Dapper

Ellen Andrea (32) geeft elke maand een kijkje in haar leven als verloskundige. Ze werkt voor de Kleverparkpraktijk in Haarlem en is samen met Niels. Ze hebben 2 dochters, van 4 en 2. Deze keer vertelt Ellen over een cliënte bij wie de vliezen op een wel héél ongelukkig moment breken.

De bowlingbaan

Het is vrijdagavond. Ik heb een uur eerder de diensttelefoon van collega Barbara gekregen als hij overgaat. Ik hoor een paniekerige vrouwenstem. Het is Paula. Ze zit in de auto en vertelt dat ze snel naar huis wordt gereden door een collega, omdat haar vliezen braken tijdens hun bedrijfsuitje. Op de bowlingbaan. Ja, ik verstond het goed.

Geen wee te bekennen

Het hoofdje was op het spreekuur nog niet zo goed ingedaald en daarom spreken we af dat ik ook snel naar haar huis ga om haar te controleren. Daar ligt Paula op een onderlegger op haar bed te wachten. Alles is nat van het vruchtwater. Net als de bowlingbaan, vertelt ze lachend. Het hoofdje is nu wel mooi ingedaald, het hartje klinkt prima en het vruchtwater is helder, maar er is nog geen wee te bekennen.

Geen partner

Na het lachen om deze hilarische situatie, vertel ik Paula en haar ouders wat het plan is. Een partner is in dit gezin niet in beeld. Paula is 39 jaar en heeft een tijd geleden besloten om te proberen haar kinderwens te vervullen. Ze is zwanger geworden door middel van IVF met zaad van de donorbank. Dat gebeurde veertig weken en vier dagen geleden en nu lijkt er echt een baby op komst. We spreken af dat Paula probeert te slapen om energie te bewaren voor als de bevalling echt doorzet.

Plan voor bevalling

Hoewel het een heldere nacht met volle maan is, blijft de telefoon die nacht stil. De volgende ochtend is Paula uitgeslapen. Ook voor haar was het een rustige nacht. De volgende nacht is het nog steeds hetzelfde verhaal. Vanwege de verhoogde kans op een infectie bij de baby, draag ik Paula over aan de gynaecoloog en daar maakt zij een plan voor de bevalling. Paula moet haar verwachtingen bijstellen dat wij als verloskundigen niet aan haar bed zullen staan bij de bevalling.

Baringsnood

Ik zie Paula 36 uur na ons laatste contact  weer. Ze ligt in haar kraambed met haar prachtige zoon Jelle op de borst. Ze vertelt me hoe de bevalling gegaan is. Gelukkig kwamen de ochtend nadat ik haar had overgedragen, de weeën vanzelf op gang. De ontsluiting verliep volgens het boekje, tot het laatste stukje. Daar was een infuus nodig, moest ze persweeën wegzuchten (au!) en voor het laatste stukje persen was de vacuümpomp nodig. Haar ouders waren een grote steun, hoewel haar moeder het best pittig vond om haar dochter in baringsnood te zien.

Bewondering

Jelle doet het goed. Hij heeft wat hoofdpijn van de vacuümpomp, maar door alle rust knapt hij snel op. Vijf dagen na zijn geboorte drinkt hij gretig aan de borst en hij tilt zijn hoofdje dapper op als hij na zijn badje op Paula’s blote borst ligt. De kraamverzorgster en vooral oma die ‘s nachts komt logeren, zijn een grote hulp voor Paula. Vol bewondering voor deze alleenstaande moeder stap ik weer in mijn auto. Op naar de volgende kraamvrouw.