Willem in de wachtkamer #3: 'Met twee zilveren temperatuurkoffers in de auto rijd ik naar het lab'

Deel 2 teruglezen? Willem in de wachtkamer #2: 'Onder mannen is het een taboe om te praten over je vruchtbaarheid'

'Aan het begin van ons ivf-traject waren we hoopvol, maar ik heb altijd beseft dat het geen garanties biedt. Mensen zeggen vaak: 'Je kunt altijd nog ivf doen', alsof je dan zeker weet dat het lukt. Dat is absoluut niet zo en die illusie hebben we ook nooit gehad.

Of het ooit zal lukken

Ik heb wel altijd geprobeerd om het idee dat er iets 'mis' was met mij of met ons, te vervangen voor de gedachte dat iets in de babyketen gewoon niet helemaal optimaal geregeld was. Dat voelt een stuk positiever.

Het allermoeilijkste aan een fertiliteitstraject vond ik dat je niet weet of het ooit zal lukken. Ook zat de documentaire Het zaad van Karbaat me niet lekker in die tijd - het zal je maar gebeuren. Maar slapeloze nachten heb ik er gelukkig nooit van gehad.

Overgeleverd aan anderen

Na een ronde stimulatie met hormooninjecties brak voor ons het moment van de punctie aan. Er waren zestien eicellen gerijpt en klaar om geoogst te worden bij mijn vrouw. Voor mij begon de dag in het AMC waar ik mijn 'bijdrage' bij het fertiliteitslaboratorium moest afgeven. Vervolgens reed ik terug naar huis om mijn vrouw op te halen en naar het OLVG ziekenhuis te brengen.

Mijn vrouw was erg zenuwachtig, ik probeerde grapjes te maken, haar hand vast te houden en haar te knuffelen. Bij mij viel het mee met de spanning, maar toen ze eenmaal in bed lag en een roesje kreeg, vond ik het heftig. Vanaf dat moment ben je alle controle kwijt, mijn vrouw was overgeleverd aan anderen. Wel mocht ik gelukkig overal bij zijn.

Lees ook: Gynaecoloog Inge Custers legt uit wat een ivf-traject inhoudt

Zilveren temperatuurkoffers

Ik zag de lange naald in haar lijf gaan en de eierstokken op het beeldscherm met de follikels. Ik probeerde rustig en ondersteunend te zijn. Alles ging goed en alle zestien eicellen konden worden geoogst.

Terwijl mijn vrouw lag bij te komen, wachtte mij een belangrijke taak. Een laborant kwam naar me toe met twee zilveren temperatuurkoffers, elk met acht eicellen erin. Die nam ik mee in de auto om ze naar het laboratorium in het AMC te brengen.

Open die slagboom

Vanwege opnames voor mijn vlog was ik iets langer in de parkeergarage van het OLVG blijven hangen. Toen ik eenmaal wilde uitrijden, ging dat niet meer. Even sloeg de paniek toe, ik drukte op de intercom en zei: 'Ik heb hier eicellen, doe de slagboom open!'

Ze kunnen wel tot wel drie uur goed blijven in die speciale koffers, maar toch. Zodra ik eenmaal die garage uit was, werd ik wat rustiger en kreeg ik een idee. Ik besloot een kleine omweg naar het AMC te nemen om de eicellen een bijzondere plek te laten zien.

Lees ook: Marieke schreef boek voor deze vergeten groep zwangeren: 'Een fertiliteitstraject laat je nooit helemaal los'

Aan de Amstel

We trouwden aan de Amstel, in een oud stadhuis dat eruitziet als een klein kasteel. Ik dacht: hoe mooi is het als ons toekomstige kind hier alvast even is geweest, op deze plek die voor ons zoveel betekent.

De rest van de route naar het AMC kon ik inmiddels dromen. We hadden op aanraden van de artsen al een keer een oefenrit gemaakt en ik was er die ochtend nog geweest. Ruim op tijd leverde ik de twee koffers met eicellen af bij het lab. Nu was het aan de specialisten om ze te bevruchten.

Zes embryo's

Mijn vrouw herstelde goed en snel. Het was fijn om voor haar te kunnen zorgen na de punctie en iets concreets te kunnen bijdragen. We waren niet heel nerveus voor de uitslag van het lab. Er waren eitjes, er waren zaadcellen, we hadden er vertrouwen in. Het verraste ons toen we hoorden dat er zes embryo's gemaakt waren, zelf dachten we aan twee of misschien drie embryo's.

Omdat het herstel voorspoedig ging, mochten we direct voor een verse terugplaatsing gaan. De overige vijf embryo's zouden worden ingevroren, maar eentje bleek niet sterk genoeg waardoor we uiteindelijk vier in de vriezer hadden.

Lees ook: Het buitenland lonkt als zwanger worden niet lukt. Kan of mag daar meer?

Operatiehesje aan

Op dag vijf na de punctie reden we weer naar het AMC. Van tevoren kregen we een hele lijst met instructies. Zo mochten we geen parfum dragen, moest ik een speciaal steriel operatiepak over mijn kleding heen en kreeg mijn vrouw een operatiehesje aan.

Het voelde als een enorme big deal, ik was een stuk zenuwachtiger dan voor de punctie. Onze namen en geboortedata werden gecontroleerd en op het scherm konden we meekijken naar een achtcellig embryo dat werd ingebracht in de baarmoeder. Ik had het mogen filmen, begreep ik achteraf, maar ik durfde het lot niet te tarten.

Lopendebandwerk

Het was veel sneller voorbij dan we dachten, mijn vrouw mocht zo weer opstaan. Dat voelde wel even gek. Op de gang kruisten we een ander stel, de volgende patiënten waren alweer aan de beurt. Daarmee leek het ook een beetje lopendebandwerk.

We gingen er niet vanuit dat het in één keer was gelukt, maar toch. Het idee dat we met z'n tweeën het ziekenhuis waren binnengelopen en nu misschien wel met z'n drieën naar buiten gingen, voelde toch speciaal.'