89x zwangerschapsgedachten die elke (aanstaande) moeder herkent

Als je zwanger bent, gebeurt er niet alleen van alles in je lijf, maar ook in je hoofd. Daar kunnen zomaar ineens deze 89 gedachtes opduiken. Herkenbaar?

Waarom kijkt iedereen nu al naar mijn buik? Ze weten het nog niet eens. Zouden ze denken dat ik te veel pizza heb gegeten?
Vonden ze me altijd al dik of zo?!
Ik heb twee weken geleden op zaterdagavond een halve slok wijn genomen. Maar ik wist niet dat ik zwanger was. Waar de baby natuurlijk geen enkele boodschap aan heeft. Zou het kwaad kunnen?
Zeggen ze nu echt: je krijgt er zo veel voor terug? Het enige wat er momenteel terugkomt, is ongeveer elke maaltijd die ik eet.
Ik weet gewoon zeker dat het een jongen is. Dat voel je als moeder.
Ik ga alles bijhouden in een zwangerschapsdagboek. Dat is zo leuk voor later. Echt alles. Ik begin meteen.
Even googelen hoeveel kopjes koffie je per dag mag… Zó weinig?
Even googelen of ik wel chips mag.
Even googelen of ik wel drop mag.
Even googelen of ik wel cassis mag.
Even googelen of ik wel ham mag.
Oké, ik eet alleen nog maar broccoli en googel helemaal niet meer.
En waar broccoli staat bedoel ik kroketten. Dát ik eet, is belangrijker dan wát ik eet, de verloskundige zei het zelf. Maar toen bedoelde ze misschien niet dat alles uit de frituur moet komen.
Dat eten voor twee moet ik misschien ook maar weer laten voor wat het is.
Ik ga me dus niet gek laten maken door al die commercie. Niet alles kopen wat op die uitzetlijsten staat, niet een of ander overpriced matras aanschaffen en al helemaal niet van die extreem dure buikolie. Dat is toch allemaal marketing.
Ik moet trouwens ook eens met dat zwangerschapsdagboek beginnen.
Ik moet plassen.
Zou de echoscopist merken dat ik wel knik, maar geen idee heb naar welk ledemaat van de baby ik kijk?
Waar heb ik mijn sleutels gelaten? En mijn zonnebril? En mijn portemonnee? En mijn sleutels? O, dat had ik al gevraagd.
En mijn hersenen in het algemeen. Die ben ik ook kwijt.
Zo, de navelbandjes zijn binnen, hoor. Volgende punt op de uitzetlijst: de neuspeer. Snel bestellen. Ja, er was iets met uitzetlijsten en spullen die ik niet zou aanschaffen. Maar: hormonen. En: je kan nooit weten.
En dure buikolie ruikt lekkerder. Denk ik. Geen idee eigenlijk, ik heb geen andere geprobeerd. Maar ik wil geen striae.
Zou ik zo’n borstvoedingscursus moeten volgen? Of zou dat allemaal vanzelf gaan?
Kramp. Ik heb kramp. Snel googelen.
Oké, stoppen met googelen. Veel te eng. Het is trouwens alweer over.
Kan ik dat eigenlijk wel, moeder zijn? Ik heb geen idee. Help. Het is te laat om van gedachten te veranderen. Straks doe ik alles fout.
Hoewel, er zijn zo veel mensen die het kunnen. Die hadden toch ook geen idee voor ze eraan begonnen?

Lees ook: 30x gedachtes die alle zwangere vrouwen hebben tijdens het derde trimester

Ik zou echt een moord doen voor een broodje filet americain.
Ik moet echt de vluchttas gaan inpakken. Ja, oké, achttien weken is aan de vroege kant, maar mijn hormonen en ik zijn het erover eens dat we het zekere voor het onzekere moeten nemen.
Over die vluchttas gesproken: zal ik niet nog even een hip, nieuw exemplaar aanschaffen? Is wel leuk, toch?
WAS DIT HET EERSTE SCHOPJE??!! Of heb ik gewoon overactieve darmen? Nee, het moet het schopje zijn. Darmen. Schopje. Darmen. Schopje.
Is het gek om de verloskundige hiervoor te bellen?
Ik moet trouwens plassen.
Waarom dúúrt alles zo lang? Eindeloos wachten tot twaalf weken. Eindeloos wachten tot de twintigwekenecho. Ein-de-loos wachten tot mijn zwangerschapsverlof.
En dan zegt iedereen: ‘Geniet ervan, het gaat zo snel.’ Het gaat helemaal niet snel.
Nee, wacht. Nu weet ik het echt zeker. Een meisje. Duh.
Ben ik dat? Degene die ik nu in de winkelruit zie en die ineens een buik heeft? Dit is echt zo cool. Kijk mij dan. Zwanger en alles.
Is het echt overdreven dat ik én zwangerschapsyoga én een bevalcursus én zwangerschapszwemmen doe? Mijn partner vindt van wel. Maar wat weet die er nu eigenlijk van?
Halloooo fijne zwangerschapsjoggingbroek waarin ik tegenwoordig woon. Er zijn veel voordelen aan zwanger zijn. Hoelang kan ik hier na de bevalling nog mee wegkomen?
Daarover gesproken: komt dit überhaupt ooit nog goed? Die buik, die billen, zelfs mijn armen zijn dikker. Gaat dat er ooit nog af?
Nou ja, lekker interessant, trouwens. Mijn lichaam maakt gewoon een mens. Een MENS. Bizar.
Zo, even tweehonderd euro afrekenen voor een matrasje. Alles voor de veiligheid, die verkoper heeft er alles over verteld. Zei ik ooit dat ik daar niet in zou trappen? Wat een amateur was ik.
Jongen! Dat ik nog twijfelde, zeg. Een jongen. Honderd procent.
Ik ben zo moe, ik zou dertig uur kunnen slapen. Wel jammer dat ik net wakker ben.
Ik heb nog maar zeventig hydrofieldoeken. Ik moet NU naar de Hema.
En als ik daar dan toch ben: rompers kun je nooit genoeg hebben.
En sokjes.
En pakjes in maat 56.
Meisje. Echt.
Wat doen mijn sleutels in de koelkast?
Ik heb zó geen zin in die verjaardag vanavond. Even mijn allerbeste excuus inzetten. Zwanger. Moe.
Misselijk. Hallo Netflix.
Jongen. Denk ik.
Ja, in theorie zou ik ook andere dingen kunnen doen in de vier uur die ik nu heb besteed aan op internet zoeken naar precies die kapstokhaakjes die ik voor de babykamer in gedachten heb, maar dit is gewoon Heel Erg Belangrijk. En als mijn partner nog één keer zegt dat je ‘overal haakjes kunt kopen’, zal ik over moeten gaan tot pijnlijke maatregelen.
Ik moet ook weer plassen.

