'Als mijn vriend en ik in 2017 besluiten graag een kind te willen, proberen we het een jaar zelf. Zonder succes. We gaan met onze kinderwens naar het ziekenhuis en krijgen daar allerlei onderzoeken, maar alles lijkt in orde. De arts schrijft ovulatie-inductietabletten voor vanwege een onregelmatige menstruatie en die gebruik ik vijftien rondes.
Er verstrijkt meer dan een jaar, maar zwanger word ik niet. We doen zes iui-pogingen en tijdens de echo's krijgen we te horen dat de eicellen netjes groeien. Dat geeft hoop. Al verliezen we de hoop een beetje na poging vier.
Lees ook: Als het niet lukt om zwanger te worden, dit zijn de mogelijke oorzaken
Bij mijn zus lukt het wel
Als ik nog steeds niet in verwachting ben na zes iui-pogingen, mogen we ivf proberen. Ik moet nog meer hormooninjecties spuiten met een hogere dosering, maar ik krijg weer een beetje hoop terug. Vooral omdat ik in mijn omgeving hoor dat als mensen moeilijk zwanger worden, ivf vrijwel altijd lukt. Op dat moment raakt mijn zus spontaan zwanger van de derde en dat vind ik ergens heel moeilijk, en zij ook.
Mijn partner en ik zijn inmiddels drie jaar bezig om zwanger te worden, zonder succes. Ik had het fantastisch gevonden om samen met mijn zus zwanger te zijn, maar het is ons niet gegeven. Ik voel me leeg vanbinnen. Ondanks dat de relatie met mijn zus heel sterk is, komt er meer spanning tussen ons en bezoek ik haar op dat moment weinig.
PCOS-diagnose
Ondertussen geven de artsen aan dat ik hoop moet houden en er een kans bestaat dat ik nog spontaan zwanger zal worden. De hoop die de artsen ons proberen te geven voelt als valse hoop, omdat ik het vanbinnen ergens al heb opgegeven. Als ik mijn zus spreek, noemt ze vluchtig dat ze met liefde eicellen wil doneren.
Ondertussen krijg ik nog een kijkoperatie waarbij ze gaatjes in mijn eierstokken branden om overstimulatie van eicellen tegen te gaan en mogelijk een eigen cyclus op te wekken. Mijn vriend laat zijn zaad testen in Duitsland, en dat is in orde. Ik krijg de diagnose PCOS en de dosis hormonen die ik krijg wordt aangepast. De operatie zorgt weer voor een fikse dosis hoop.
Geklungel met hormonen
Ik vind het een enorm geklungel met die hormonen, vooral om de juiste dosis te vinden om geen overstimulatie te krijgen. Soms ben ik om de dag in het ziekenhuis te vinden voor een echo. Mijn hele leven staat in het teken van het traject om zwanger te worden. Ik doe nog een poging met icsi, maar ik heb het gevoel dat we het voor de show doen.
Wederom heb ik een negatieve zwangerschapstest in mijn handen. In mijn hoofd neem ik deels afscheid van mijn droom om moeder te worden en denk ik me in hoe ons leven er zonder kind uit gaat zien. Al blijft een ander deel in me hoop houden. Het gaat ooit lukken, dat moet gewoon.
Lees ook: Miranda probeerde iui, ivf en icsi: 'Ik verloor alle hoop. Toch bleven we doorgaan'
Met de liefde van mijn zus
Inmiddels ben ik zes jaar bezig met zwanger worden, en bespreek ik met mijn zus de mogelijkheden voor eiceldonatie. Ze wil ons met liefde helpen, en weet hoe het werkt met hormooninjecties omdat ze van haar eerste kind ook moeizaam zwanger werd. Ze weet dat het geen makkelijk traject is, en dat ze ook veel van Hoofddorp (haar woonplaats) naar Friesland (mijn woonplaats) zal moeten reizen, maar ze stelt zich daar op in.
Als we groen licht krijgen om te starten, krijgen we een prikschema met hormonen en verwachten we rond kerst 2023 de eerste injectie te zetten. We maken foto's van dat moment, wat een emotionele dag. In januari wordt de punctie gepland. Die blijkt, als de verdoving is uitgewerkt, heel pijnlijk voor mijn zus en na vier dagen wordt ze heel ziek. Het is een bijwerking van de overstimulatie van de follikels. Ik vind het heel heftig om mijn zus zo ziek te zien, maar zij wil er niets van horen. 'Word jij nou maar zwanger', drukt ze me op het hart.
Ik ben zwanger!
Twee weken later mogen we testen. Die twee weken wachten lijken wel het zwaarste onderdeel van het traject, maar omdat er nog zeven embryo's in de vriezer liggen, heb ik veel hoop dat het gaat lukken. Zover zijn we immers nog nooit gekomen. Een aantal dagen na de terugplaatsing voel ik me raar en krijg ik trek in kokosmakronen.
Ik houd helemaal niet van zoetigheid, dus ik barst van de spanning. Tien dagen na de terugplaatsing doe ik een zwangerschapstest, omdat ik het niet meer houd. Ik zie een licht streepje en app mijn zus direct. Ik maak honderd foto's, in allerlei soorten licht en doe de dag erna nog een test, samen met mijn zus via Facetime. Ik ben zwanger!
Weken vol spanning
De weken erna zit ik vol spanning. Iedereen is hartstikke blij voor ons, al is het voor veel mensen moeilijk te geloven dat het nu eindelijk gelukt is. En ergens deel ik dat gevoel: ik geloof het eigenlijk niet. In de weken die volgen krijg ik een bloeding en verwacht ik een miskraam, maar het blijkt een bijwerking van de injecties.
Tijdens een vroege echo zien we het hartje van ons kind kloppen, maar pas bij de 20 wekenecho durf ik echt te geloven dat ik zwanger ben. Ik ben zo dankbaar, al is genieten moeilijk.
Lees ook: Desiree (47) 'Door PCOS en een prolactinoom heb ik er zeven jaar over gedaan om zwanger te worden'
Eindelijk kan ik weer leven
Op 29 september 2024 word ik eindelijk mama, van onze zoon Denver. Ik geloof soms nog steeds niet dat hij er echt is, en echt van ons is. Al herinnert het litteken van de keizersnede me er steevast aan dat hij toch echt in mijn buik heeft gezeten. Pas toen hij werd geboren realiseerde ik me hoe ons leven de afgelopen zeven jaar heeft stilgestaan en hoeveel verdriet we met ons meedroegen.
Inmiddels lachen we elke dag en genieten we van de kleine dingen in het leven. Bovendien vieren we alles weer. Ik ben gelukkig en voel me zo compleet. Eindelijk kan ik weer leven. En ik ben mijn zus eeuwig dankbaar. Ze heeft me het mooiste cadeau ooit gegeven.'
