‘Mijn lichaam is een nieuw leven aan het creëren en mijn eigen leven aan het beëindigen’

Bij ongeveer één op de duizend zwangere vrouwen wordt de diagnose kanker gesteld. Zo ook bij Roselien (34), moeder van een dochter en 22 weken zwanger als er bij haar borstkanker wordt ontdekt. 'Ik voel me machteloos, maar het móet gewoon goed komen. We hebben een peuter rondrennen en ik ben zwanger van de tweede.'

‘Tijdens het douchen voel ik een harde schijf in mijn borst. Een verstopte melkklier, denk ik meteen. Ik heb mijn dochter Bhodi twee jaar lang borstvoeding gegeven en ken zo’n harde plek maar al te goed. Maar de schijf  wegmasseren lukt me niet, hij wordt zelfs alleen maar groter en mijn borst rood. Voor de zekerheid bel ik toch maar even de huisarts.

Paniek en wanhoop

Drie weken nadat ik onder de douche de harde schrijf voelde, krijg ik de diagnose borstkanker. Ik sla mijn handen voor mijn ogen en begin onbedaarlijk te huilen. Mijn hart bonst door mijn hele lijf en ik voel dat ik moeite moet doen om te kunnen ademen. Ik kan alleen maar denken: hoe kan dit nou? Dit kan toch niet waar zijn, dit kan toch niet écht gebeuren? Ik kan niet bevatten wat we zojuist hebben gehoord en al het nieuws dat vervolgens wordt medegedeeld gaat compleet aan mij voorbij. Ik voel angst, paniek, wanhoop. Ik sta machteloos, maar dat wil ik niet. Ik wil ervoor zorgen dat het weer goed komt, dat móet gewoon. We hebben een peuter rondrennen en ik ben 22 weken zwanger van de tweede!

Bizarre tegenstrijdigheid

Mijn lichaam is een nieuw leven aan het creëren, maar mijn lichaam is ook mijn leven aan het beëindigen. Bizar, hoe deze twee dingen samen kunnen gaan. De tumor is zeer agressief en mijn hele borst zit er vol mee. Wachten met behandelen is onmogelijk. Doe ik nu niets, dan kom ik te overlijden. Gelukkig vertellen de artsen mij dat chemotherapie vanaf het tweede trimester geen kwaad kan voor de baby, al is er een kleine kans op vroeggeboorte. Met mijn dikke buik loop ik de afdeling oncologie op en ik merk meteen dat ik een bezienswaardigheid ben. Maar als ik en niet mijn man op de grote stoel plaatsneem, kijken de andere mensen pas écht verschrikt op. Voor mij voelt het ook tegenstrijdig; mezelf laten volpompen met allesvernietigende stoffen, terwijl ik mijn baby juist tegen alles wil beschermen. Ik hou mezelf voor dat deze knalrode vloeistof mijn leven gaat redden en ik zo mijn kind bescherm tegen een leven zonder moeder.

Kilo’s afvallen

De chemo’s komen hard aan en ik lig vaak hele dagen op de bank. Naarmate de zwangerschap vordert, krijg ik steeds meer klachten. Op een gegeven moment is het zo erg dat ik niet meer kan praten, eten en drinken. In plaats van kilo’s aan te komen, val ik aan het einde van mijn zwangerschap juist flink af. Met medische drinkvoeding probeer ik voldoende calorieën binnen te krijgen, maar het is moeilijk. Ik ben ongelooflijk bang dat mijn baby iets tekort komt, maar gelukkig wordt hij elke week in de gaten gehouden met een echo en lijkt hij goed te groeien. Wat een kanjer, ik ben nu al ongelooflijk trots!

Angst voor bevalling

Ondanks de echo’s, blijf ik bang dat de baby niet gezond is. We stellen het uitkiezen van een naam dan ook tot het allerlaatste moment uit. Ook ga ik dit keer niet uitgebreid shoppen, kleertjes wassen en krijg ik geen last van nesteldrang. In zo’n situatie is het onmogelijk om je goed voor te bereiden op de komst van een baby. We regelen daarom alleen de dingen die écht noodzakelijk zijn, zoals kraamhulp. Hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kom, hoe groter de angst voor de bevalling wordt: is onze baby gezond? Heeft de chemo echt geen schade toegebracht? Kan ik zelf überhaupt een bevalling aan, want ik ben behoorlijk verzwakt en onmenselijk moe.

Samen gedaan

Gelukkig wordt onze kleine meid Vinte kerngezond geboren nadat ik met 38 weken ben ingeleid. Door een chemopauze voel ik me op dat moment weer wat fitter. Ons meisje heeft het supergoed gedaan in mijn buik: al haar bloedwaarden zijn fantastisch mooi en haar gewicht is allesbehalve te laag. Zodra ze op mijn buik ligt, bedank ik haar voor de afgelopen tijd. Voor alle steun. Wij hebben dit sámen gedaan. Terwijl ik dat tegen Vinte zeg, knippert ze met haar ogen en kijkt ze me aan. En dan schenkt ze me de allermooiste glimlach van de hele wereld.

