De logica van een peuter

Denk je je lieve, snoezige baby net een beetje te kennen, zijn verschillende huiltjes onder te kunnen brengen in de categoriën honger, krampjes en moe en dan is het ineens (haast zonder waarschuwing) een peuter. En daarmee begint het hele ontdekken van datzelfde persoontje weer opnieuw, want de peuter heeft een heel eigen willetje en huilt om heel triviale dingen als niet op de glijbaan mogen of in het autostoeltje moeten. Het peuterbrein is ondoorgrondelijk, maar toch lijkt het alsof er wat regels zijn die ze hanteren. Alsof er een geheim verbondje is tussen peuters onderling. Mariska, chef redactie bij Ouders van Nu en moeder van Teijler (2) deelt haar bevindingen.

Kan niet bestaat niet, aldus de peuter. Op zich een mentaliteit om aan te moedigen. Want wie wil er geen doorzetter grootbrengen? Minder van pas komt het als Teijler er van overtuigd is dat hij dingen zelf kan waar hij echt nog wel wat hulp bij nodig heeft. Zélf eten, bijvoorbeeld. Ik wilde dat heus graag stimuleren, maar echt opschieten deed het niet. Al het eten belandde op de grond, in de kiertjes van de Tripp trapp (zie daar je vaatdoek maar eens tussen te wurmen) én op de muur. Geen probleem natuurlijk want het huis waar een peuter woont is verder altijd spic en span en hoeveel heb je als moeder nu helemaal om handen?

ZIE OOK: Hoe ga je om met een pittige peuter?

Spitsuur! Voor een ouder houdt dat in dat je niet alleen jezelf toonbaar moet maken voor de buitenwereld, maar ook je kind een beetje knap en met een volle buik de straat op moet sturen. Dat gaat bij ons ongeveer zo: Schone luier (voor hem dan he?), nieuwe romper, truitje, broekje en arghh waarom kan ik nooít twee dezelfde sokken vinden, papje maken, papje voeren, papje uit zijn neus peuteren, jas aan, klaar! Ha, dat dacht ik. Want hmm, wat ruik ik? Jawel, de peuter heeft gepoept. Kan-ie niets aan doen, moet gebeuren. Maar waarom altijd als ik net de deur uit wil? Maak kennis met de wet van peuter, die andere wet, die van Murphy is er niks bij.

De kracht van de herhaling, herhaling, herhaling: dát is iets waar je peuter bij zweert. Bij ons houdt het in dat ik alle Masha en de Beer afleveringen letterlijk kan opzeggen, dat als ik ‘s avonds vraag welk boekje ik voor moet lezen ik altijd ‘Nijlpaard’ als antwoord krijg en ik mezelf er regelmatig op betrap dat ik de kindercd van Monique Smit op m’n werk neurie omdat dat 24/7 opstaat hier in huis. Het leven als peutermoeder voorspelbaar? Misschien. Maar je kunt niet zeggen dat je niet weet waar je aan toe bent.
Je gaat met je kind naar de speeltuin. Kinderboerderij. Of gewoon een rondje om, hij op zijn loopfiets, jij ernaast. Het is duidelijk (in ieder geval voor jou) dat jullie dit voor hém doen. Hij wil op de glijbaan en nog een keer, en nog een keer. Hij gelooft immers, zie puntje hierboven, in de kracht van de herhaling. Ik doe leuk mee, roep woeiii bij het eraf glijden, lach hem bemoedigend toe. Ik vind het ook oprecht leuk, want het cliché ‘als hij blij is, ben ik het ook’ gaat bij mij zeker op. Maar dan na een uur bij die glijbaan, is het leuk geweest. Er moeten boodschappen gedaan worden, koffie worden gedronken, dat soort dingen. Maar wie denkt dat de peuter het daarmee eens is…Iets leuks doen samen wordt 9 van de 10 keer afgesloten met een huil- of driftbui. Stank voor dank kun je zeggen, maar ik zie het liever als een compliment. Hij vond het zó leuk met mij in de speeltuin dat hij niet wil dat het al afgelopen is. De lieverd.

Mag je kind de trap niet op, reken er maar op dat hij daar dus niet bij weg te slaan is. Mag hij z’n melk niet over de vloer gieten om er met z’n vingertje tekeningen in te maken? Hoe flauw van jou, want dat is nou net wat hij het aller-allerliefste van de hele wereld wil doen. En zo gebeurt het dat wanneer ik net de duplo dierentuin opruim, het meteen weer uit de speelgoedkist wordt gevist. Want jawel, daar wilde hij nu nét mee spelen.

ZIE OOK: Eigenwijze peuter

Heb je haast? Jammer joh. Een peuter heeft namelijk alle tijd van de wereld. Zijn we halverwege de crèche, laat Teijler zich op z’n billen vallen om pontificaal midden op de stoep te gaan zitten. Omdat hij niet verder wil lopen, niet wil fietsen, maar ook niet opgetild wil worden. Hoe ik dan bij de crèche kom? Veel te laat, met heel veel geduld. En bij wat minder geduld met een krijsend kind onder m’n arm: soms is het nu eenmaal kiezen tussen twee kwaden.
Eet jouw peuter wat de pot schaft? Gefeliciteerd! De meeste ouders van een peuter echter schotelen ze eten voor met stukjes erin –jak!- en slierten –gatver! En soms zelfs, je verzint het niet, is het groen! Dat moet er dus allemaal uitgevist worden door de peuter. Pietluttig is hun middle name. Soms is de culinaire voorkeur echt niet te begrijpen, zo probeerde ik Teijler een tijdje terug een boterham met hagelslag te geven. Oké, het zijn heel nauw bekeken stukjes, maar toch… welk kind wil er geen hagelslag? Die van mij, dus. Geen korrel ging erin, het werd met veel drama weggeslagen. Even later liep er een mier over de grond en pakte Teijler het beestje vastberaden op en stopte het in zijn mond. Ik lieg niet: geen hagelslag, wel een mier.

ZIE OOK: Leer je peuter eten in 3 stappen

Peuters kunnen ENORM enthousiast zijn. Over alles. Het feit dat je thuis komt uit het werk, een beker roosvicee neerzet of omdat je de tandenborstel pakt. Helaas wil enthousiasme niet zoveel zeggen. Teijler roept als een bezetene ‘Aardbei! Banaan! Appel!’ als we over de groente afdeling van de supermarkt lopen. Maar zodra hij van de groenteman ook maar iets aangeboden krijgt, weigert hij pertinent. Gekke groenteman, hoe komt-ie er toch bij dat hij fruit zou willen?
Peuters zijn geweldig! Ja, ze hebben zo hun rare maniertjes, ze laten je met hun loopfiets sjouwen en je verschijnt nooit ergens zonder fruitvlekken op je kleren, maar toch zijn het de tofste miniwezens op aarde en geniet ik van élk (dwars) moment met die van mij. Er valt namelijk om weinig zoveel te lachen als om je malle peuter. En ondanks dat jij hem abrupt van de glijbaan trekt, eten met stukjes erin bereidt en continu aanbiedt hem te helpen met dingen die hij heus zelf kan, vindt hij jou nog steeds de allerliefste. Zo werkt dat met peuters en ouders. Mooi he?