De nieuwe kleren van een moeder

Columniste Lisa Wade (36) geeft elke maand een kijkje in haar drukke leven. Ze is samen met regisseur Peter Blom. Hij is vader 
van Grover (21), Muriel (19) en Rinke (15) en samen kregen ze dochter 
Simcha (2 jaar). Deze keer vertelt Lisa over een bijzondere shopping-sessie met haar dochter.

Deze keer kom ik er niet onderuit. Ik MOET nieuwe kleren kopen. Morgen heb ik een fotoshoot. En ik heb helemaal niks om aan te trekken. Ik draag nog steeds een spijkerbroek van voordat ik een kind kreeg. Hij kan nog wel dicht maar dan ziet mijn buik eruit als een over het randje gerezen soufflé. In de kast liggen alleen nog voedingsbeha’s voor bloemkolen die allang niet meer op het menu staan. Simcha heeft daarentegen mandjes vol nieuwe leuke kleertjes. Ik kan urenlang verlekkerd naar webshops met kinderkleding staren. Kinderkleding kopen is simpel. Eerst bepaal je of je met een jongen of een meisje te maken hebt. Easy. Dan zegt de maat hoe oud of hoe lang het kind moet zijn om de broek te passen. Dat eerste vergeet je nooit meer en dat tweede daar kom je zo achter. Meetlint uit de naaidoos. Kind tegen de muur. Grote pret.

Geschreven door

Lisa Wade

Een groot wiskundig raadsel

Maar welke broek ik voor mezelf naar het virtuele winkelwagentje kan slepen is voor mij een groot wiskundig raadsel. Ben ik een 27/32 of een 28/30 en is dat hetzelfde als XS? En ben ik dat na de geboorte van mijn dochter nog steeds? Op bepaalde plekken vast niet meer. Ik zie op tegen het herijken van mijn maat als een slak opziet tegen het beklimmen van de Mount Everest. Want daarvoor moet ik eropuit. Naar een winkel. Met een pashokje. En een spiegel. Ik weet nooit hoe snel ik alles aan en uit moet doen. Ik ben altijd bang dat de verkoopster die telkens van achter het gordijntje vraagt of het past ineens het gordijn open grist en zegt dat ik er énig uitzie terwijl ik op het punt sta te huilen omdat ik me een rollade voel. Waarna ik kleding ga afrekenen die ik helemaal niet wil hebben om daar maar zo snel mogelijk weg te komen. Ik kan nooit meer dan één winkel aan. Dan moet ik een knuffel of een terras met koffie en taart.

‘Lief dik buikje’

Maar morgenochtend staat er een fotograaf voor de deur. En hij wil 16 foto’s.
Simcha wil per se mee. Ze wijst aan wat ik moet passen. ‘Deze is mooi mama!’ Ik schuif de gordijntjes dicht en neem een hap lucht. Simcha kruipt vrolijk onder het gordijntje door. ‘Mama! Je hebt een tentje voor me gemaakt!’ Op de grond maakt ze een bedje van kleren en gaat er bovenop liggen. In de spiegel zie ik hoe mijn lijf is veranderd. Ik moet even slikken. Het is niet meer strak en ook niet meer jong. Ik zie geen meisje meer. Ik zie een moeder. Ineens legt Simcha haar wang tegen mijn buik. ‘Mama met je lieve dikke buikje!’ Met twee armpjes om me heen knuffelt ze mijn buik en geeft er grote kussen op. En ineens voel ik me mooier dan ooit. Alles lijkt te passen. Met een tas vol nieuwe kleren ga ik naar buiten. Ik overweeg zelfs om nog een winkel in te gaan. Ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld. Maar of dat door de nieuwe kleren komt…