'Het voelde als alles of niets. Al onze hoop was gevestigd op deze verse terugplaatsing, dit ene embryo in mijn buik. We hadden na onze eerste ronde ivf geen embryo's in de vriezer en wisten dat we weer helemaal van vooraf aan moesten beginnen als het niet zou lukken.
Bij elk signaaltje in mijn lijf dacht ik: is het mis, of is het juist een goed teken? Ik kon tijdens de wachtweken alleen nog maar huilen. Elke dag stak ik een kaarsje aan en vroeg ik aan het embryo of het alsjeblieft in mijn buik wilde blijven.
Verlies en verdriet
Dat deed het helaas niet. Ik was in en in verdrietig toen ik toch weer ongesteld werd en lag als een spook in bed. Johan zei dat ik er was, maar eigenlijk ook weer niet. Hij probeerde zich te richten op het feit dat we nog opties hadden: twee rondes ivf of icsi die vergoed zouden worden. Maar ik zag het niet meer, ik zag alleen maar verlies en verdriet.
In die periode kreeg ik last van paniekaanvallen. Jarenlang had ik mezelf bij elkaar geraapt en doorgezet om alle behandelingen te doorstaan en daarnaast gewoon elke dag naar mijn werk te gaan. Ik hield alle ballen hoog en vond dat ik me niet moest aanstellen. Totdat het niet meer lukte.
Lees ook: De impact van een miskraam: 'Er is veel verborgen verdriet'
Mijn droombaan
Ik had dienst op de neonatologieafdeling en nam de nachtdienst over van een collega. Tijdens de overdracht ging het over een zorgintensieve baby op de ic. Ik stond daar en zag mijn collega praten, maar wat ze zei kon ik niet registreren. Ik dacht dat ik flauw zou vallen en kreeg een paniekaanval.
Kort daarna ben ik de zaal afgelopen, en nooit meer teruggekomen. Dat vind ik nog steeds verschrikkelijk, ik heb daarmee een deel van mezelf moeten loslaten. Ik zei altijd dat ik op de neonatologie met pensioen zou gaan, het was mijn droombaan. Maar ik kon geen enkel risico nemen met zulke kwetsbare patiëntjes.
In de ziektewet
Ik kwam in de ziektewet terecht en deed nog een aantal uur per week administratief werk voor neonatologie. Zo behield ik in elk geval binding met de afdeling. Een bedrijfsarts suggereerde in die tijd dat ik 'al die baby'tjes vast mee naar huis wilde nemen', dat deed me zoveel pijn.
Ik wilde een kind van onszelf, ik heb de baby's op neonatologie altijd los gezien van onze eigen situatie. Ik kon de intensieve zorg alleen niet meer leveren. Het voelde misplaatst dat de arts een andere link legde die er voor mij nooit is geweest.
Betere kansen
Midden in een van de donkerste periodes kwam er onverwacht ook weer licht in ons leven. Toen ik thuis kwam te zitten, kregen we een puppy. Max, een zwarte labrador. Hij trok me letterlijk omhoog, ik moest meermaals met hem naar buiten en dat deed me erg goed. Ook kon ik voor hem zorgen - iets wat echt bij mij hoort en wat ik zo miste.
Kort daarna startten we met icsi, een vergevorderde vorm van ivf. Gevoelsmatig was dit voor ons een grote stap erbij - daarna is er immers niets meer wat gedaan kan worden. Maar de artsen schatten in dat we zo betere kansen hadden.
Lees ook: Hoe werkt icsi precies en wie komen ervoor in aanmerking?
Opgelucht
In maart 2022 zette ik de eerste injectie voor de icsi-behandeling. Ik merkte dat het prikken steeds moeizamer ging. De plekjes op mijn buik deden de hele dag zeer. Elke keer als mijn spijkerbroek er overheen wreef, werd ik pijnlijk herinnerd aan het traject.
Het resultaat van die ronde viel tegen: zes follikels die geoogst konden worden, de ondergrens voor een punctie. Er kwamen wel twee goede embryo's uit. We waren opgelucht dat we naast een verse terugplaatsing nu ook een embryo in de vriezer hadden, een cryo als back-up.
Zo overtuigd
Na deze terugplaatsing voelde ik me anders. Ik was misselijk, geuren kwamen harder bij me binnen, ik was extreem moe en moest zelfs overgeven. Dit was het, ik wist het zeker. Ik was zo overtuigd dat ik kaartjes liet maken met daarop een zwangerschapsaankondiging voor onze ouders en naaste familie.
Het kostte me maanden om eroverheen te komen dat ik me toch echt had vergist. Die kaartjes heb ik nooit meer kunnen bekijken, ze zitten in het doosje met babyspullen dat ik op zolder bewaar.
Niet het einde
Het verdriet dat wij zelf voelden, zagen we weerspiegeld in onze ouders en zussen. Mijn vader moest zelfs huilen, dat heb ik maar een enkele keer eerder meegemaakt. Iedereen leefde enorm met ons mee. Dankzij hun steun, en door de vrolijkheid die Max ons bracht, herpakten we ons en gingen we voor een nieuwe terugplaatsing.
Johan bleef zeggen: 'Dit is het nog niet, dit is nog niet het einde'. Maar toen ook de cryo-terugplaatsing mislukte, konden we niet meer verder. Zelfs de evaluatie lukte niet meer, ik kon het ziekenhuis na al die jaren en behandelingen niet meer zien.
Lees ook: Waarom word ik niet zwanger? De mogelijke oorzaken op een rij
Pauze
We besloten pauze te nemen. Mensen om ons heen zeiden: 'Misschien lukt het dan juist, je moet er gewoon wat minder mee bezig zijn'. Dat maakte me kwaad, ik voelde me totaal onbegrepen. Ik zag nergens meer hoop en was zowel lichamelijk als mentaal op.
Johan suggereerde dat ik misschien met een psycholoog moest gaan praten. Eerst wilde ik niet, ik kreeg mijn gevoel niet onder woorden. Maar uiteindelijk gaf ik het toch een kans. Gelukkig maar, want de psycholoog gaf me houvast. Mede dankzij EMDR leerde ik omgaan met paniek en sociale situaties.
Ook kreeg ik bevestiging dat ik niet gek was, het was niet raar dat ik zo verdrietig was. Een halfjaar lang waren er even geen wachtkamers, teleurstellingen en hormonen. We gingen weekendjes weg, genoten van Max en brachten tijd met elkaar door. De wens was niet weg, maar we verlegden onze focus.'
Weten hoe het verdergaat? We publiceren iedere vrijdagochtend een nieuw deel in deze interviewreeks. Eerdere afleveringen kun je teruglezen in het dossier In de wachtkamer. Daar vind je ook de column van Marieke Poelmann over haar eigen fertiliteitstraject.
