Overgaan van flesvoeding naar vaste voeding doe je niet zomaar even. De voorbereidingen waren dan ook al weken in volle gang. Ik denk dat mensen minder tijd kwijt zijn aan de voorbereiding van een huwelijk, dan aan de gewenning aan 'echte' smaken. Maar vooruit, voor je kind doe je alles, hè?
Horde 1: de stoel
Het begint al met een kinderstoel. Want baby's die eten moeten rechtop kunnen zitten. Moet dat per se? Ja dat moet. Dus wij naar een grote Zweedse winkel. Eenmaal thuis gekomen met de kinderstoel (én 28 reserve plastic bakjes en een nieuwe deurmat) komen we erachter dat het kussentje voor in de stoel er niet bij zit. Moest je los kopen. Dus ik weer terug. Weer thuis gekomen, komen we erachter dat het kliksysteem niet klikt. Dus ik weer terug. Dan dat ding in elkaar zetten. Duurde 3,5 uur, want de beschrijving klopte niet.
Horde 2: de boeken
Op internet zijn gelukkig handige tips te vinden over 'het eerste hapje'. 'Maar in echte boeken staat veel meer,' zei mijn vriendin. Een stuk of acht foldertjes van het consultatiebureau over 'eten voor de baby' waren niet genoeg. Nee, bij ons thuis kwamen boeken over babyvoeding binnen die te vergelijken zijn met een universitaire studie Rechten, jaargang 1 t/m 4. En wat bleek: we hadden nog veel méér nodig.
Horde 3: de attributen
Volgens de boeken konden we echt niet zonder een blender. En niet zomaar een blender. Maar een dure. Die heel fijn is in de omgang. En die tot bijna microscopisch kan malen. Altijd handig. En we moesten slabben hebben. Keer 12. Want het zou wel eens voor kunnen komen dat ze gaat morsen. En potjes voeding als reserve, voor als de stroom uitvalt of er een overstroming komt. Dan hebben we in elk geval reservevoeding. Of ik daar even een extra plankje voor wil timmeren in de kelderkast? Tuurlijk schat.
En, hap!
En dan, eindelijk, het echte werk. Wortels koken. Gemalen wortels. Typisch Hollands. Oranje. Daar komt-ie, de eerste hap: vroem, tjoeketjoeke, toettoet, jamjam. Ik zei nog: 'Hmmmm lekker,' maar daar trapte Ize niet in. Ook het schudden van mijn platte hand naast mijn oor, als in: 'Nou nou dat is lekker,' werkte niet. Als dank kreeg ik een zuur gezicht. Een heel zuur gezicht…
En nóg een zuur gezicht, van mijn vriendin, toen ik voorstelde om de volgende keer dan maar chocolade te proberen…
