Twijfelen over een tweede kind

Matthijs en zijn vriendin willen een tweede kind. Of toch niet? Terwijl de tijd verder tikt en Matthijs zichzelf dwingt een keuze te maken, voeden de situaties om hem heen zijn besluiteloosheid.

‘Je wordt veertig.’ Dat is niet echt zo, het duurt nog twee jaar, maar ik zeg het steeds tegen mezelf. Je wordt veertig, maak eens een keuze. Ik blijf het herhalen. In m’n hoofd, soms hardop. Ik dacht altijd dat een gezin rust en duidelijkheid zou brengen, maar dat is niet zo. Nog niet. Nog steeds niet.

Geschreven door

Matthijs Kleyn

Angst voor rampscenario’s

We willen nog een kind, maar eigenlijk willen we dat niet. We willen wel, maar we durven niet. Want dan moeten we weer naar het ziekenhuis, dan wordt Bente’s buik weer gemonitord, dan horen we weer rampscenario’s. Destijds werd gezegd dat Cesar blind was, gehandicapt, dat hij misschien nooit verliefd zou kunnen worden. Maar Cesar is gewoon Cesar. Dat lucht me nog elke dag op. Ik gun hem de wereld en dus ook een broertje of zusje. Maar wat nou als we nu níet door het oog van de naald kruipen? Als we nu tóch een gehandicapt kind krijgen. Dat al onze zorg nodig heeft, waardoor Cesar niet de liefde en aandacht kan krijgen die hij gewend is te krijgen.

Stoppen met de pil?

Laatst riepen we dat we ons niet laten leiden door angst. Stoppen met de pil dus, de zwangerschapstesten lagen al klaar. Tot er een moeder in een talkshow vertelde dat ze geen contact kon krijgen met haar kind dat in een rolstoel zit. Dat het beter zou zijn als haar kind dood was. We begonnen direct weer met de pil. Maar gister las ik een verhaal over een jongetje dat vocht tegen kanker. Op de foto’s leek hij op Cesar, maar dit jongetje was twee jaar ouder. In de tekst onder de laatste foto ging het jongetje dood. Ik was op m’n werk en bleef maar in m’n ogen wrijven. We moeten wel voor een tweede gaan, bedacht ik me, want als er iets met Cesar gebeurt, hebben we niets meer. Niets dat ons aan hem doet denken.

Geen keuze

Als ik ’s avonds naar huis loop, wil ik Bente vertellen wat ik las, maar ook dat die moeder uit de talkshow in m’n hoofd blijft hangen. Dat ik dus radeloos ben. Als ik het plein bij ons huis oversteek, zie ik een vader zijn kind eten geven. Het kindje zit vastgebonden in een rolstoel, er steekt een buis uit het gezicht. Ik kijk snel de andere kant op, maar draai me toch om. Ik zie hoe geduldig en liefdevol de vader is, de rust die hij uitstraalt. Alsof het kind in de rolstoel hem iets duidelijk heeft gemaakt: dit is wat het is, je hebt geen keuze. Ik weet niet wat fijner is. Dat je geen keuze meer hebt of dat je nog voor de keuze staat. Want als je je kind eenmaal ziet, maakt het niet uit hoe hij eruit ziet of hoe perfect hij is. Het enige wat je nog kunt doen, is perfect proberen te zijn voor hem. Er is geen andere taak die meer rust brengt. Als ik de woonkamer binnen loop, rent Cesar op me af. Ik roep vrolijke dingen, maar zeg niks. Ik ben nog lang geen veertig. Dat duurt nog twee jaar. Dat is precies hoe oud Cesar is, dus ik weet wat er in die tijd nog kan gebeuren. Hopelijk net zulke mooie dingen.