Met de buggy door Venetië: een peuterparadijs

IJs in overvloed, overal met de boot naartoe én politie-te-water spotten: klinkt als iets waarmee je de peuters van Priscilla (32) blij kunt maken. Zij ging met haar man Sjoerd (37) en Fedde (3) en Ninthe (2) op supersnelle citytrip naar Venetië.

Googel je op ‘Venetië met peuter’ dan popt overal dezelfde waarschuwing op: Laat. Je. Buggy. Thuis. Want Venetië is allesbehalve buggyproof met zijn duizenden bruggetjes-met-trap. En toch staan wij met twee peuters en één buggy op het perron van Desenzano del Garda te wachten op de trein. We zijn op vakantie aan het Gardameer en gaan een dag naar Venetië. Met buggy dus, voor het geval een van de peuters moe of het zat wordt. Eigenwijs? Ja. Naïef? Nee, want we hebben een plan: omdat we maar krap een dag de tijd hebben om de stad te verkennen, hoppen we van de ene naar de andere plek met de vaporetto, de waterbus.

Afvinken maar

Er zijn tientallen ‘buslijnen’ die door de hele stad varen en om de paar honderd meter vind je een halte. Zien we alle highlights en kunnen we lekker blijven zitten. En als we eenmaal aan boord zijn, ligt die buggy prima ergens op een bagagerek. Gokken we. Bovendien hebben we een alternatieve route bedacht: omdat toeristen ’s ochtends en masse aan een race toeristische-highlights-afvinken schijnen te beginnen, beginnen wij juist in de minder toeristische, noordelijke wijk Cannaregio. Kunnen Fedde en Ninthe daar lekker rondrennen door alle steegjes – want in de hele stad is geen auto te bekennen – en kunnen we daarna neerploffen op een terrasje voor een Italiaanse lunch.

Adem in, adem uit

Zodra we een voet buiten het Santa Lucia-station zetten, staan we midden in de lagunestad. Met honderden andere toeristen, uitzicht op Canal Grande – de ‘hoofdstraat’ van Venetië – en het geluid én de geur van ronkende bootmotoren. Goed. Adem in, adem uit, buggy inklappen en gáán met die waterbus. We kopen trouwens voor veertig euro twee dagkaarten voor de vaporetto. De bambini zijn jonger dan zes en mogen gratis. En die buggy? Die blijkt precies in het bagagerek te passen.

Slingeren door steegjes

Na een paar haltes wordt het steeds rustiger op het water en als we uitstappen, slingeren we zelfs een tijdje alleen door alle steegjes. Fedde en Ninthe hebben de stad meteen goedgekeurd, want én er zijn overal bruggetjes om te beklimmen én vrijwel elk huis/paleis/plantenpot/deurbel is versierd met een leeuwenkop of gevleugelde leeuw – het symbool van Venetië – dus ze gaan op leeuwenjacht: wie de meeste kan vinden. We lopen door het rustige Cannaregio naar het Joodse Ghetto, een wijk die in de vorige eeuw werd aangewezen als plek waar de Venetiaanse Joden mochten wonen. Omdat de grondoppervlakte maar beperkt was, bouwden de bewoners naar boven, vandaar dat de woningen hier veel hoger zijn dan in de rest van de stad. We lopen door straatjes en over pleinen vol aardekleurige gebouwen die aan kleine kanalen zijn gebouwd. Het lijkt wel een filmdecor.

Daarna lopen we naar de Fondamenta della Misericórdia, een straat vol bars en restaurants. Aan een tafeltje langs het kanaal eten we de lekkerste risotto ooit, terwijl Fedde en Ninthe een belachelijk groot bord met friet en kip krijgen (dé bambini-special volgens de ober) en ondertussen soepstengels voeren aan de duiven.

IJs eten

Veel hotspots laten we voor wat ze zijn, want eerlijk is eerlijk: peuters worden niet blij van het gedring op de Rialtobrug of het bezoeken van de palazzi. Tenminste, die van ons niet. Dus varen we even later de beroemde brug in de waterbus voorbij. Omdat we wel het San Marcoplein willen zien, varen we daar naartoe. Een boottrip van een half uur. We vinden een plekje voorop de waterbus en kijken met z’n vieren naar alle mooie paleizen aan het water. Als we even later met grote ogen naar de basiliek en het Dogenpaleis aan het San Marcoplein staan te kijken, voeren onze peuters de duiven en meeuwen op het plein. Officieel mag het niet, er staat zelfs een boete op, maar daar hebben Fedde en Ninthe geen boodschap aan. Omdat het al middag is en bloedheet, lopen we de straten achter het plein in voor een ijsexcursie: op elke straathoek vind je hier een gelateria en overal hebben ze weer nét andere smaken, dus Fedde en Ninthe kiezen bij twee gelateria een bolletje ijs. Ondertussen kijken we om ons heen, want álles in Venetië is mooi.

Bootjes kijken

Omdat het steeds heter wordt, stappen we weer in de waterbus, want op een paar haltes van het San Marcoplein ligt het Giardini Pubblici, een stadspark met speeltuinen waar je ook koffie kunt scoren. Terwijl de kinderen losgaan op de glijbanen, zitten wij in de schaduw. Voordat we weer op de waterbus terug naar het station stappen, zitten we nog even met z’n vieren op een bankje aan de kade. Er valt namelijk nogal wat te zien op het water: we zien een ambulanceboot voorbijkomen, een afvalboot en zelfs een politieboot. Uiteraard een groot succes bij onze driejarige jongen, die ook nog als eerste een enorme kwal spot in het water.

Daarna varen we in drie kwartier terug naar het station, waar we nog snel wat cicchetti scoren: Venetiaanse tapas. Uiteindelijk moeten we rennen naar de trein. En die buggy? Die hebben we uiteindelijk maar een keer of acht hoeven in- en uitklappen. Best te doen dus, Venetië mét buggy.

Priscilla tipt

Heb je meer tijd?
Met de vaporetto kun je ook hoppen naar een van deze eilanden rondom Venetië:
Glasblazers eiland
Murano is het eiland van de glasblazers. Let op: ga niet mee met de gratis excursie over het eiland die je vooral naar dure winkels loodst. Op eigen houtje zoeken en kijken bij glasblazers is veel leuker.
Eiland vol kleuren
Burano staat bekend om zijn vrolijk gekleurde gebouwen. Net alsof je op de Caraïben bent.
Relaxen op het strand
Lido di Venezia: een eiland met brede zandstranden. Ideaal als je even klaar bent met de drukte van de stad. Het eiland is maar twintig minuten varen van het centrum en heeft betaalbare hotels.

Lees ook: Met de boot naar Newcastle: leuk voor het hele gezin

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst en beeld: Priscilla Borgers