Sabine maakt na jaren intensief maar vruchteloos daten de balans op en besluit: ik ga een donor zoeken en ik doe het moederschap alleen.
Bingokaart vol
'Ik heb ze allemaal gehad; de hele datebingokaart kan ik afstrepen. Mannen met wie het eerst leuk was en die daarna achter mijn rug om achter vriendinnen aan zaten. Mannen die er bij nader inzien 'toch niet aan toe' waren. Of, ook leuk, die bij nader inzien liever meerdere vrouwen tegelijk wilden. Mannen die beseften dat ze nog niet over hun ex heen waren. Mannen die mij überhaupt alleen maar als directe vervanging voor hun ex zagen.
Bijna veertig en alleen
Echt, ik ben een positief persoon en heb altijd een rotsvast vertrouwen in de liefde gehad. Maar op een gegeven moment zakte de moed me in de schoenen. Ik begon met daten op mijn 35ste, nadat mijn relatie na zeven jaar uitging. Maar inmiddels was ik bijna veertig en nog altijd alleen. En wat het alleen maar ingewikkelder maakte: mijn kinderwens was sterker dan ooit.
Lees ook: Ouders openhartig over hun plotse kinderwens
Tranen en twijfels
De tijd begon nu echt te dringen. En daarmee drong zich ook een vraag op: ga ik het dan alleen doen? Op doorzakavonden met vriendinnen kwam dit onderwerp vaak op tafel, samen met de nodige tranen. Want wil ik dat wel? Met mijn eigen bedrijf en rijke sociale leven?
Hoe dan?
En hoe ga ik dat doen? Haal ik dan zaad uit Denemarken? Maar hoe is het voor een kind om verwekt ze zijn in een kille kliniek? Geef ik een kind niet liever een vaderfiguur? Het waren zulke dilemma's, ik kwam er niet uit. Dus bleef ik het toch weer voor me uit schuiven.
Verkeerde uitslag
Totdat ik slecht nieuws kreeg van de huisarts. Ik had eerder een AMH-test laten doen om te kijken hoe het ervoor stond qua vruchtbaarheid. De uitslag was prima, zei de huisarts. Maar nu bleek dat hij de uitslag verkeerd had afgelezen. Het was helemaal niet zo goed: ik zou vroeger dan gedacht in de overgang raken.
Klotsende oksels
Ik kreeg klotsende oksels van de stress. Maar er kwam ook een overlevingsmechanisme los. Ineens was het kraakhelder: ik heb meer dan genoeg liefde in me. Ik kan het ook alleen. En ik ga de mallemolen in, op zoek naar een donor. Nú.
Lees ook: Een zaaddonor vinden: hoe pak je dat aan?
De ex van mijn vriendin
Uitgerekend diezelfde dag zag ik op Facebook dat Olivier veertig was geworden. Olivier is de ex van mijn vriendin Felice. Ik kon het altijd heel goed met hem vinden. Maar zoals dat gaat, verwaterde ons contact nadat hun relatie een jaar of twaalf geleden uitging.
Afspreken met de donor
Felice en Olivier zagen elkaar nog wel. 'En, hoe is het met Bien?' vroeg hij altijd. Ik wist dat Felice hem had ooit had verteld over mijn dilemma en mijn kinderwens. Ik wist ook zijn antwoord nog: 'Als ze een donor zoekt, wil ik haar graag helpen. Laat haar maar bellen.' En dat meende hij, zei Felice. Die dag aarzelde ik geen moment. 'Gefeliciteerd!' stuurde ik hem via Messenger. 'Volgens mij moeten wij binnenkort een borrel drinken.' Hij reageerde meteen. Ja, dat moesten we zeker. Of ik anders naar Utrecht kwam? Daar was een leuk foodtruckfestival.'
Heb ik het verpest?
En dan: Sabine wordt katerig wakker op een logeerkamer in Utrecht en vraagt zich af of ze niet iets heel erg stoms heeft gedaan.'Welja, dacht ik. Echt iets voor mij: heb ik een serieuze donor gevonden, de ex van mijn vriendin ook nog, en dan verpest ik het meteen diezelfde avond nog door met hem te zoenen. Handige zet, dit. Ik schaamde me rot.
De wijn…
Het begon als twee oude vrienden die aan het bijpraten waren op een leuk festival, terwijl het steeds later en later werd en de wijn bleef vloeien. We hadden het ook nog over mijn kinderwens. Ik vroeg of hij nog achter de woorden stond die hij toen had gezegd. Ja, zei hij, hij wilde nog steeds mijn donor worden. Hij gunde het mij omdat ik zo'n mooi moreel kompas heb, en omdat ik dit kon. Hij zou dan niet de vaderrol vervullen, maar wilde wel betrokken zijn in het leven van het kind. Als een soort leuke oom.
Hij zoent wel lekker
We zagen het allebei helemaal zitten. Uiteindelijk zwalkten we naar zijn huis – hij stond erop dat ik bleef logeren. In zijn tuin, onder de bloeiende kersenbloesem, dronken we nog de laatste fles leeg. En zoende hij me. Zo, die zoent lekker, dacht ik.
Niet verpest
Gelukkig had ik het niet verpest. Sterker nog, vanaf die dag maakte Olivier werk van me. Hij belde elke dag, kwam naar Amsterdam. En het gekke was: dat voelde volkomen natuurlijk. Niet overhaast, niet geforceerd. Diezelfde week belde ik Felice nog om het haar te vertellen. Als zij het niet leuk vond, zou het voor mij namelijk meteen ophouden. Ze moest heel hard lachen, ze vond het geweldig.
