Naomi: ‘Dat je ook op vakantie een wasje kunt doen, komt niet in me op’

Naomi gaat samen met Sven en dochter Kae Robin op vakantie. Ze is bezig om hun koffers in te pakken, maar draaft door. ‘Rompers voor minstens een maand. Twee pakken zwemluiers. Alles moet mee.’

O, dat broekje is ook leuk, dat stop ik er ook nog even bij. In elke hand heb ik een stapeltje kleding, en de hutkoffer van Kae zit al bijna vol. Nee, Kae reist – net als ik – allesbehalve light. Je kunt het gerust een volksverhuizing noemen. Ik weet nu al: ik moet straks op haar koffer zitten (en ook op de mijne trouwens) om hem dicht te krijgen. Dan zit er sowieso een hele la aan kleding in. Rompers voor minstens een maand, drie stuks per dag. Voor als ze meerdaags gaat kotsen. En misschien moet ze wel twee keer per dag een nieuwe broek aan, want buiten haar luier kakken, daar is Kae goed in.

Geschreven door

Naomi van As

Naomi van As - topsportster/moeder

Alles moet mee

Dat je ook op je vakantieadres een wasje kunt doen, komt nu niet in me op. (Zouden ze mijn wasmiddel daar trouwens wel hebben?) Ook in de koffer: twee pakken zwemluiers. Alles moet mee, voor alle scenario’s een setje, dat werk. Noem het controledrang, geen idee. Het is trouwens niet zo dat we naar een villa met zwembad op een Spaans eiland of de Caraïben gaan of zo. We gaan naar Vlieland, tien dagen.

Dan heb ik ineens een helder moment: Wat. Ben. Ik. Aan. Het. Doen? In de bovenste la zie ik de rompers van Kae. Lange mouw, korte mouw, hemdjes, er ligt zelfs een stapel die ik nooit gebruik. Omdat ze zo snel groeit, heeft ze sommige kleding nog amper gedragen. En hoe vaak kom ik niet thuis met iets nieuws, trek ik de la open en denk ik: shit, dat heeft ze gewoon nog.

Haar speelgoed in de hoek ligt er onaangeroerd bij. Kae speelt namelijk het liefst met een plastic bakje, de afstandsbediening en de babyfoon. En niet met al die gekleurde, hysterische spullen waarvan ik dacht dat ze die nodig had voor haar ontwikkeling. Of omdat ik haar niet te kort wil doen. Of omdat ik in de positie ben waarin ik dus van alles kan aanschaffen.

Ontspullen, dat ga ik proberen

Ik kijk naar de ontplofte koffer op de grond en denk aan Stichting Babyspullen die ik onlangs hielp met startpakketten inpakken. Voor baby’s die opgroeien in armoede. Terwijl ik daar die dozen stond in te pakken, nam ik mezelf twee dingen voor.

1: Alle spullen die we niet meer gebruiken, ga ik weggeven en niet weggooien.
2: Bij alles wat ik wil aanschaffen of meeslepen, moet ik me eerst afvragen of ik het wel écht nodig heb.

Ontspullen, dat ga ik proberen. De stapels in mijn handen leg ik terug in de la. In het slechtste geval doe ik wel een wasje op Vlieland.