Als het gaat om luchtjes ben ik nogal een pietlut, vooral als ik iets ruik dat ik niet kan thuisbrengen. Geuren die voor sommige mensen heel normaal zijn, kunnen me ontzettend overweldigen. Het klinkt raar, maar ik kan echt verstijven als het ergens ook maar een klein beetje muffig of penetrant ruikt.
Ik heb het vooral als ik voor het eerst in een huis kom waar ik nog nooit ben geweest. Een Airbnb in Spanje bijvoorbeeld, of als ik voor het eerst een bezoekje breng aan de buurvrouw. Niet dat er een rioollucht hangt ofzo, maar het ruikt gewoon anders dan ik gewend ben en dat werkt dan op mijn zenuwen.
Lees ook: Kunnen zwangere vrouwen in het eerste trimester écht beter ruiken?
Vijf geurkaarsen
Het is weleens voorgekomen dat ik om elf uur 's avonds nog op zoek ging naar een luchtverfrisser omdat ik niet tegen de geur in ons vakantiehuis kon. Mijn vriend had nergens last van en trok zijn wenkbrauwen op toen ik opgelucht terugkwam na een bezoek aan het tankstation met vijf geurkaarsen.
Misschien komt deze aversie tegen rare luchtjes uit de tijd dat ik de huizen van oude mensen schoonmaakte. Meestal was het heel gezellig, maar er was één huis in het bijzonder waar ik niet door mijn neus durfde in te ademen omdat ik bang was dat ik dan zou gaan kokhalzen.
Eigen kind ruikt het lekkerst
Toch zijn er ook geuren waar ik wel goed tegen kan. Gelukkig maar, want in de kinderopvang moet je natuurlijk heel vaak een poepluier verschonen. Daar is onlangs een grappig onderzoek naar gedaan. Want net zoals ik het liefst vertoef in een huis dat net zo ruikt als het mijne, vinden moeders de poepluier van hun eigen kind het 'lekkerste' ruiken.
Lees ook: Dit is waarom je de poepluier van je eigen baby niet vies vindt
Ook als de luiers waren omgewisseld, konden moeders feilloos de poepluier van hun eigen kind eruit vissen. Hoe dat komt? Wetenschappers denken dat er bepaalde stofjes in ontlasting zitten die ervoor zorgen dat moeders de geur minder erg vinden. Heel handig bij het verschonen van je eigen kind. Iets minder handig als je dagelijks een stuk of tien poepluiers van verschillende kleintjes vernieuwd.
Er zijn voor het kind
Toch kan ik de geur prima handelen hoor. Niet dat ik extra diep insnuif om het aroma op te vangen, maar het is gewoon iets waar je aan went. Zelfs de meest volle poepluiers verschoon ik inmiddels met een lach.
Goed, ik weet niet hoe mijn gezicht eruitzag toen ik hoopte dat Mei-Ling buiten met modder had gespeeld, omdat er iets bruins onder de wc-deur uitstroomde, maar ik kon wel kalm blijven toen bleek dat dit niet zo was.
Op zo'n moment doe je natuurlijk gewoon wat je moet doen: er helemaal zijn voor het kind. Vooral omdat het voor zo'n peuter ook helemaal niet leuk is. De vieze lucht wordt dan een bijzaak en is alleen nog een beetje op de achtergrond aanwezig.
Lees ook: Waarom gaat je kind achter de bank staan als hij moet poepen?
Op hun gemak
Dat geldt denk ik ook voor het verschonen van luiers. Je wilt kinderen een goed gevoel geven, ervoor zorgen dat ze zich op hun gemak voelen. Met een chagrijnig gezicht boven die luier hangen alsof ze iets vreselijks hebben gedaan is absoluut geen goed idee.
Helaas heb ik nog geen methode gevonden om de geuren in huizen van andere mensen naar de achtergrond te verschuiven. Hoe harder ik er juist niet aan probeer te denken, hoe sterker de geur dan lijkt te worden.
