Vader Bart vertelt verder: 'Nog diezelfde dag zijn in Nijmegen scans uitgevoerd. Daar kwam niets uit. Sectie laten verrichten wilden we niet, dat voelde zo fout.' Een arts van de Landelijke Werkgroep Wiegendood kwam nog wel op bezoek.
'Hij heeft het huis onderzocht en ons helemaal uitgevraagd over onze routines en Tessa's laatste momenten. Ze lag veilig in haar bedje te slapen. Zijn conclusie was dat we helemaal niets fout hadden gedaan. Dat was fijn, maar het versterkte ons gevoel van machteloosheid juist. Ik wilde zo graag iets of iemand de schuld geven, dan had ik daar kwaad op kunnen zijn. Maar dat kon dus niet.'
Veel minder vaak dan vroeger
Over wiegendood is steeds meer bekend. Roken tijdens de zwangerschap, op de buik slapen, te warm slapen bij ouders in bed: dat kan allemaal invloed hebben. Hoewel veel minder vaak dan vroeger, komt wiegendood in Nederland nog altijd zo'n dertig keer per jaar voor. In veruit de meeste gevallen gebeurt dat in de eerste zes levensmaanden. Tessa was al bijna veertien maanden oud.
Lees ook: Wiegendood: wat zijn de oorzaken en hoe kun je het voorkomen?
In een mandje
'Tessa is in een mandje door Dela vanuit Nijmegen naar huis gebracht', vertelt moeder Joyce. 'Een mandje voelde beter dan een kistje. We hebben haar laten balsemen waardoor het leek alsof ze lag te slapen. Zo konden we letterlijk en figuurlijk warmer afscheid nemen van ons meisje.'
Daar nam het stel een week de tijd voor. 'Daarna volgde een heel mooie dienst in het crematorium. We hebben zoveel reacties, begrip en steun gekregen. Ook van wildvreemden. We kwamen erachter in wat voor warm nest we wonen', blikt Joyce terug. Toch brak een ingewikkelde en emotioneel zware periode aan.
Roze wolk met een zwart randje
Kort voor het overlijden van Tessa was het gezin nog op vakantie in Schotland. 'Op één foto draagt Tessa een truitje met daarop de tekst dat ze grote zus wordt', vertelt Bart. 'Die hadden we speciaal gemaakt om rond te sturen. Op het moment van Tessa's overlijden ben ik dertien weken zwanger', vult Joyce aan. 'We moesten door, de tweede was onderweg. Mijn zwangerschap heeft ons voortgetrokken, nee, voortgesleept.' Bart: 'Het was onze motor'.
Op 11 november 2024 wordt Sophie geboren. 'We zaten op een roze wolk met een zwart randje', vervolgt Bart. 'Het 'grote zus zijn' bestond niet meer. We hadden meer dan een kind verloren, ook de toekomst die we ons hadden voorgesteld. Als mensen naar Sophie vragen, krijg ik het mijn strot niet uit om te zeggen dat ik maar één kind heb. Ik ben vader van twee.'
Sokje met sensoren
Wiegendood maakt je onzeker als ouders, merken Bart en Joyce. 'We horen van mensen dat ze vaker dan voorheen 's nachts bij hun kinderen gaan kijken. Wij waren ook het vertrouwen kwijt. Sophie draagt in bed een sokje met sensoren die haar hartslag en zuurstofgehalte meten. Dat is medisch niet nodig zeiden de artsen. Nee, voor haar misschien niet, maar voor ons wel. Anders slapen we niet.'
Lees ook: Slimme technologie in de babykamer: dit staat niet in de gebruiksaanwijzing (maar wil je wel weten)
Mooie ogen leven voort
Op tafel ligt een fotoboek van Tessa. 'Onze eerste was een vrolijke kletskous, geduldig, tevreden en nieuwsgierig', omschrijft Joyce. 'Duidelijk in wat ze wilde, een krachtig persoontje. Contact maken met mensen was haar talent. Ze keek iedereen met grote ogen aan. Dat was ook altijd het eerste wat mensen zeiden: 'Wat heeft zij mooie ogen!''
Tessa's mooie ogen leven voort dankzij een project van Verbonden Stilte. Dit is een stichting die ouders ondersteunt na het verlies van een jong kind. De stichting werkt aan een online platform waar vaders hun verdriet kunnen delen: Jij hoort ErBIJ. Voor die virtuele ontmoetingsplek is 22.500 euro nodig, waarvan het grootste deel al is opgehaald.
Bart loopt in juli de Kennedymars in Someren om zijn bijdrage in te zamelen 'Jij hoort ErBij is een digitale herdenkingsplek door en voor vaders die afscheid hebben moeten nemen van hun kind', legt hij uit. 'Het is een plek waar ouders van een overleden kind een blijvende en liefdevolle herinnering kunnen creëren met een verhaal, gedichtje of een foto. Het is een plek waar ik steun vind.'
