Sannes bevallingsverhaal: 'Als de morfinepomp is aangesloten, stroomt de rust door mijn lichaam'

Lees ook: Zwanger en zzp'er? Dan heb je recht op een ZEZ-uitkering

Vals alarm?

Laatste werkdag op kantoor. Het was druk vandaag. Ik lig voor pampus op de bank, even bellen met mijn moeder. 'Mam, misschien is het nu écht begonnen.' Gelach. Ik heb al weken krampen, dus dit heeft ze me al vaker horen zeggen. Hmm, het is inderdaad vast weer vals alarm.

Die krampen zijn wel vervelend. 'Ga even douchen,' zegt Michel bezorgd, 'dan zie je daarna wel wat er gebeurt.'

Actiestand

Mijn vorige twee bevallingen gingen erg snel. Ik ben een beetje laks, maar Michel staat hierdoor meteen in de actiestand. Weer zo'n rotkramp. Misschien heeft hij toch gelijk. Terwijl ik ga douchen, belt hij het ziekenhuis. We mogen komen. Voor de zekerheid.

Zullen we dan maar?

Het warme water voelt fijn, maar die krampen… Ze blijven komen. Gauw afdrogen en mijn ouders bellen. 'Mam, wil je mee naar het ziekenhuis?' Mijn vader blijft bij onze twee dochters, een fijn idee. Wat nu? De vluchtkoffer. Eerste pakje, extra kleding: ik heb het standaardlijstje afgewerkt. Het staat al weken klaar.

Lees ook: Onze handige checklist voor je vluchttas

Mijn ouders zijn er. Iedereen is klaar. Zullen we dan maar? In de auto worden de krampen heftiger. Het wordt nu wel serieus. Rustig blijven en meepuffen. Zijn we er al bijna?

Kruik

In de kamer word ik aan de CTG gelegd. 'Je hebt actieve weeën,' zegt de verpleegster. Maar ik zie geen pieken op het scherm. Ze zijn nog niet heel heftig dus. Al doet het wel pijn. Hoe zit het eigenlijk met pijnstilling? De verpleegster kijkt me aan. 'Ik haal wel even een kruik voor je, dat helpt vast.'

Michel en mijn moeder hebben zich voor het scherm genesteld. Ik zie ze telkens met één oog mijn kant opkijken. Ze houden me in de gaten. Ik woel voorzichtig wat heen en weer. De banden om mijn buik zitten zo strak. En waar blijft die kruik? Is ze die in de winkel aan het halen of zo?

Even doorbijten

Eindelijk komt de verpleegster terug. Daar lig ik dan. Met kruik. Maar het helpt weinig. Ze hebben intussen wel mijn ontsluiting gemeten: 4 centimeter. Dat gaat goed, ik heb het onder controle. Weeën rustig wegpuffen, nog even door de pijn heen bijten. Mijn vorige bevallingen gingen zó snel, dit duurt vast maximaal een uur, dan hebben we een derde dochter.

De tijd tikt door. En de weeën doen echt pijn. Schiet dit wel op? Anderhalf uur later komen ze weer controleren. Nog steeds 4 centimeter. Hoe kan dat nou? Misschien moet ik nog uren met deze pijn door, dat gaat echt niet. Ik wil pijnstilling. Ze proberen het uit mijn hoofd te praten, maar ik wil het. Nu!

Beeld: Mirjam Cremer/ Pure life geboortefotografie

Dit schiet niet op

Als de morfinepomp is aangesloten, stroomt de rust door mijn lichaam. Wat is dit fijn. Ontspannen, voor zover dat kan. Al helpt het niet voor de ontsluiting. Een uur verder: nog steeds 4 centimeter. Of ze mijn vliezen mogen doorprikken. Ja doe maar, dan gaat het misschien wat sneller allemaal.

Lees ook: Wat je moet weten over gebroken vliezen

Warm vruchtwater loopt weg. Wat een gek gevoel. Zou het helpen? De verpleging is de kamer weer uit. Oef, wat is dit? Heftige wee. Wat gebeurt er? Ik probeer rustig te ademen. Meteen weer eentje. En nog één. 'Michel, haal iemand!'

Ineens 9 centimeter

De verpleging is terug en doet een controle. 9 centimeter. Iedereen lijkt in shock, hoe kan dit? Drukte in de kamer. Er worden spullen klaargelegd en er volgt nog een controle. 10 centimeter. 'Ga maar goed liggen,' zeggen ze, 'je mag persen.'

Weer een wee. Persen! Michel houdt me vast. Mijn moeder is in de buurt. En nog een keer. 'Ik zie haar hoofdje al!' roept de verloskundige. Nog één keer persen. Dan is ze er. Maar ze zakt niet diep genoeg. Wat een pijn. Alsof het nooit meer goedkomt daar beneden.

Daar komt ze!

'Ze is er bijna!' hoor ik roepen. Nog een paar keer. Alles geven. Michel staat er klaar voor. Hij gaat haar aanpakken. Daar komt ze. Voor ik het weet, ligt ze op mijn borst. Onze lieve Néva. Wat ging het ineens toch snel. En wat zijn we blij dat je er bent.