Voor even perfect

De kraamtijd is één grote roze wolk en we vergeten de boze buitenwereld. Zoals op het geboortekaartje staat: ‘De wereld lijkt voor eventjes weer perfect te zijn’. Vanwege medische indicatie krijgen we twee weken kraamzorg en we worden compleet in de watten gelegd door de liefste kraamverzorgers die er zijn. Borstvoeding geven lukt helaas niet, want ik heb al mijn energie nodig om te herstellen. Wat ben ik dankbaar dat mijn schoonzusje ons helpt aan liters moedermelk. Zij is zes maanden eerder bevallen en offert haar eigen tijd op om extra te kolven voor Vinte.

Van roze wolk geslingerd

Als Vinte drie weken oud is, worden we helaas keihard van de roze wolk afgeslingerd. Ik moet weer aan de chemo. Terwijl ik het allerliefst de hele dag mijn newborn wil vasthouden en eindeloos knuffelen, zit ik elke donderdag van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat aan het infuus in het ziekenhuis. Alleen. Ik ben het spuugzat en ben vreselijk boos op die superstomme kanker. Na de chemokuur volgt een operatie: een volledige borstamputatie. Ik mag daarna eigenlijk zes weken lang niets tillen, maar er wordt een uitzondering gemaakt: ik mag na twee weken weer voorzichtig Vinte proberen te dragen. Helaas blijkt dat onmogelijk, want het gevoel en de kracht in mijn armen is helemaal verdwenen. Een luier verschonen lukt nog net.

We móeten door

En dus komt alles op mijn man aan, terwijl hij het al zo druk heeft met mij en Bhodi verzorgen, met zijn werk, het huishouden, eten koken, de hond uitlaten… Hij heeft amper tijd om de baby een flesje te geven en in bad te doen, laat staan uitgebreid te knuffelen. Ook de nachten komen volledig op hem neer, wat ervoor zorgt dat hij uitgeput raakt. Ik sta erbij en kijk ernaar, compleet machteloos. Ondanks alle fantastische hulp van familie en vrienden roepen we regelmatig dat we het niet meer volhouden, maar we móeten door. Wat was het fijn geweest als we in deze periode nog kraamhulp hadden kunnen krijgen.

Elke nieuwe stap is er één

Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder. De intensieve bestralingen zijn achter de rug en ik ben bijna klaar met immunotherapie. Vinte is nu een dreumes en doet het erg goed: haar eerste tandjes zijn door, ze kruipt overal naartoe,  ze begint zich al op te trekken en heeft zelfs al een paar stapjes langs de tafel gelopen. We maken ons geen zorgen meer om haar ontwikkeling. Al is er bij elke nieuwe stap ook een gevoel van opluchting dat de chemo niet schadelijk is geweest.

Mentale klap

Hoe het nu met mij gaat? Ik ben genezen verklaard! Mijn lichaam is schoon van kanker. Ik ben druk bezig met oncologische fysiotherapie om lichamelijk weer fitter te worden. Ook aan het mentale stuk werk ik hard, want ik heb nog heel wat te verwerken. De combinatie van kanker hebben, moeder zijn van een peuter en zwanger zijn is heel zwaar geweest. Als ouder cijfer je jezelf vaak weg, maar ik kon dan niet. Ik moest mezelf juist op één zetten om er voor de kinderen te zijn. Ik heb me op veel momenten zo’n vreselijk slechte moeder gevoeld; ik kon niet genieten van de baby in mijn buik,  niet met Bhodi spelen.

Samen sterk

Ik probeer de afgelopen periode te zien als een investering in de toekomst, dat is de enige manier om mezelf mentaal staande te houden. Gelukkig krijg ik veel steun via Stichting STER(k), een stichting die zich inzet voor vrouwen die tijdens hun zwangerschap met kanker te maken krijgen. Eigenlijk zou geen zwangere vrouw met kanker in aanraking moeten komen, dat is zo onmenselijk. Maar als je die vreselijke pech hebt, dan is het fijn dat er een plek is waar je betrouwbare informatie kunt vinden en kracht kunt putten uit het contact met andere vrouwen. Want niemand kan dit alleen doen. En niemand mág dit alleen doen.

Genieten van elkaar

Aankomend najaar gaan we met het gezin twee maanden reizen en proberen alles los en achter ons te laten. Ik kijk er naar uit om te genieten van elkaar, naar onze tijd samen en om weer eens écht aandacht voor Bhodi te kunnen hebben. Want ook voor haar was het allemaal niet makkelijk.’

Kijk voor meer persoonlijke verhalen over dit onderwerp op www.stermetk.nl