Nanda’s bevallingsverhaal: ‘Het duurt en het duurt. We worden er melig van’

Nanda en Richard beginnen de dag vroeg. Op weg naar het ziekenhuis, met een achterbank vol spullen. Want de baby komt!

Start: 06.00 uur

‘We zijn onderweg naar het ziekenhuis. Op de achterbank ligt de maxicosi, een voedings-kussen en tassen. Het stond al twee weken klaar. Ik hou van een goede voorbereiding.

Stilte voor de storm

Op straat is het heel stil. Iedereen slaapt nog. Overal rust. Het is ongeveer twintig minuten rijden. Als een soort stilte voor de storm. We kijken elkaar even aan. Zo’n maf idee dat er straks een baby is.

Stuit

Want het ging allemaal niet vanzelf. In 2019 is onze eerste dochter Joy al na zeventien weken geboren. Dat verlies had natuurlijk grote impact, maar onze kinderwens werd er niet kleiner door. Na een intensief traject en een miskraam werd ik weer zwanger. Het was geen onbezorgde zwangerschap. Je gaat op elk pijntje letten. Maar gelukkig werd ik goed in de gaten gehouden. De baby ligt in een stuit. Om geen risico’s te nemen, wordt het een geplande keizersnee. Vandaag is de grote dag.

Vlot

Als we bij de parkeerplaats zijn, haalt Richard een rolstoel. Niet voor mij, maar voor onze spullen. Het gaat allemaal vlot, binnen krijgen we meteen een kamer toegewezen. Tas uitpakken, wat uitleg. Over een halfuur zijn we al aan de beurt.

Goeie timing

Ik krijg een infuus en een operatieschort. Eten kan nog niet, ik moet nuchter blijven. Ondertussen luistert de verloskundige naar het hartje. Ze ziet op het scherm dat ik lichte weeën heb. De keizersnee komt dus perfect op tijd.

Grapjas

We kletsen wat om de tijd te doden. Nog even wachten tot we naar de OK mogen. Richard maakt veel grapjes, hij is op zijn manier ook zenuwachtig.

Spoedjes

Tien minuten gaan voorbij. Een half uur. Ik ga wel tien keer naar het toilet van de spanning. Bij elk geluidje op de gang schieten onze ogen naar de deur. Wanneer komen ze ons nou halen? Een verpleegkundige komt binnen. Er is een spoedje tussendoor gekomen, maar wij zijn de volgende. Maar het duurt en duurt. Er blijkt nóg een spoedgeval te zijn.

We mogen

We worden er melig van. Alsof je op een vliegtuig zit te wachten naar je droomvakantie en er telkens vertraging is. En met een knorrende maag, want ik mag nog steeds niks eten. Ineens slaat de deur open. We mogen naar beneden, op naar de OK!

Prik

Eerst legt de anesthesist uit wat ze gaan doen. Eenmaal in de OK wordt de ruggenprik gezet. Voor ik het weet, zit hij er al in. Mijn tenen worden snel warm. Gek gevoel. Hij werkt dus al.

Fijne sfeer

Richard komt nu ook de OK in. Er heerst een fijne, relaxte sfeer. Iedereen is heel behulpzaam. Er wordt zachtjes gesproken en het licht is gedimd. Als de gynaecoloog binnenkomt, zegt ze meteen: “We gaan ervoor zorgen dat jullie een mooie gezonde dochter krijgen.” Ze kent onze voorgeschiedenis. Richard kijkt naar mij, of alles oké gaat. Het operatiedoek gaat omhoog. Het gaat echt beginnen.

Stap voor stap

Ik kan niks zien, maar voel wel dat ze bezig zijn. Elke stap kondigen ze aan: buik schoonmaken, eerste snee. Er wordt wat getrokken en geduwd. Wat een gekke ervaring.

Natte voeten

Richard houdt mijn hand vast. Ook hij kan niks zien. Samen luisteren we naar de geluiden. “We gaan nu een incisie in de baarmoeder maken,” zeggen ze. Ik hoor een plas water vallen op de grond. Het vruchtwater. “Wow!” hoor ik ze roepen. Volgens mij staat iedereen nu met natte voeten.

Meekijken

“We gaan haar er nu uithalen,” zeggen ze. De flap van het doek staat nu open. We kunnen een beetje meekijken. Een beetje wroeten. De snee is duidelijk niet zo ruim. Het kost wat moeite, maar ineens is ze eruit.

Ongelooflijk

Ze houden haar omhoog. Ze spartelt om zich heen en begint meteen te huilen. Mijn wereld lijkt even stil te staan. Ze is er. Ik kan het niet geloven. Onze dochter. Je bent zó welkom!’