Bevallingsverhaal: 'Ik buig naar voren en pak haar aan. Wat ging dit snel'

De bevallingen van haar oudste kinderen Lyse en Vinn gingen snel. Ultrasnel. Toch twijfelt Laura als ze rond de uitgerekende de uitgerekende datum buikpijn krijgt: aan de bel trekken of nog even wachten of het wel echt weeën zijn?

Buikpijn

‘De kinderen spelen in de tuin, ik klets wat met de buurman. Ik wil niks laten merken, maar mijn gedachten dwalen af. Wat voel ik? Buikpijn, dat zeker. Zijn het weeën? Nee hè. Niet nu. Ik ga over een half uur bij mijn ouders eten. Eten. De gedachte alleen al maakt me ineens misselijk. Terwijl ik juist zo’n zin had in het etentje. “Mam, ik kijk het nog even een half uurtje aan, oké?” zeg ik zo rustig mogelijk aan de telefoon.

Snelle jongen

Vorige keer ben ik zó snel bevallen, onze zoon was er binnen een half uur. De weeën bleken al begonnen toen ik het nog niet eens door had. Ik heb mezelf beloofd om het dit keer anders te doen. Sneller aan de bel te trekken. Al twijfel ik nu wel of het écht begonnen is. Ik heb de verbinding nog niet verbroken, of mijn moeder staat al voor de deur. “Ik kom toch maar even kijken.” Eigenlijk wel fijn. De kinderen zijn superdruk en Danny is nog aan het werk. “Wil je dat ik naar huis kom?” vraagt hij aan de telefoon. Eh, ik weet het niet zeker. Blijf nog maar even daar. Ik geef wel een gil als ik weet dat het echt weeën zijn, oké?

Lees ook: ‘De baby heeft het niet zo fijn en móet vandaag geboren worden’

Actie

Ondertussen razen de kinderen door de kamer. Ze voelen dat er iets is. Ik ga onder de douche, terwijl mijn moeder bij ze blijft. Weg van de herrie, even concentreren. Zijn het nou weeën of niet? Het warme water geeft niet het antwoord dat ik zoek, maar één ding wordt me wel duidelijk: ik wil in actie komen. Danny waarschuwen, de verloskundige bellen. Liever een vals alarm, dan te laat zijn. In het ziekenhuis weten ze van mijn ultrasnelle bevallingen. Aan de telefoon probeer ik mijn buikpijngevoel uit te leggen. “Kom maar hierheen hoor,” zegt de verloskundige, “dan kijken we wel even.”

Succes mama

Terwijl Danny onderweg naar huis is, gaan de kinderen met mijn moeder mee. “De baby komt, ik weet het wel,” zegt mijn dochter Lyse als ze de auto instappen. “Succes mama, ik hou van jou!” roept ze nog. Zo lief. Zwaaiende handjes door het autoraam. Dag schatjes, tot snel!

Bevallingsverhaal

Ja, een wee

Als we in de auto zitten richting het ziekenhuis twijfel ik steeds minder. Heftige krampen afgewisseld met rust. Danny, dit lijken toch wel weeën. In het ziekenhuis grijp ik een balustrade. Even stoppen met lopen, ik heb een wee. Een échte. Na een kwartiertje aan de monitor is het voor de verloskundige ook duidelijk: de bevalling is begonnen. We mogen naar een verloskamer. Terwijl ik mijn haren nog even goed doe, zegt ze: “Wees niet teleurgesteld als je dadelijk amper ontsluiting hebt.” Ze vindt dat ik nog erg soepel beweeg. Zou het dan toch niks zijn? Maar als ze de controle uitvoert, verandert haar gezichtsuitdrukking: “Je zit al op acht centimeter!” Ze wil meteen mijn vliezen breken. Danny zegt: “Dit gaat wel heel snel.” We zitten nog geen half uur in de verloskamer. Even vijf minuten een break of zo? Maar er lijkt geen tijd voor. De verloskundige heeft de vaart erin.

Lees ook: De eerste fase van de bevalling: dit gebeurt er tijdens de ontsluiting

Vliezen breken

Bedje, spulletjes; alles wordt klaargelegd. Vlug, maar gecontroleerd. “Wil je je baby zelf aanpakken?” wordt er gevraagd. Ja graag, Ik voel me goed. Dit mijn kans! “Oké, dan ga ik nu je vliezen breken.” Het vruchtwater stroomt naar buiten. Ik verwachtte een raar gevoel, maar het is juist heel fijn. De druk is van de ketel. Oef, maar die weeën! Ze zijn direct veel heftiger! Concentreren. Tanden op elkaar. Pauze. Lucht pakken. Volgende wee. Het gaat echt snel nu.

Zo snel

Oh die pijn, dit kan ik me niet meer herinneren van de vorige keer. Danny houdt mijn hand vast, maar ik laat hem gauw los. Ik moet mijn benen grijpen. Ik mag al persen! Ze zakt razendsnel. Een paar keer persen. Het hoofdje is er al uit. Nog één wee. Het gaat vanzelf. De laatste keer persen. Danny houdt mijn bovenarm vast. “Daar komt ze!” roept hij enthousiast. Ik buig naar voren en kan haar zelf aanpakken. Ze schreeuwt direct alles bij elkaar. Wat een heerlijk geluid. Tranen over onze wangen. Lieve Izzy, wat ging dit snel. Je bent zo welkom in ons gezin.’

Naam: Izzy • Lengte: 49 cm • Gewicht: 3536 gram

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Janou Zoet, Fotografie: Mirjam Cremer

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.