Tropenarts Raquel (43) is alleenstaande moeder van vier kinderen: twee tieners (van 16 en 18) en de tweeling Nazayra en Zuraya (16 maanden), die ze borstvoeding geeft.
Lees ook: Alles over borstvoeding
Donormelk
'Ik heb borsten en er komt voeding uit en dus voed ik. Klinkt misschien simpel, maar zo denk ik erover. Het is iets instinctiefs, natuurlijks. Mijn moeder had vroeger geen moedermelk, vertelde ze altijd. Dus ik ben met de fles grootgebracht. Zou ik melk hebben? vroeg ik me wel af. De oudste heb ik na de bevalling meteen aangelegd. Pijnlijk vond ik het. Is dit het nou? Op de een of andere manier had ik die pijn niet verwacht. Mijn zoon gaf meteen melk terug, ik dacht: dan zal het wel goed zijn. Na een week of drie voelde ik de pijn niet meer. Bij mijn tweede was de borstvoeding amper pijnlijk. Bij de tweeling liep het in het begin stroef. Een dagtaak had ik eraan. Te weinig melk, te weinig stimulatie, maar dankzij veel geduld en heel vaak aanleggen is het na vijf weken toch gelukt. In die periode heb ik donormelk gebruikt.
Lees ook: Welke borstvoedingshouding past bij jou en je baby?
Van links naar rechts
Ik ben vaak maanden in de tropen voor mijn werk en dan neem ik mijn kinderen mee. Ik deed voorheen 400 bevallingen per jaar, maar sinds de tweeling ben ik thuis in Nederland. De kinderen die op de plekken geboren worden waar ik kom, gaan direct aan de borst. Het heeft het beeld versterkt hoe ik in het leven sta, dicht bij de natuur. Vroeger stond ik met een kind op mijn rug in een Afrikaanse draagdoek te opereren en als hij eruit wilde, hadden we een plekje waar hij kon spelen of slapen. Die tijden zijn inmiddels veranderd. Ik geloof niet dat ik nog steeds een baby mee kan nemen tijdens het opereren.
Ik ben een dag in de week weg, dan gaan de kinderen naar de opvang en geef ik een liter melk mee. Ik sta er wel van versteld hoeveel melk ik kan produceren. Als ze aan de borst zitten, voed ik ze tegelijk. Ze worden steeds beweeglijker, ik kan ze niet echt meer manoeuvreren. Eentje is een beetje wild, die gaat met haar hoofd van links naar rechts, en aangezien ik geen arm vrij heb, laat ik het maar gaan. Door dat getrek zakt mijn borst wel steeds verder naar beneden. Tegen de tijd dat ik stop, is de boel vast flink uitgerekt.
Ook interessant: Hoe lang borstvoeding geven?
Oordeel
Ik ben een bewust alleenstaande moeder, van een relatie is het na de oudste twee niet meer gekomen. Op een gegeven moment dacht ik: wat wil ik? Ik zit me vast te houden aan het concept: je hebt een vader nodig om kinderen te krijgen, maar ik voedde de twee oudsten ook voor een groot deel alleen op. Toen ik van dat idee af stapte, ben ik bewust alleen zwanger geworden. De vrouwen die ik in Afrika zie, moeten het ook vaak alleen rooien. Zij hebben wel een vangnet, een village to raise a child, om zich heen, wat het opvoeden een stuk makkelijker maakt. Dat heb ik niet. Ik woon met vier kinderen van kleur in een katholiek dorpje. Mensen oordelen, dat vind ik lastig. Ik ben meer dan alleen dat plaatje. Ik ben gelukkig, de tweeling voelt als mijn cadeautje.'
Om privacyredenen zijn de namen gefingeerd
