Blogger Cat: ‘De gedachte dat je misschien doodgaat, is behoorlijk aseksueel’

Nog geen drie maanden na de bevalling van haar tweede kind ontdekt Cat Rose-Tran een knobbel in haar borst. Diagnose: borstkanker. Voor Ouders van Nu schrijft ze over het moederschap, ziek zijn maar vooral: beter worden.

Ik wil seks

Ik lig gefrustreerd in bed. Ik wil seks. Maar de afgelopen maand lukt dit niet. Sowieso is seks lastig als je twee kinderen hebt: het is altijd zoeken naar een goed moment. Reeva slaapt vaak pas rond half negen ‘s avonds en Rocco wordt nog zo’n 743289x keer wakker in de nacht. Waarschijnlijk omdat hij honger heeft. Als we dan overigens wel zin hebben, praten we in bed vaak eerst nog over de kinderen. Niet echt een opwindend voorspel.

Wie is de zeester

En nu.. nu Daniel en ik aan het einde van de dag nog amper overeind staan en we met ‘steen, papier, schaar’ beslissen wie als een zeester onderop mag liggen, zijn we simpelweg te gaar om van bil te gaan. De gedachte dat je misschien doodgaat, is overigens ook behoorlijk aseksueel. Vannacht is de nacht dat ik het echt, echt heel graag wil. Ik heb ongewild pandapunten gespaard die ik dolgraag wil inwisselen en daarnaast is het voorlopig echt de allerlaatste keer zonder het toverdrankje in mijn lijf. Maar het is niet gelukt. Te gespannen en zo tering moe.

Kapot

En dan moet mijn chemotherapie nog beginnen. We noemen het naar de kinderen luchtig ‘een toverdrankje’, maar die fucking chemotherapie is gif. Ja, het maakt de tumor kapot, maar godverdomme, het maakt mijn hele leven op dit moment stuk. Ik huil zowat bij elke voeding die ik Rocco niet kan geven. Ik heb voor mijn gevoel nauwelijks echte aandacht voor Reeva en ik heb het idee dat Daan en ik het alleen nog maar over kanker hebben. De mogelijke bijwerkingen zijn ook echt niet mis. Het kan mijn slijmvliezen aantasten. Die in mijn neus, mijn mond en in mijn kut. Wat gaat het nog meer kapot maken?

Klaar voor de start

De volgende dag is de dag van mijn eerste chemotherapie. Voordat ik start, wil ik nog even stil staan voordat het circus begint. Het hoeft niets ingewikkelds te zijn. Een klein ijsje aan het water of ergens in het bos met een flesje spa blauw. Nog even bewust voelen wie ik ben; Cat zonder medicijnen.

Geen tijd

Maar zelfs dat lukt niet. Daniel komt die ochtend erg laat thuis nadat hij Reeva naar de opvang heeft gebracht. We hebben amper tijd en Rocco is onrustig, want hij hoort eigenlijk te slapen maar we moeten straks weg. Geïrriteerd laat ik het uitje los en sommeer Daan om alvast naar de auto te gaan, zodat ik vijf minuten de tijd kan nemen om in een leeg huis te voelen wat ik voel.

De druppel

Maar Daan belt me na twee minuten op, om te vragen of ik de kinderwagen wil meenemen. Het is de druppel. Ik ben zo zwaar gefrustreerd, zo boos, of eigenlijk zo enorm kwaad. Daniel en ik hebben één heel belangrijke regel in onze relatie als het gaat om ruzie maken: stay on topic, geen oude koeien, weegschalen of andere shit erbij halen, maar uitspreken zodra je je irriteert in het moment. Maar ik gooi die regel tijdens het instappen in de auto geheel over boord. De hele reis naar het ziekenhuis ben ik aan het schreeuwen en tieren in de auto, probeer ik uit te leggen wat er gaande is, hoe fucking teleurgesteld ik ben en verdrietig en kwaad. Daan praat en schreeuwt ook tegen mij. Alle vermoeidheid en frustraties vanuit zijn kant komen er ook uit en het lukt ons niet meer om ons te verzoenen.

Huilend naar binnen

Zodra de ingang van het ziekenhuis in zicht is, sommeer ik Daan om de auto te stoppen. Ik zwaai de deur open, trap Daan nog na door ‘Je wordt godverdomme bedankt’ naar zijn verdrietige hoofd te slingeren, en gooi de deur dicht. Ik durf Rocco niet meer aan te kijken en loop stampvoetend en huilend het laatste stuk, zo’n 500 meter, alleen naar het ziekenhuis.

Slechte moeder

Al lopend bel ik mijn goede vriend Bas, die niet bang is om confronterende vragen te stellen en me altijd dicht bij mijn gevoel weet te brengen. Nadat ik een heel onsamenhangend relaas op zijn rauwe dak strooi, vraagt hij me of ik me een slechte moeder voel. BAM, raak. Ik heb hier nooit voor gekozen, ik wil deze ziekte niet, het belemmert me in alles wat ik nu wil zijn, een goede moeder, een goede vrouw, een goede dochter, een goede zus, een goede vriendin. Ik heb het gevoel dat ik faal op alle vlakken.

Fundament

Ik vertel over de ruzie in de auto. ‘Ben je bang dat Daniel bij je weggaat?’ vraagt Bas. Ik merk dat ik dat een absurde gedachte vind. Fiew, wat fijn dat hij me dit kan laten voelen. Want er is niemand in de wereld van wie ik meer houd dan van de kinderen en van Daniel. Ik kan over een heleboel dingen heel onzeker zijn, maar niet van onze liefde. Ons fundament. Zelfs nu. ‘Vergeef jezelf, focus op jezelf en het herstel van jouw lichaam, de rest volgt,’ zegt Bas terwijl ik nog snel een selfie maak en door de ingang van het ziekenhuis glip.

Hou van jou

Eenmaal in de wachtkamer stuur ik Daniel een bericht: ‘Ik vind het heel jammer hoe de ochtend is gelopen. Dat je bepaalde dingen niet doet zoals ik verwacht of gehoopt had, wil nog niet zeggen dat ik niet of minder van je houd. Ik had graag een afscheid willen hebben van wat was. En ook positief, liefdevol en samen aan dit traject willen beginnen. Kijken naar het glas dat half vol is, in plaats van zo boos en gefrustreerd de auto uit te stappen. Maar dat is nu geweest. Ik word zo opgehaald voor de eerste chemokuur. Tot vanmiddag.’ Daan antwoordt: ‘Ja dat snap ik, ik had dat ook anders gewild. Succes zo poepie, ik hou van jou.’

Je kan Cat volgen op Instagram via @__rollwiththepunches__

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.