'Toen ik na de derde IUI-poging zwanger bleek van een drieling, bombardeerden de artsen ons met doemscenario's. Want een meerlingzwangerschap, zeker drie baby's, is óók voor de moeder heel risicovol.
Mijn lichaam kan dit
Zo kon mijn hart het zwaar krijgen en had ik zelfs kans op orgaanfalen. Ons werd aangeraden om één of meer embryo's weg te halen, maar ik zei heel stellig: "We gaan voor deze zwangerschap." Het was een oergevoel: mijn lichaam kan dit.
Enorme toeter
Dat instinct bleek te kloppen. De baby's groeiden fantastisch en los van de misselijkheid in het begin voelde ik me prima. Met twintig weken ging ik nog gewoon met Bjorn (toen 5) zwemmen – ondanks mijn enorme toeter, die toen al het formaat had van een bijna voldragen eenlingzwangerschap.
Hoogspanning
Steeds als ik dacht dat-ie niet groter kon worden, groeide hij toch weer. Met 28 weken begon ik letterlijk uit mijn vel te scheuren. Overal op mijn buik ontstonden wondjes en het voelde alsof-ie onder hoogspanning stond. Toch hielden ik en de baby's het lang vol: met 34 weken kreeg ik een geplande keizersnee.
Overtollige huid
"Kan mijn buik ooit weer mooi worden?" vroeg ik mijn gynaecoloog een paar weken later. Over mijn broekrand hing een bundel van overtollige, gerimpelde huid – alsof ik extreem was afgevallen. Volgens mijn gynaecoloog was de kans groot dat ik binnen een aantal jaren een buikwandcorrectie nodig had.
Losse vellen
Stiekem hoopte ik mijn figuur enigszins terug te kunnen krijgen door te sporten. Maar nu, bijna vier jaar later, heb ik nog steeds een hangbuik met overal losse velletjes. Ook is er een bolling te zien omdat mijn buikspieren flink zijn uitgerekt.
Zwanger?
Onbekenden vragen soms: "Ben je zwanger?" Nogal bot, maar ik slaap er niet minder om. Wel zie ik zo'n opmerking als een bevestiging: die buikwandcorrectie is nodig. Ik weet dat het litteken van mijn twee keizersneden daarmee niet verdwijnt. En ook de striae, van mijn onderbuik tot borsten, is blijvend.
Hoort erbij
Maar dat is oké – het hoort erbij. Ik vind het al fantastisch dat mijn lijf vier kinderen, onder wie een drieling, heeft gedragen. Bovendien ben ik niet de enige vrouw die striemen in de spiegel ziet. En daar hoeven we ons echt niet voor te schamen.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Tessa Heselhaus, fotografie: Rolinda Windhorst
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