De liefde ontdekken
Het donorschap raakte op de achtergrond. We wilden de liefde en elkaar ontdekken. Wat me meteen opviel: ik voelde me zo thuis bij hem. Waar ik best wel hittepetitterig kan zijn, is hij een baken van rust. Het zijn de aloude clichés van elkaar aanvullen, van genieten van de kleine dingen in het leven. En praten met elkaar – juist ook als we dingen niet leuk vinden. In mei 2018 kregen we een relatie, en in december vroeg Olivier of ik bij hem wilde komen wonen. Met zwanger worden waren we niet bezig. Althans, niet geforceerd. We lieten het vooralsnog aan het lot over.
Een testje doen
Een paar weken later, het was begin januari, voelde ik me raar. Ik was moe en had het koud. Toen ik vervolgens ook niet ongesteld werd, zei ik dat het me sterk leek, maar dat ik toch maar even een testje ging doen. Even later stond ik met open mond naar een predictor te staren.
Blij ei
'Schat, je bent zwanger! Kijk nou! Dat wilde je toch?' Olivier was door het dolle heen, maar ik kon geen woord uitbrengen. Het was zo bizar. Het leek alsof mijn hele leven mij had klaargestoomd voor dit moment, met deze man. Ik dacht dat ik uit elkaar spatte van geluk. En dat gevoel bleef. Ik had een zwangerschap uit het boekje. Goed, ik was wat moe af en toe. Maar verder was ik het meest blije ei op aarde.
Het zat goed
Dat míj dit nog mocht overkomen. Op mijn veertigste, terwijl de kans niet groot meer was. Daarom durfde ik er in het begin nog niet helemaal in te geloven. Ik deed zelfs weleens opnieuw een zwangerschapstest als ik even geen symptomen meer voelde. Maar uit elke test, elke echo bleek hetzelfde: het zat goed.'
Een bal en een bad
Sabine heeft een bevalling die ze eufemistisch duidt als 'niet één groot feest'. 'Jimmy werd met 41 weken geboren. Goddank, want ik kon ook niet meer langer wachten. Ik wilde hem zó graag zien. En ik was er ook helemaal klaar voor, vond ik. Ik had een cursus hypnobirthing gevolgd, dus ik wist precies hoe ik moest ontspannen, en wat ik wilde. Eerst op een bal, dan in bad.
En dan is daar Jimmy
Hoe het uiteindelijk ging: vreselijke weeënstormen, Jimmy die vastzat in het geboortekanaal, en ik die niet van houding mocht wisselen om hypnobirthingoefeningen te doen, omdat anders Jimmy's hartslag te laag zou worden. Uiteindelijk is de ruggenprik erin gegaan, zodat ik eindelijk kon ontspannen. Olivier was een stormtrooper; hij heeft mij er echt doorheen gesleept. En toen, ineens: een tenger mannetje van 2800 gram op mijn borst. Jimmy. Op de echo's leek hij veel groter, dus dat was een verrassing. Maar hij deed het zo goed.
Alles anders
'Iets meer dan twee jaar geleden zat ik elke avond alleen op de bank te Tinderen met mijn kat op schoot. Nu ben ik alleen maar aan het rennen, vliegen en zorgen. In de kraamperiode werd ik overvallen door een soort ongeloof. Alsof ik toen pas besefte hoe snel het is gegaan. Ik heb me goed kunnen aanpassen, maar er waren dingen drastisch anders. Vriendschappen bijvoorbeeld: vroeger zakten we eindeloos door en had ik alle tijd voor ze, nu is het passen, meten en plannen.
Strontgelukkig
Ik ben vorig jaar nog net met vriendinnen een halve week op wintersport geweest, daarna gingen we in lockdown. Maar ik ben nog steeds zo stróntgelukkig met mijn mannen. Jimmy is zo blij en makkelijk: dol op papa, mama, zijn grote stiefbroer – op alles en iedereen eigenlijk. Wie weet is het geluk dat ik heb gevoeld tijdens mijn zwangerschap op hem overgesprongen. Dat vind ik een heel mooie gedachte.
Mijn gezin
Er is een moment dat me tot op de dag van vandaag aan het huilen maakt als ik er aan terugdenk: ik werd door een verpleegkundige in een rolstoel gezet. Ik zou naar een andere kamer worden gebracht, waar Olivier en Jimmy al waren. 'Kom', zei ze. 'We gaan naar je gezin.''
Zijn kant van het verhaal
Olivier zegt achteraf dat er altijd meer tussen Sabine en hem is geweest dan ze toelieten. Olivier: 'Maar ja, ze was nu eenmaal de vriendin van mijn ex. Het kon niet. Later, toen de scherpe randjes van de breuk af waren en Felice en ik weleens een drankje deden, vroeg ik regelmatig naar Sabine. Ik wist al van haar kinderwens, maar op een dag hoorde ik dat het menens was en ze op zoek was naar een donor. Maar dat is een hele mallemolen natuurlijk.
Ik gunde het haar zo dat ik zei: laat haar maar contact opnemen. Ik wilde helpen. Zelf had ik al een zoon van vijf, dus ik weet hoe mooi het ouderschap is. Ik dacht: we vinden wel een manier om dat te laten werken samen. Toen we eenmaal hadden afgesproken, werd het me al snel duidelijk: het werkt écht tussen ons. In alle opzichten. Liefde staat of valt met timing, en onze timing was perfect. Elke dag is een feest met haar.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Interview: Fleur Meijer. Fotografie: Brenda van Leeuwen
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
