,,Omdat de baby in mijn buik wat achterloopt in zijn groei, krijg ik na 20 weken extra groeiecho's. Veertien weken later krijgen we tijdens zo'n echo te horen dat hij in stuit ligt. Ik besluit moxa-therapie te proberen, maar geef het al snel op.
Dit is niets voor mij: het stinkt en de geur blijft ongelooflijk hangen. Op zolder met de ramen open wordt het veel te koud. Ik raak er niet ontspannen van. Thuis doe ik dagelijks 'spinning babies'-oefeningen, maar Jack blijkt er geen zin in te hebben.
Lees ook: Verloskundige Karlijn Janssen over stuitligging: draaien of niet draaien?
Generale repetitie
Met 36 weken mag ik een versie proberen. Dit voelt een beetje als een generale repetitie voor de bevalling: ik weet meteen waar ik moet zijn en hoe een CTG werkt. Twee mensen zetten hun volle gewicht op mijn buik, maar de baby draait niet.
Ik vind het niet prettig, maar zou het zo weer doen. Dus de week erop proberen we het weer, wederom zonder resultaat. Er wordt een consult met ons ingepland om te bespreken hoe ik wil bevallen: via een keizersnede of vaginaal. Ik vraag om me heen om tips en krijg het advies om naar een ander ziekenhuis te gaan.
Daar krijg ik direct een beter gevoel, vooral omdat ze niet alleen ingaan op de risico's van een vaginale bevalling ten opzichte van een keizersnede maar ook in vergelijking met een vaginale bevalling in hoofdligging. Daarnaast bespreken we de voordelen van een stuitbevalling ten opzichte van een keizersnede. De conclusie? Een vaginale stuitbevalling is in mijn geval goed haalbaar.
Lees ook: Dit zijn de voor- en nadelen van een vaginale stuitbevalling
Gescheurde vliezen
Omdat ik medisch ben verklaard, krijg ik een wekelijkse check-up in het ziekenhuis. Op de ochtend van zo'n check-up vind ik wat vocht in mijn onderbroek. Mijn vliezen blijken gescheurd, en er wordt een hartfilmpje gemaakt. Alles ziet er goed uit, dus ik mag blijven of naar huis.
Ik kies voor het laatste, zodat we ons nog even in alle rust kunnen voorbereiden. Die avond krijg ik wat bloedverlies, maar ik heb begrepen dat dit normaal is. Slapen lukt niet, dus om 02.00 uur bel ik toch het ziekenhuis: we mogen komen. Ik was mijn haar, pak mijn spullen en wek rustig mijn man.
Niet slapen
Inmiddels zijn de weeën echt pijnlijk geworden en als ik op mijn kraamsuite aankom blijk ik 2 centimeter ontsluiting te hebben. Slapen lukt nu al helemaal niet meer, en in de ochtend blijk ik slechts 3 centimeter ontsluiting te hebben.
Ik weet dat ik weeënopwekkers krijg als de bevalling niet doorzet, en er wordt me geadviseerd om - mocht ik dat willen - een ruggenprik zo snel mogelijk te laten zetten, omdat de anesthesisten nu tijd hebben.
Voetje te zien
De ruggenprik blijkt een warm bad: ik voel mijn tenen nog, kan mijn benen nog bewegen en voel de pijn slechts een beetje. Rond 10.00 uur verlies ik meer bloed en hoor ik dat ik volledige ontsluiting heb, mijn vliezen nog zichtbaar zijn én er een voetje te zien is.
Op alle echo's was Jack te zien met zijn billen naar beneden, en zijn voeten omhoog. Als de voetjes eerst geboren worden, wordt altijd een keizersnede geadviseerd. Wanneer ik aangeef dat ik nodig naar de wc moet, weten de artsen genoeg: de persfase is begonnen. Dankzij de ruggenprik ervaar ik het bijna als leuk, en ben ik er heel helder bij.
Lees ook: Ingers baby lag ook in stuit, en werd met een keizersnede geboren
Een schoonzwemmer!
Als er twee voetjes geboren worden, zegt mijn man: 'Nou schat, we hebben een schoonzwemmer!' Daarop moet ik hard lachen. Ik voel me enorm ontspannen en om 12.00 uur wordt Jack geboren, na een kwartier persen en een knip, zodat het hoofdje goed geboren kan worden.
Plots heb ik een kerngezond hummeltje op mijn borst. Ik ben zo dankbaar dat ik heb gekozen voor een vaginale bevalling. Omdat het kan, ook in geval van een stuit!
Geboren!
Jack
Op 29-03-2024
Na een bevalling van 9,5 uur
Lengte: 48 centimeter
Gewicht: 2620 gram
Wil jij ook jouw bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.