Column Lisa: 'Voor ons is Norah vandaag pas echt geboren'

Hoe blij Lisa ook is met haar pasgeboren dochter, de eerste dagen verlopen bepaald niet soepel. Maar dan beseft ze wat de kleine Norah nodig heeft. 'Vandaag kwam de overgang van knokken naar smelten. En ze werd rustig.'

Mijn kraamzorgengel Annemarie, geweldige vroedvrouw Marieke en ik wisten samen te achterhalen dat onze nieuwe dochter me nu al twee nachten uitput met haar onophoudelijke vraag om melk, maar eigenlijk nog meer vraagt. Troost, heling, verbinding en het verwerken van haar geboorte. Haar zware geboorte die dinsdag begon en pas donderdag met grof geweld tot een einde kwam, omdat ze in hoge nood verkeerde.

Geschreven door

Lisa Wade

Driftige zuigdrang

Annemarie streelde ons meisje over haar pijnlijke bolletje tot het huilen stopte en ze rustig werd. Toen ik Marieke vertelde over de driftige zuigdrang zei zij wat zij zag: een meisje dat mij vroeg er voor haar te zijn. Een meisje dat mij opeist als haar moeder. Ze vertelde ons dat de ctg tijdens de bevalling echt heel slecht was geweest. Dat het met de baby echt niet goed was gegaan.

‘Ik gaf alles wat ik had’

Ineens was daar het besef hoe hard we allebei hebben geknokt. Vanaf die ivf-behandeling, naar de negen maanden mentale en lichamelijke zware zwangerschap zonder roze wolk. Eindigend in de bevalling die zo leek op die punctie. Te veel en te lange pijn die ik niet kon handelen, het gevoel erin te blijven en een lijf dat onophoudelijk trilt. En ook nu kwam ze er niet uit. Veertig uur heb ik erover gedaan. En ik gaf alles wat ik had.

Alsof ik haar niet zag

De afgelopen nachten keek ik naar een meisje dat zich met al haar kracht aan me vastzoog. En vocht als een beer. Mijn eerste gedachte was: ik geef je toch melk? Je krijgt toch wat je vraagt? Ga nou slapen, ik moet eindelijk ook eens slapen. Maar het lijkt nu wel alsof ik haar niet zag. Niet écht zag.

Van knokken naar smelten

Vandaag kwam de overgang van knokken naar smelten. En ze werd rustig. Ik heb met haar gepraat over wat er met ons is gebeurd. En hard gehuild. Toen ging zij slapen en ontspande. Ongelooflijk om te zien. Eindelijk de overgave. Het tevreden liggen na een voeding. Geen gevecht meer. Armpjes die opzijvallen.

Norah is geboren

Vanavond hebben we haar in een mandje gelegd en naar beneden gedragen. Beneden overal kaarsjes en de muziek aan die ik ooit had bedacht bij de serene badbevalling die ik wilde. Midden in de woonkamer stond het bad met warm water. Eerst gingen Peter en ik er samen in. Toen nodigden we Simcha uit. Met zijn drieën hebben we eerst heerlijk in het water geknuffeld. Daarna heb ik haar zusje uit haar mandje gehaald. Met haar kleine lijfje bloot tegen me aan stapte ik in het water waarin ze geboren had moeten worden. Zo namen we haar op in onze kring. Simcha vertelde haar hoe we haar noemen: Norah. En dat zij haar grote zus is. Ik vertelde haar dat ik haar moeder ben en Peter haar vader is. We hebben haar in het water gewiegd tot ze sliep. En hebben heel hard gehuild. Daarna wikkelden we haar in een warme doek en legden haar in bed. En daar ligt ze nu nog steeds ontspannen te slapen.

Op 15 november kwam ze in het Diakonessenhuis in Utrecht ter wereld. Maar voor ons is Norah vandaag echt geboren.