. Een paar dagen later gaat het mis. Ik verlies helderrood bloed en schrik me rot.
Even later stopt de bloeding, en ik klamp me vast aan hoop. Misschien is er een adertje gesprongen? Maar de volgende dag zet het door. Ik ben intens verdrietig.
Lees ook: Hoe verloopt een spontane miskraam en wat moet je doen als het jou overkomt?
Wachten op de echo
Ik bel de verloskundige, en de assistente zegt dat ze denkt dat ik misschien helemaal niet zwanger was. Ik ben verbijsterd. Ik heb drie positieve testen in mijn handen gehad, was misselijk, voelde me anders. Waarom zeg je zoiets?
Ik moet twee weken wachten op een echo en in die twee weken leef ik tussen hoop en verdriet. Uit de echo blijkt dat mijn lichaam het kind zelf heeft opgeruimd. Aan de ene kant een opluchting, aan de andere kant keihard. Want dit bevestigt wat ik al wist: ik ben mijn kind kwijt.
Dankbaar en verdrietig
Ik probeer mezelf gerust te stellen: ik heb al drie kinderen, zoveel mensen lukt het niet eens één keer. Mijn lichaam heeft het bovendien zelf afgehandeld, en statistisch gezien is dit niet vreemd.
Maar diep vanbinnen heb ik afscheid moeten nemen van mijn baby, en ook van mijn toekomstbeeld. De foto in mijn hoofd is niet compleet. Misschien wordt hij dat ook nooit meer.
De gevoelens die ik ervaar voelen tegenstrijdig en ingewikkeld: ik ben dankbaar, maar ook verdrietig. Mijn dankbaarheid doet niets af aan het verdriet en het gemis van ons vierde kind. Gevoelens die echt naast elkaar bestaan.
Lees ook: Miskraam verwerken: dit kan helpen
Harde brief
Ik meld me ziek op mijn werk en vertel mijn leidinggevende wat er is gebeurd. Hij reageert heel begripvol en geeft me de ruimte die ik nodig heb. Wel moet hij me officieel ziekmelden. Even later krijg ik een brief van het UWV: u bent ziek gemeld vanwege zwangerschaps-/bevallingsgerelateerde klachten.
Ik schrik. Natuurlijk, het zou ook pijnlijk zijn geweest als er zwangerschapsverlies had gestaan, maar dat was tenminste wáár geweest. Die formulering raakt me. Ik deel mijn verhaal op LinkedIn, en het bericht gaat viraal. Opeens sta ik op een podium, en ik wil daar blijven staan. Voor alle mensen die dit meemaken en verdienen dat hun verlies benoemd wordt, zoals het is.
Een aangewakkerd vuurtje
Ik start mijn eigen bedrijf, HoliMommy, om zwangerschapsverlies bespreekbaar te maken. Niet alleen onder vrouwen, maar ook op de werkvloer en in verloskundigenpraktijken waar de nazorg na verlies in de zwangerschap helaas vaak echt te wensen over laat.
Er is gelukkig steeds meer aandacht voor miskramen, maar veel minder voor bijvoorbeeld buitenbaarmoederlijke zwangerschappen of zwangerschappen die om medische redenen worden afgebroken. Ook dát is verlies. Het woord miskraam dekt de lading mijns inziens niet genoeg. Spreek over zwangerschapsverlies, dan omvat je alle soorten verlies en sluit je niemand buiten.
Lees ook: Petitie voor rouwverlof bij vroeg verlies zwangerschap: 'Verdriet bij 6 weken wordt niet erkend'
Post-partumbehandelingen
Samen met twee andere vrouwen richt ik zwangerschapsverlies.nl op: een online community die zwangerschapsverlies bespreekbaar maakt, voor ouders en bedrijven. Met betrouwbare informatie, ervaringsverhalen en praktische tools en masterclasses die écht ondersteunen.
Bedrijven helpen wij trouwens ook door hen de mogelijkheid te bieden om coaching en post-partumbehandelingen voor hun medewerkers te boeken wat wij weer combineren met trainingen voor hr en leidinggevenden zodat vrouwen zich ook op het werk gezien, gehoord en gesteund voelen en zodat de kans op langdurige uitval vele malen kleiner wordt.
Mijn droom?
Mijn eigen verlies draag ik voor altijd met me mee. De afgelopen maanden waren zwaar: precies een jaar geleden verloor ik mijn baby, het verdriet verraste me. Soms begint mijn zoon erover; dan zegt hij dat hij het jammer vindt dat het kind er niet meer is. Dat breekt mijn hart.
Of ik mijn droom van een gezin met vier kinderen al heb losgelaten? Nee. Ook al ben ik voor mijn gevoel moeder van vier kinderen, mijn armen zijn niet als zodanig gevuld en ik hoop dan ook vurig dat mijn man op een dag nog zal zeggen: 'We gaan ervoor'.'
