'Behandelbaar! De tumor is behandelbaar. Ik hou me vast aan die ene zin.'

Nog geen drie maanden na de bevalling van haar tweede kind ontdekt Cat Rose-Tran een knobbel in haar borst. Diagnose: borstkanker. Voor Ouders van Nu schrijft ze over het moederschap, ziek zijn maar vooral: beter worden

Nadat de arts me had verteld dat ik borstkanker heb, ben ik meteen in de trein gestapt.

Geschreven door

Cat Rose-Tran

Met z’n allen

Daniel heeft een logies in een dorp verderop geboekt, waar mijn schoonouders Klaus en Angelika tijdelijk intrekken.

Onze woonark is te klein om iedereen te huisvesten en op deze manier kunnen zij ons toch ondersteunen met het opvangen van onze kinderen zonder rond te dwalen in het huis. We pendelen onhandig op en neer van en naar de twee huizen, maar hebben op deze manier wel letterlijk meer ruimte.

Geboortebord

Het doet pijn als ik Daniel met onze kinderen bij de voordeur zie, waar ook nog het geboortebord van onze baby staat, ik zou met hele andere dingen bezig moeten zijn. Om de gebeurtenissen te verwerken heb ik letterlijk ruimte nodig.

Even thuis huilen

We droppen Reeva (2,5) en Rocco (3 maanden) soms bij opa en oma, zodat ik thuis kan huilen. En ook wanneer ik een volle strippenkaart met afspraken in het ziekenhuis moet afwerken. 

Die ene zin

Ik wacht nog op een paar resultaten, maar gelukkig heb ik al gehoord dat de kanker behandelbaar is. Tijd om dat nieuws te laten bezinken is er niet echt, maar ik hou me krampachtig vast aan die ene zin.

Ook nog: de tandarts

In spoedtempo handel ik allerlei zaken af voordat mijn eerste chemokuur gaat starten. Vandaag op mijn to-do-lijst: de tandarts. Voor de bevalling is er een melkkies getrokken die los zat en daarbij is een stukje wortel achtergebleven.

Jengelen

De ochtend van de afspraak verloopt chaotisch. Rocco weigert te gaan slapen – ondanks overduidelijke vermoeidheidstrekjes. Reeva zat de afgelopen maanden juist megagoed in haar vel. Lief, geduldig, duidelijk, vrolijk. Maar sinds twee dagen is ze supergevoelig en jengelt ze om het minste of geringste.

En daar hebben we de afgelopen week eigenlijk geen gehoor aan kunnen geven vanwege alle stress. 

Nu even niet

Daniel vraagt of ik nog vijf minuten een huilende Rocco van hem kan overnemen zodat hij even kan poepen, zijn ouders zijn nog in de logies en komen later pas. Sorry, nee.

Heel irritant voor hem, maar ik besluit toch om te vertrekken om niet te laat te komen. En dus race ik het huis uit en laat ik Daan achter met twee huilende kinderen.

Bijzondere band

Ik mis maar liefst elf volwassen tanden. Als kind heb ik jarenlang beugels gehad, die later plaatsmaakten voor kronen. Daardoor had ik altijd een bijzondere band met mijn tandarts. Toen ik verhuisde, verloren we elkaar uit het oog. 

Open armen

Nu, bijna twintig jaar later, realiseerde ik me dat zijn praktijk in Amsterdam zit en dat nu we in Vreeland wonen dat wel weer makkelijk te bereiken is. Hij verwelkomt me met open armen en helpt me in no time van de wortel af.

Welkom

‘Dat gat in je gebit moet maar even wachten, het wordt een pittige tijd voor je. Kom maar weer langs als je er klaar voor bent, je bent altijd welkom.’

Een huis vol

Eenmaal thuis tref ik een vol huis aan. Mijn schoonouders hebben uitgecheckt uit de logies en gaan vandaag terug naar huis. We besluiten om nog even samen te lunchen.

Daniel is in de badkamer. Hij heeft – inmiddels twee uur later – eindelijk tijd gevonden om te poepen.

Ontzorgd

Wat ben ik Klaus en Angelika enorm dankbaar. Ze hebben ons zo ontzorgd de afgelopen twaalf dagen. Klaus droeg Rocco vaak in de ‘opa-stoel’ door het huis. Hij hield hem dan stevig vast en noemde allerlei dingen op in het Duits terwijl hij met hem rondliep.

Met z’n viertjes

Ook Angelika heeft alle hoeken van het huis gezien tijdens haar ontdekkingstocht met Reeva. Het was aandoenlijk om hen samen te zien. Het zal wennen zijn om het weer met z’n viertjes te moeten doen, al ben ik er ook wel weer aan toe.

Emotionele chantage

Als mijn schoonouders de deur uit zijn en we weer op onszelf zijn aangewezen, probeer ik Daniel emotioneel te chanteren. ‘Liefje… Wil je voor mij een stuk chocola en een glas water pakken en alsjeblieft ook mijn voeten masseren? Ik heb tenslotte borstkanker.’

Het werkt niet, helaas, maar we moeten er wel om lachen. 

Ik zal dit ondergaan

Even voel ik me zoals twee weken geleden. Moe, maar gelukkig. Ik zal dit ondergaan. Ja, het wordt kut, maar ik heb vertrouwen en ik ben positief, want deze tumor is behandelbaar.

Angsten delen

Binnenkort vertellen we het aan Reeva zodat zij de kracht ziet en tegelijkertijd ook haar angsten kan delen. Want zij en haar kleine broertje hebben onze liefde als fundament. Wij met z’n viertjes – in deze periode iets meer gedragen door de mensen om ons heen – dat voel ik en dat kan ik hen meegeven.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.