'Je boy is naar de basisschool'

Het zoontje onze nieuwe blogger Nienke is net 4 jaar geworden en mag dus naar school. De Vrije School in dit geval. En dat is best even slikken, voor moeder en zoon.

Of de ‘andere kinderen’ hem dan niet uit gaan lachen, als zijn broek afzakt? Hij houdt van zachte broeken. Jongensleggings, noemt hij ze zelf. Vandaag heeft hij zijn coolste aan. Eentje met schedels. En die zakt een beetje af. Een jongetje van 4, vlak voor zijn allereerste schooldag. Zich, misschien wel voor het eerst, bewust van zijn plaats in de wereld om hem heen. Bewust van hoe anderen hem zien. Ik wil hem vertellen dat hij goed is zoals hij is. Precies goed. Dat hij dat gevoel nooit aan het wankelen mag laten brengen, door het oordeel van wie dan ook.

Geschreven door

Nienke Pleysier

Foto

Maar we hebben haast. Broodtrommels moeten gevuld, rugzakken om, jassen dicht en gaan. Dus ik snoer het touwtje in zijn broekrand nog wat strakker, strijk zijn haar uit zijn ogen en verzeker hem dat niemand hem gaat uitlachen. ‘Papa is er!’ roept zijn zus. Tim staat voor de deur. Twee jaar geleden zijn wij uit elkaar gegaan en hij woont nu vlakbij. Lewis gaat achterop bij papa. Loulou bij mama. Ze kijken tevreden. Zo hoort het, denken ze misschien wel. Voor we wegfietsen maak ik een foto van Lewis. Kijk hem nou. Met zijn nieuwe rugzak. En zijn ongedefinieerde knuffel, niemand weet of het nou een olifant of een konijn is, stevig in zijn armen geklemd. Dit moment wil ik in een doosje doen.

Puppy

Met zijn vieren staan we voor de kleuterklas van juf Lettie. Tot vorig jaar was dit de klas van Lou. Nu is zij door naar de Eerste klas, zoals ze groep 3 noemen op de Vrije School. En neemt Lewis haar plekje in. Een aantal van Lou haar, nog geen 6-jarige, vriendjes en vriendinnetjes zijn achtergebleven en herkennen Lewis. ‘Kom je naast me zitten?’, vraagt iemand. Maar Lewis wil naast niemand zitten. Hij wil bij mama op schoot. Of liever nog, in mama kruipen. Hij doet zijn ‘puppy-act’, op zijn zachts gezegd niet mijn favoriet. Het is zijn eigen interpretatie een babyhondje, inclusief natte puppy-likken, hijgen en weeïge blik. Die doet-ie altijd als hij zich kwetsbaar voelt.

Ongemakkelijk

Als het zingen in de kring is afgelopen, ook een Vrije School-gebruik, en de ouders opstaan, komen de tranen. Lewis ‘wil niet naar school’ en klampt zich aan mij vast. Tim geeft hem een knuffel en gaat vast naar de gang. Het jongetje dat vroeg of Lewis naast hem kwam zitten, zegt: ‘Kom maar hier Lewis, wij gaan voor je zorgen’. Dan springen ook bij mij de tranen in mijn ogen. Juf neemt hem op schoot. Ik fluister snel nog wat troostend bedoelde woorden in zijn oor; grote jongen, trots, stoer. Hij hoort ze volgens mij niet eens. Ik schiet de klas uit voordat de tranen echt over mijn wangen biggellen. Op de gang geeft Tim me een ongemakkelijke halve knuffel.

Tijd

Voor ik naar mijn kantoor ga, fiets ik nog even langs huis. De ontbijtborden opruimen and such. En mijn tranen laten lopen. Ik geloof niet dat ik verdrietig ben. Nee. Het is meer gewoon de tijd. Die maar doortikt, door je vingers glipt. Het zoemen van mijn telefoon doorbreekt de stilte. Een app’je. Het is mijn liefde, vanuit Amerika. ‘Je boy is naar de basisschool..’. Yup. There he goes. En ik sta erbij, en kijk er naar.

Met nieuwe rugzak en vertrouwde knuffel op weg naar school.