Tatiana (33) is alleenstaande moeder van drieling Hope, Faith en Charity (2). Ze werkt fulltime als content creator, je kunt haar volgen op Instagram: @drielingmoeder_tatiana. Tatiana is met haar drieling ook te zien in het EO-programma Meer dan verwacht.
Tatiana: 'De drieling zit nu in een fase waarin ze beginnen met praten. Het is bijzonder om te zien hoe verschillend ze zijn. We hebben al veel fases doorgemaakt: van kruipen met veel schreeuwen omdat iets niet lukt, tot leren lopen en de heftige driftbuien die ik vooral met Faith heb meegemaakt, dag en nacht, maandenlang.
Onlangs zaten we in een fase waarin ze thuis niet luisterden, dingen kapotmaakten en steeds uitprobeerden hoever ze konden gaan. Dat testen, merk ik nu ook, is soms een manier om te kijken of ik hen wel hoor omdat ze het praten nog niet helemaal onder de knie hebben.
Lees ook: Zo leert je baby praten
Gesprek aangaan
Een week geleden heb ik ze op bed genomen en uitgelegd hoe verdrietig ik werd van hun gedrag, dat het pijn deed in mijn hart. Het was bijzonder: ze kwamen me alle drie knuffelen, en de volgende dag leek het alsof ik andere kinderen had.
Ze hielpen elkaar, waren lief tegen elkaar en herinnerden zich wat we hadden afgesproken. Ze leren nu echt praten, begrijpen wat wel en niet mag en ontdekken samen met mij welke structuur we nodig hebben. Het blijft een intense, maar waardevolle fase.
De dag vrolijk beginnen met muziek
Mijn werk, dat grotendeels via Instagram verloopt, vereist veel schakelen en structuur. Op maandag, woensdag en vrijdag gaan mijn dochters naar het kinderdagverblijf. Die ochtenden beginnen in een gezellige chaos. Ze slapen bij mij in bed, en zodra ze wakker worden, geef ik ze iets te drinken en zet ik een filmpje op in 'mama's bed'.
Daarna kleed ik me snel aan en leg ik hun kleding klaar. Vervolgens maak ik de meisjes boven klaar en gaan we naar beneden om hun haren te doen, vaak met een muziekje aan om de dag vrolijk te beginnen. Daarna volgt de gebruikelijke strijd met schoenen en sokken, en breng ik ze naar het kinderdagverblijf.
Lees ook: Help, mijn kind weigert zijn jas aan te doen (of sjaal, muts, wanten)
Creatief schakelen
Wanneer ik daarna thuis ben, neem ik een moment om rustig te douchen, uitgebreid mijn haar te wassen en mijn make-up te doen – dingen die ik alleen doe als de meiden er niet zijn. Daarna stort ik me op mijn werk, het huishouden, de boodschappen of andere taken. Wat er precies op de planning staat, verschilt per dag.
Soms gaat het van kleding organiseren en wassen tot simpelweg leven vanuit de wasmand. Mijn dagen kenmerken zich vaak door georganiseerde chaos, afhankelijk van wat op dat moment nodig is. Dat flexibele, creatieve schakelen zit in mijn aard.
Op de bank avondeten
In de avond haal ik de kinderen op van het kinderdagverblijf, en daarna gaan we lekker eten. Soms zitten we aan tafel, maar als ik een zware dag heb gehad, eten we gezellig met ons bord op de bank. Na het eten kleden we ons om. Beneden trekken de kinderen hun pyjama's aan, en dat doen we samen. Soms gaan ze in bad, maar dat hangt af van de dag en hoe iedereen zich voelt.
Daarna maak ik even snel schoon en gaan we samen naar boven. Nu de kinderen kunnen praten, vragen ze vaak: 'Mama, gaan we naar bed?' Vervolgens gaan we met z'n allen naar boven, hondjes mee in bed, tv aan en een drankje erbij. Altijd valt Faith op mij in slaap, ligt Charity rechts van me, en Hope aan mijn linkerzijde. We kijken een film, en uiteindelijk valt iedereen vredig tegen mij aan in slaap.
Dan sluip ik er voorzichtig tussenuit, want meestal werk ik nog in bed. 's Avonds plaats ik vaak alles op social media. Soms eet ik met hen mee, andere keren pas later, zodat ik rustig kan eten. Daarna ruim ik op, kijk ik series, en houd ik de babyfoon in de gaten.
Tip: Deze tv-series zijn geschikt voor kleine kinderen (en een babybreinspecialist legt uit waarom)
Alleenstaande moeder
Ik ben een alleenstaande moeder, maar ik voel me niet alleen. Juist omdat ik alleenstaande moeder ben, lijkt mijn huis soms net een buurthuis. De buren komen regelmatig langs, mijn buurmeisje komt op bezoek, mijn vader, mijn moeder, en zelfs de vriendin van mijn vader. Het lijkt wel alsof er bij mij meer mensen over de vloer komen dan wanneer je in een relatie zou zijn.
