Column Margot over je kind slaan: 'Ik voelde de woede opvlammen, haalde uit en gaf hem een tik’

Onze columnist Margot durft het toe te geven: ze heeft haar kind een tik gegeven. Ze is trouwens niet de enige, 60 procent van de ouders doet het weleens.

Gistermiddag nog. Hij had gewoon zijn dag niet, dat wist ik, maar het dreinen, zeuren en broertje pesten bleef maar doorgaan, alle uitleg en reprimandes ten spijt. Schreeuwen boven een pannenkoek, ruzie zoeken om niks, vingers in de oren bij elk antwoord.

Geschreven door

Margot C. Pol

Columnist

Hard werken dekte de lading niet, het ouderschap was simpelweg stomvervelend, die dag. Dan maar een blokje om. En toen gebeurde het: hij stepte voor de duizendste keer over mijn tenen, ik voelde de woede opvlammen, haalde uit en gaf hem een tik tegen zijn achterhoofd.

Lees ook: Kinderpsycholoog Tischa Neva over straffen en belonen in de opvoeding

Vermenigvuldigend schuldgevoel

Buiten, in het volle zicht. En ja, aan de overkant stond natúúrlijk een buurvrouw haar auto te wassen. Haar aanwezigheid vermenigvuldigde mijn schuldgevoel met honderd. De verbijsterde, gekrenkte blik van mijn zoon en zijn onmiddellijke tranen deden de rest.

Want slaan is zo lelijk. Het is alles wat ik niet wil zijn: onbeheerst, agressief, liefdeloos. En het ergste is misschien nog wel dat er een soort bevrediging in zit: zo, dit is voor de héle middag het bloed onder mijn nagels vandaan halen, nu staan we weer quitte. Daarna hakt meteen het schuldgevoel erin, maar die ene nanoseconde na de tik, die voelt lekker.

Lees ook: Grenzen stellen: hoe zorg je dat je kind zich aan de regels houdt?

Omgaan met moederwoede

En tegelijkertijd is ie de kiem voor eindeloos zelfverwijt, want wie wil dat nou voelen ten koste van zijn eigen kind? Volgens onderzoek geeft bijna 60 procent van de ouders hun peuter weleens een tik. Dat aantal neemt af naarmate kinderen ouder worden, gewoon omdat je dan steeds beter kunt uitleggen dat ze te ver gaan in plaats van het te laten voelen.

Toch zei mijn moeder de eerste keer dat ik erover schreef al: ‘Zou je dat nou wel doen? Straks staat de Kinderbescherming op de stoep.’ Want slaan is strafbaar. En dat is maar goed ook. Maar of dat de worstelende ouder die door stress en vermoeidheid héél af en toe uitschiet en zich daarna meteen een monster voelt, ook echt helpt? Waarom leren we wel met peuterdriftbuien om te gaan, maar nooit met moederwoede?

Lees ook: Help, ik ontplof! Dit kun je doen als het je even te veel wordt

Een minuut op het krukje

Het duurde in elk geval heel lang voordat ik zelf een paar jaar geleden hulp durfde te zoeken. Ik moest leren om me beter te beheersen, en omdat de wanhoop uiteindelijk groter was dan de schaamte, belde ik het consultatiebureau. Maar de lieve mevrouw die vervolgens bij ons thuis kwam, vond dat mijn kinderen juist beter met hún woede moesten leren omgaan. En dat ik ze daarbij kon helpen door een effectief middel: het krukje. Na twee keer waarschuwen moesten ze daar voortaan een minuut op. 

Sindsdien is het slaan in huis tot een minimum beperkt. De vorige keer is zeker een jaar geleden. Toch voelde ik me direct weer dat gedrocht toen ik laatst mijn steppende zoon een tik gaf. Ik heb sorry gezegd en het uitgelegd. We hebben geknuffeld en hij weet weer dat zijn moeder ook maar een mens is die heel hard haar best doet en juist daardoor soms té diep geraakt wordt. Maar daarover zwijgen gaat echt niemand helpen. Zoals een vriendin zei: ‘Misschien dacht die buurvrouw wel: wat fijn dat ik niet de enige ben.’