Lees ook: 35x gedachtes die alle zwangere vrouwen hebben tijdens het eerste trimester

Als nog één iemand vraagt of ik al weet wat het wordt, zeg ik: ‘Een puppy’.
En nu denk ik aan zielige puppy’s en moet ik hard huilen. Eigenlijk om alles wat zielig is. Of klein.
Het wordt nu echt tijd voor dat zwangerschapsdagboek. Al is mijn geheugen te slecht om me alles uit de eerste weken nog te herinneren. Of überhaupt mijn eigen naam.
Is het gek om iedereen die ongevraagd aan mijn buik zit, gewoon te slaan?
Meisje. Jongen. Meisje. Jongen.
Wat moet je eigenlijk aan tijdens een bevalling? Ik heb alleen een oud nachthemd. Straks kom ik in het ziekenhuis bij een vet knappe dokter en lig ik daar in mijn oude nachthemd.
Nou ja, hoewel, op zich ben ik dan toch al niet op m’n sexyst. En het zit wel lekker.
Ik ga een bandje opnemen dat ik de hele dag kan afspelen: ja, ik voel me goed. Nee, ik weet niet wat het wordt. Nee, ik wil niet thuis bevallen. Ja, ik blijf werken.
Ik lijk wel een eend met dit loopje.
Waarom denkt de halve wereld dat ik allerlei eindeloze verhalen over horrorbevallingen wil horen? Laat me met rust. Ik hoef geen gedetailleerde beschrijving van je totaalruptuur. En ook niet van je stolsels.
Toch even stolsels googelen.
Oké, slecht idee. Snel wegklikken. Verdringen. Net als het hele idee van bevallen.
Voel ik de baby eigenlijk nog wel? Wanneer moet je daarvoor bellen?
Oké, au, laat maar. Hij doet het nog. En mijn rib is nu gekneusd.
Wat zou het wereldrecord ‘aantal keer plassen per dag’ zijn? Ik vermoed dat ik inmiddels recordhouder ben.
‘Geniet ervan,’ zegt iedereen tegen me. Maar die mensen hebben nooit kennisgemaakt met de term horrormaagzuur. Wat zo’n beetje mijn dag beheerst nu.
Zou de baby denken dat hard trappen ook een manier is om naar buiten te komen?
Hoe ver kan deze buik groeien zonder dat-ie scheurt? Of zonder dat ik gewoon vooroverval en als een soort schaap op z’n rug niet meer overeind kom?
Kun je daar een takeldienst voor bellen? Die kan ik trouwens ook wel gebruiken om uit bed te komen. Of uit een stoel. Of gewoon vooruit.
Hoe, maar echt: hóé, moet dit kind er ooit uit?!
O MIJN GOD, WAS DIT EEN WEE?!
Ik moet de samenvatting van de bevalcursus echt opnieuw lezen. Optimaal voorbereid zijn. En zen. Dan komt alles goed.
Het komt natuurlijk helemaal niet goed. Echt nooit. En ik durf niet.
Beetje laat nu. Oké, adem in. Adem uit. Er is altijd nog algehele narcose.
Is het gek om bij binnenkomst in het ziekenhuis direct om een ruggenprik te smeken?
Mijn bevalplan is trouwens ook nog niet klaar. Moet ik nog invullen. Echt onthouden.
Wat moest ik ook alweer onthouden?
Er was ook iets met een zwangerschapsdagboek.
Waarom duurt de laatste maand van de zwangerschap trouwens een jaar?
O, kramp, nu gaat het beginnen!
O nee, toch niet. Vals alarm.
Vreemd dat mensen bellen en vragen: ‘Is de baby er al?’ Alsof ik zou vergeten dat te melden. Maar het is vast lief bedoeld. En op zich houdt die vraag mij ook bezig.
Ik wou echt, écht dat ik kon slapen. En omdraaien in bed. En dat de baby niet elf uur
’s avonds had gekozen als lambadamoment.
HOE kan de uitgerekende datum voorbijgaan zonder baby? Oké, ja, ik weet het, te laat komen is heel normaal. Maar toch. Zo lang uitgekeken naar deze datum. Blijkt het de saaiste dag ooit.
Kom. Eruit. Nu.