In het begin was dat anders. Toen ik net alleenstaande moeder werd, voelde ik me alleen. Ik heb het daar in die beginfase ontzettend moeilijk mee gehad. Dat kwam ook doordat ik veel had meegemaakt, dingen waar ik nu nog niet over praat. In de toekomst wil ik er graag een boek over schrijven, maar daarvoor moet eerst alles op zijn plek vallen.
In die eerste periode sloot ik me vaak volledig af. Mijn kind was ernstig ziek en mocht geen bacteriën in de buurt hebben. Het eerste jaar leefde ik daarom geïsoleerd, samen met mijn kinderen. Ik voelde een enorme bewijsdrang, want mensen om me heen zeiden vaak: 'Drie kinderen tegelijk, dat kan niemand'. Dat zette me aan om alles alleen te doen en vooral geen hulp te vragen.
Een leerschool in geduld en prioriteiten
Die periode heeft me veel over mezelf geleerd. Ik heb veel geduld ontwikkeld en geleerd om te kijken naar wat écht nodig is. Toen ik drie kleine baby's had, moesten ze vaak allemaal tegelijk huilen. Uit mijn ervaringen in het ziekenhuis leerde ik rustig te blijven en te kijken wie op dat moment het meest nodig had. Daarna vond ik voor de rest oplossingen.
Als het me te zwaar werd, sloot ik me soms bewust af. Er waren momenten dat ik tegen mijn moeder zei: 'Nee, ik wil even alleen zijn met de kinderen'. Soms bleef ik twee weken lang met alleen mijn kinderen, en in die tijd vond ik zowel mezelf als mijn band met hen terug.
Hulp vragen
Naarmate mijn kinderen ouder werden, durfde ik meer hulp te vragen. Dat heeft mijn leven enorm verrijkt. Ik heb nieuwe vriendschappen opgebouwd, gebaseerd op wederzijds begrip en steun. Ik realiseer me hoeveel geluk ik heb met de mensen om me heen. Mijn buren bijvoorbeeld, staan altijd voor me klaar. Ik hoef maar een berichtje te sturen, en er is altijd wel iemand die helpt.
Het gezegde It takes a village to raise a child is op mij van toepassing. Mijn kinderen groeien op in een sociale, warme omgeving. Ze vragen vaak: 'Waar is buurman Johnny of Roberto?' of 'Ik wil buurmeisje Mathilde zien'. Iedereen is hier welkom, en we doen het samen.
Lees ook: Wendy ging zonder man en kinderen op vakantie: 'Niemand wil iets van me: een geluksmoment'
Uitkijken naar de volgende fase
Het klinkt misschien raar, maar ik kijk ernaar uit dat mijn kinderen wat ouder zijn. Niet dat ik het nu niet leuk vind, maar soms is het gewoon zwaar. Dan probeer ik met ze te tekenen en eindigt er een potlood in iemands oog. Voor mij wordt het echt leuker als ze kunnen kletsen, samen kunnen eten, spelletjes kunnen spelen of lekker kunnen gamen.
Ik ben zo'n moeder die zegt: 'Zullen we een hut bouwen?' Alles mag en alles kan, maar dat gekrijs en de chaos nu zijn wel pittig. Toch merk ik dat ze steeds zelfstandiger worden. Ze zeggen nu ook dingen als 'ik kan dit, mama' – iets wat ik vroeger vaak tegen mezelf zei om door te zetten.
Gisteren, toen ik niet lekker was, kwam er eentje naar me toe: 'Mama, zal ik je afdrogen?' Ze hielp me met mijn broek en was zo lief. Op zulke momenten zie ik hoeveel liefde en geduld ik heb geïnvesteerd, en dat krijg ik nu terug. Ze zijn zo ontzettend lief, al zijn het soms ook kleine bandieten. Echt zwaar, maar prachtig.'
/0c5379462b3845ca980db3d9e1342d34/image.jpg)
/461e264227394811861f4c2feea8af87/image.jpg)
/db9fbd2ff8c84c328dcac46e608afad1/image.jpg)
/0e992bcd4327498996a2465a9a61414b/image.jpg)
/0fa910c260f84fa4a4969a9fa7588030/image.jpg)
/2a57c378e93e4ead9edba88baa609e46/image.jpg)
/92a314af2d0b437b930d56a08829cf22/image.jpg)
/7ade46d8bea44d99824b988c8871c0eb/image.jpg)
/6fa4237e3d194c659a9e57d1145dce66/image.jpg)
/ec02e54356a04bb2a60a720da636de52/image.jpg)
