'Anders' is een rotwoord

Geluk zit in kleine dingen. Vandaag zit het in een partje mandarijn dat op het vloerkleed ligt.

Cesar heeft Bente de opdracht gegeven om de mandarijn voor hem te pellen. Althans, hij gaf haar de mandarijn, wees ernaar en zei: ‘Die’. Zelf zou ik de mandarijn door de kamer hebben gegooid in de veronderstelling dat er geapporteerd moest worden, maar moeders begrijpen dat er gepeld moet worden.

Geschreven door

Matthijs Kleyn

Rollen

Hij wil de mandarijn niet zelf eten, maar de partjes één voor één in mijn mond stoppen en daar heel hard om lachen. Eén partje gaat mis en belandt drie meter naast m’n mond in het vloerkleed. Ik lig altijd op het vloerkleed als ik uit mijn werk kom. Dan is er precies een uur om met Cesar te rollen, dat doe ik het liefste van alles wat er in een uur te doen is. In de weekenden zitten we vol met dingen die je als gezin hoort te doen. Gisteren was dat een kinderverjaardag.

Anders

Ik stond tussen ouders die niet zagen dat mijn kind leuker was dan die van hen. Een dochter van die ouders zag wel iets anders, ze zag dat Cesar anders is. Anders is een rotwoord. Als ik het hoor, gaat het negen op de tien keer over moslims, homo’s, terroristen, pedo’s, transgenders, vegetariërs, Amerikanen, boze witte mannen en boze zwarte vrouwen. De tiende keer gaat het over Cesar, deze keer volgens een meisje op een kinderverjaardag terwijl hij daar in de drukte heel stilletjes een rozijntje uit een doosje probeert te peuteren.

Oogje

Het meisje vraagt waarom Cesar zo raar kijkt, wat er met zijn ene oogje is. Ik zie heel veel aan Cesar: zijn stoere haren die ik zelf zou willen hebben, zijn bonkige lijfje dat ik fijn wil knijpen, zijn perfecte lach om van alles en om niets, maar ik zie niet dat hij scheel kijkt. Ik weet het wel, maar ik zie het niet. Ik zie gewoon hem. ‘Hij kan niet zien met dat ene oogje,’ zeg ik. ‘Dus kijk maar gewoon in zijn andere oog. Daarmee ziet hij gelukkig wel.’ Direct worden mijn angsten weer gevoed. Ik ben net zo blind als zijn ene oog. Ik zie dat oog niet, maar kinderen zien het wel. Cesar denkt nu nog dat iedereen om hem heen hem lief vindt, maar straks moet hij naar school en daar vinden ze hem eng. Eng omdat hij anders is.

Klein hoopje geluk

‘Oh, oké,’ zegt het meisje. Ze loopt naar Cesar, lacht en laat hem het losgepeuterde rozijntje in haar mond leggen. Zoals hij dat nu ook op het vloerkleed doet met partjes mandarijn. ‘Daar, Cesar.’ Ik wijs naar het partje dat drie meter naast mijn mond terechtkwam. Hij draait zich om en tuurt over het grote, witte vloerkleed. Dan gaan zijn armpjes omhoog. Hij rent naar het partje, bukt, pakt het op en loopt naar me terug. Er zitten kattenharen aan het partje dat hij in mijn mond stopt, maar dat geeft niks. Want hij zag het liggen. Hij zag het partje in één keer liggen. Met één oog. Vlinders vliegen huilend van geluk door mijn onderbuik. Waar ze straks een heel klein hoopje geluk gaan vinden. Geluk met kattenharen erop.