Bijtanken

Lisa Wade (36) is radio-  en tv-presentatrice  en samen met regisseur Peter Blom. Hij is vader  van Grover (21), Muriel (19) en Rinke (15) en samen kregen ze dochter  Simcha (2 jaar).

Ik sta in mijn ochtendjas in de deuropening en kijk hoe de auto de straat uit rijdt. Als ik zeker weet dat ze me niet meer kunnen zien, stop ik met zwaaien en ga terug naar binnen. De deur valt in het slot. Dan dringt het pas goed tot me door. Voor het eerst sinds lange tijd heb ik het rijk voor mij alleen. Rinke is naar school en Peter brengt Simcha naar het kinderdagverblijf voordat hij naar zijn werk gaat, zodat ik een beetje kan bijtanken. Zelfs de hond heeft hij al uitgelaten. Ik kan niet wachten om vanavond voor één keer energie over te hebben als ik Peter weer zie, om met aandacht in elkaars armen te liggen, in plaats van uitgeput in te storten bij zijn thuiskomst. Met pretoogjes sta ik in de gang. Ik heb geen lange to-do-lijst gemaakt, ik hoef niks, deze dag is helemaal voor mij.

Geschreven door

Lisa Wade

Het rijk voor mij alleen

Het huis ziet eruit alsof er is ingebroken. Simcha heeft het bakpapier gevonden en de woonkamer ermee behangen. In de keuken staat een fietsje met aanhangwagen vol boeken, de inhoud van de fruitmand zit in de wasmachine en met stoepkrijt heeft ze de kastjes versierd. Overal ligt speelgoed. Puzzelstukjes, tekenspullen, houten knikkers. Op weg naar het koffiezetapparaat doe ik mijn best om het allemaal niet te zien. Als ik mijn mok afwas onder de kraan kijk ik heel erg niet naar de vieze vaat. Of de boeken op het aanrecht die hoognodig terug moeten naar de bibliotheek. Het lukt me om de volle wasmand te negeren en de slaapkamer weer te bereiken. Zal ik een klein tukje doen? Of lekker lang in bad gaan? Ik laat me op het bed zakken en wil net een slok nemen van mijn koffie als de telefoon gaat.

Racen

Rinke is gestrand op station Weesp. Het treinverkeer ligt plat en over een kwartier begint zijn tentamen. Binnen twee minuten zit ik in de auto. Mijn kleren van gisteren, die in een hoopje aan het voeteneind van het bed lagen, heb ik al lopend naar de voordeur aangetrokken. Met losse veters en zonder jas, vlieg ik naar hem toe. Op de ring van Amsterdam blijkt hij thuis iets belangrijks te zijn vergeten. Ik had het kunnen weten. Als ik geen richting geef aan de dag, geeft de dag wel richting aan mij. Geeft niks, ik rij straks nog wel een keer op en neer om het te halen. Als ik eindelijk thuis ben met de boodschappen, moet de hond alweer uit. En is het bijna tijd om Simcha van de crèche te halen.

Een goed team

Die avond liggen Peter en ik in elkaars armen. ‘Dankjewel dat jij er vanmorgen voor zorgde dat ik even helemaal niks hoefde.’ Peter glimlacht en kust me op mijn hoofd. ‘Dankjewel dat jij Rinke bent gaan oppikken. We zijn een goed team.’ Misschien zijn we niet zo uitgerust als we hadden gehoopt, maar toch dichter bij elkaar dan de dag ervoor.