'Dit was onze meest bijzondere adoptiereis'

Martin, zijn vrouw Rosanne en hun kinderen vliegen naar Zuid-Afrika om hun adoptiedochter op te halen. Maar dan gaat het land in lockdown en komen ze er niet meer weg.

“‘Jullie moeten nog maar zien of je kunt vertrekken,” zei mijn schoonvader eind februari, vlak voordat we Hannah, ons derde adoptiekind, in Zuid-Afrika gingen ophalen. “Wat als het coronavirus roet in het eten gooit?” Wij wuifden die zorgen weg. Dat virus waarde rond in China, in Nederland was nog niets aan de hand. Toch leek mijn schoonvader twee weken later gelijk te krijgen. Rutte kondigde de lockdown af en Zuid-Afrika ging op slot voor buitenlanders. Rosanne en ik keken elkaar bezorgd aan – dit was duidelijk een serieus virus, maar het ging ons toch niet gebeuren dat we onze dochter niet konden ophalen?

Aftelkalender

Gelukkig konden we onze vlucht omboeken en arriveerden we net op tijd in Zuid-Afrika, een dag voordat de grenzen dichtgingen. Wel moesten we in ons appartement veertien dagen in quarantaine. Vervelend, maar twee weken was te overzien. Voor onze zoons Shawn (11) en Josiah (8), die we eerder uit Zuid-Afrika hebben geadopteerd en die met ons mee waren, maakten we een aftelkalender. Met stickers telden ze de dagen af en ondertussen vermaakten ze zich met hun schoolwerk en speelgoed. “Wanneer zien we Hannah?” vroegen ze. Ze hadden haar foto wel honderd keer bekeken en een grote knuffel voor haar gekocht.

Frustrerend

Na een week werd de lockdown plotseling tot onbepaalde tijd verlengd. “Dit meen je niet,” zeiden we tegen elkaar. “Wat nu?” De overheidsinstanties waren dicht, dus onze adoptieprocedure lag stil. Maar voor hoelang? Weken, maanden? Ineens was totaal onduidelijk wanneer we Hannah zouden zien en wanneer de rechtszaak zou plaatsvinden om alle papieren in orde te maken. Die onzekerheid was frustrerend, vooral omdat we nu zó dicht bij haar waren.

Dit wil je zien: Fotoserie: 15x de eerste ontmoeting tussen ouders en hun (adoptie)kind

Met open armen

Na drie weken kregen we bericht van onze contactpersoon: Hannah zou vanuit het kindertehuis naar ons toe worden gebracht. Eindelijk! Vol spanning wachtten we haar op bij ons appartement. Toen ik haar zag, dacht ik meteen: jij hoort bij ons. Ze keek ons met haar grote kijkers verlegen aan, maar ontdooide de dagen daarna. De jongens namen haar op schoot en lazen haar voor. Zo mooi: Hannah werd echt met open armen ontvangen. De overheidsinstanties waren ondertussen nog steeds gesloten, dus de adoptieprocedure kon niet worden afgerond. Ook was onduidelijk wanneer we terug konden vliegen, want alle vluchten waren geschrapt. Buitenlandse Zaken, met wie we regelmatig contact zochten om na te gaan of er een repatriëringsvlucht beschikbaar was, kon niets voor ons betekenen. Waarschijnlijk zou het dus nog lang duren voor we naar huis konden. Gelukkig zaten we in een fijn appartement en was Hannah bij ons, dat was het allerbelangrijkste. Ook haalden we kracht uit ons geloof. We vertrouwden erop dat het goed zou komen en probeerden er ondertussen het beste van te maken. Zo regelden we voor onze zoons extra schoolwerk en lieten we lekkere maaltijden bezorgen. Ook maakten we een nieuwe aftelkalender: nu zonder einddatum, maar met belangrijke momenten zoals onze trouwdag, als doel. Dat hielp om in een ritme te komen.

Lees ook: Deze vormen van adoptie zijn er

Dankbaar

Vóór vertrek hadden Rosanne en ik nog tegen elkaar gezegd: “Als we ondanks dat virus maar in Zuid-Afrika komen, komt het wel goed.” Nooit gedacht dat we er misschien niet meer weg zouden komen. Uiteindelijk landden we eind mei met een repatriëringsvlucht van Qatar Airways op Schiphol. Drie maanden later dan gepland, maar mét Hannah. Van al onze adoptiereizen was dit veruit de bijzonderste. Maar ondanks alle onzekerheden en frustraties zijn we de lockdown gek genoeg ook dankbaar. Daardoor konden we nergens heen en waren we in het appartement echt op elkaar aangewezen. Hannah kon zo in alle rust aan ons wennen en als gezin heeft het ons extra hecht gemaakt.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. – Auteur: Tessa Heselhaus. Fotografie: Kim Krijnen