Column juf Sanne: 'Ik ben die kip zonder kop die angstig achter ieder kind aanrent'

Onze columnist Sanne Kuipers is journalist én parttime pedagogisch medewerker bij de kinderopvang. Tien jaar ervaring heeft ze inmiddels en toch slaat haar hart nog regelmatig een slag over als er weer eens kind boven op het klimrek zit.

Het is een fijne middag op de peutergroep. De kinderen rennen uitgelaten rond in de ruime speelzaal. Ze klimmen op het rek, bouwen torens van blokken en gooien met ballen. Met mijn tien jaar ervaring ben ik gewend aan de harde geluiden, snottebellen, poepluiers en plakhandjes. Daar is helemaal niets vervelends aan. Toch is er één ding waar ik niet goed tegen kan.

Geschreven door

Sanne Kuipers

Columnist

Eigen capaciteiten testen

Ik heb het over risicovol spel. Dit betekent dat je kinderen laat spelen op een avontuurlijke manier zodat ze worden uitgedaagd. Op deze manier kunnen ze hun eigen capaciteiten testen.

Het is goed voor hun ontwikkeling om te experimenteren en hun grenzen te verleggen. Het geeft hen zelfvertrouwen en leert hen risico’s inschatten. Dat zelfvertrouwen creëer je niet door hun speelgedrag te beperken en er als een kip zonder kop doorheen te roepen: “Pas op!”, ‘’Kijk uit!’’, en ‘’Doe dat toch niet!’’

Lees ook: Risicovol spelen: dit leert je kind ervan

Overbezorgde bemoeial

Begrijp me niet verkeerd, ik ben hier echt wel een groot voorstander van. Als ik denk aan mijn eigen kindertijd zie ik nog zo voor me hoe ik in de weer was met hout, spijkers en een hamer om een boomhut te bouwen. Er was niemand die me tegenhield en dat was ook niet nodig, want op af en toe en schram en een geschaafde knie na, ging het altijd goed. 

Geen zorgen, het verschil tussen gevaar en risico weet ik natuurlijk wel in te schatten. De enige keer dat ik peuters laat timmeren is bij hamertje tik. Toch word ik dankzij deze hype met mijn neus op de feiten gedrukt. Dacht ik die lieve relaxte medewerker te zijn met aandacht voor ieder kind, blijk ik eigenlijk een overbezorgde bemoeial te zijn. Ja, ik geef het eerlijk toe. Ik ben die kip zonder kop die angstig achter ieder kind aanrent. Bang dat ze zich op een of andere manier zullen bezeren.

Lees ook: Het leukste buitenspeelgoed per leeftijd

Klamme handen

Ik geniet ontzettend van de gekke capriolen die kinderen uithalen, maar tegelijkertijd houd ik mijn hart vast. Mijn gedachten zijn altijd bezig tijdens het werk. Kan Joris daarvan af springen? Let Souad wel op? Rent ze nergens tegenaan? Waar ik echt klamme handen van krijg is de wobbel waar Aisha op zit. Een houten plank die eruitziet als een omgekeerde halve maan. Je kunt erop balanceren, wiebelen en springen. Een ontzettend leuk ding, ik kan niet anders zeggen.

Toch wil ik roepen dat ze op moet letten. Dat ze haar handen niet te dicht bij de rand moet houden. Stel je voor dat ze er met haar vingers onder komt. Ik weet me in te houden; dit heb ik al zo vaak gezegd. Nu weten ze het wel. Er is nog nooit iets gebeurd en Aisha weet heel goed wat ze doet. Ik zucht en weet mezelf warempel te ontspannen. Aisha steekt haar handen vol pret in de lucht; het is een aandoenlijk gezicht.

Lees ook: 5x wat je beter tegen je kind kunt zeggen dan ‘kijk uit!’

Zelfbeheersing

Dan roept Manuel: ‘Juf! Kijk eens wat ik kan!’ Ik draai me om en zie dat hij helemaal boven op het klimrek zit. Mijn hart slaat een paar slagen over en ik slik. ‘Kijk ui..ehh, wat knap Manuel!’ Het kost moeite, maar ik weet er tot mijn eigen verbazing een klein glimlachje uit te persen. Zelfvertrouwen bij kinderen kweken vraagt om een flinke dosis zelfbeheersing én om vertrouwen in de kinderen zelf.

Beeld: Getty Images