'Mijn vrouw en ik ontmoetten elkaar tijdens onze studententijd in Groningen. We waren 19 en 21 jaar en vonden elkaar leuk, maar er kwam niet direct iets serieus uit voort. In de jaren daarna hebben we altijd contact gehouden. We hadden relaties met anderen, maar draaiden ook nog steeds een beetje om elkaar heen.
Toen we elkaar opnieuw tegenkwamen in Amsterdam veranderde dat. Ik kwam er eindelijk achter dat zij de allerleukste was. Ze is een beetje het tegenovergestelde van mij. Ik ben creatief en een soort losse flodder, zij is heel gestructureerd. Zij weet mij te gronden, ik til haar omhoog. We vullen elkaar echt aan.
De kinderwens
Voor sommige vrouwen voelt het moederschap als hun voornaamste doel op aarde. Zo was het bij mijn vrouw niet, maar het leek haar wel heel erg leuk. Zelf moest ik aan het idee wennen. Het kostte mij tijd om het aan te durven en te willen.
Ik ben freelancer en dacht meteen aan de praktische en financiële kant: kan ik wel voor een kind zorgen? Na een tijdje overheerste het idee dat het heel mooi en wonderlijk zou zijn om een kind van ons samen op de wereld te zetten.
Smiley in de agenda
We stopten met anticonceptie. En toen gebeurde er heel lang niets. Op een gegeven moment ging mijn vrouw haar cyclus bijhouden met een app. Ik kende de timing ongeveer maar hield het zelf niet bij.
Naarmate het langer duurde, kwam het juiste moment om seks te hebben op de kalender te staan met een smiley erbij. Het bleef redelijk luchtig, maar je voelt wel dat er een doel achter die agendaseks zit.
Lees ook: Je cyclus berekenen en begrijpen: zo doe je dat
Niet erover praten
De mooiste manier is natuurlijk: ik wil een kind, ik krijg een kind. Ik heb vrienden om mij heen bij wie het óf meteen raak was, of waarbij het heel erg moeilijk was. Van dichtbij zag ik hoe anderen om moesten gaan met fertiliteitstrajecten en miskramen.
Ik heb me dus van het begin af aan gerealiseerd dat het niet vanzelfsprekend is, maar maakte me geen ernstige zorgen. Erover praten deed ik eerst niet, ik was bang dat mensen dan zouden denken dat er iets mis met mij was en dat wilde ik niet.
Parachutespringen
Eén keer kwam het tot een zwangerschapstest in die jaren. Mijn vrouw had een heel regelmatige cyclus maar was nu ineens bijna een week overtijd. We waren een weekend op Texel en stonden op het punt om te gaan parachutespringen.
Voor de veiligheid moesten we dus weten of mijn vrouw in verwachting was. Vanuit ons hotel op een dijkje met uitzicht op grazende schapen deden we de test.
Lees ook: Zwangerschapstest: wanneer testen en welke soorten?
Nooit overtijd
In de vijf minuten wachttijd tot de uitslag, was ik in gedachten al een verhuizing voor ons aanstaande gezin aan het regelen. In mijn hoofd was het al waar, mijn vrouw was immers nooit overtijd. En toen bleek de test negatief.
We moesten snel schakelen vanwege de geplande parachutesprong. Dus stapten we in de auto en sprongen uit een vliegtuig. Dat hielp wel, die adrenalinerush. Daarna hebben we in alle rust de teleurstelling verwerkt tijdens een strandwandeling.
De stap naar de dokter
Langzaamaan veranderde mijn losse houding. Ik begon me na een aantal jaar af te vragen of er misschien iets mis was. Was er misschien iets met mijn zaad aan de hand? Mankeerde mijn vrouw iets? Of was het de combinatie van ons beiden die niet werkte?
Toch was de stap naar de dokter groot voor ons. 'Aan onze lijven geen polonaise', woog lange tijd zwaarder dan de zorg dat er iets niet klopte.
Boven de 40
Voor mij was de drempel hoger dan voor mijn vrouw, zij maakte uiteindelijk na zo'n drie jaar zelf proberen om zwanger te worden een afspraak bij de huisarts. Wat voor mij de doorslag gaf, was dat we er niet jonger op werden. We waren 37 en 39 toen we begonnen en inmiddels dus al boven de 40. De kansen namen af en ik wilde niet een heel oude vader zijn.
Vanwege onze leeftijden kregen we direct een verwijzing naar de fertiliteitspoli van het ziekenhuis bij ons in de buurt, het OLVG in Amsterdam. Een vriendelijke arts nam ons mee naar zijn spreekkamer. Er hing een luchtige sfeer. 'Wat kan ik voor jullie doen?', vroeg hij. 'Een kind graag', zeiden wij. En zo begon ons ivf-traject.'
Je kunt Willem volgen op Instagram: @desalnietteman
Dit is deel één van vijf in de serie Willem in de wachtkamer. Weten hoe het verdergaat? We publiceren iedere woensdagavond een nieuw deel. Eerdere interviewseries van wensouders in de wachtkamer kun je teruglezen in het dossier In de wachtkamer. Daar vind je ook de column van Marieke Poelmann over haar eigen fertiliteitstraject.
