Honger die je opvreet
Midden in de nacht word ik wakker zonder besef van tijd. Langzaam merk ik waarom ik wakker word: ik heb honger. En niet een klein beetje honger, maar honger die maakt dat al het andere onbelangrijk wordt. Honger die je opvreet, zou je kunnen zeggen. Niet bij machte om me te verplaatsen, overpeins ik hoe ik dit ga aanpakken. Dat moment duurt meestal niet lang. Ik besluit over te gaan tot actie. Dat is in de historie toch vaak de beste manier gebleken om je doel te bereiken.
Ik gooi mijn keel open
Als niemand me zomaar eten komt brengen, eis ik het wel. Ik denk dan altijd graag aan reggaeheld Bob Marley: get up, stand up. Stand up for your nachtelijke eetbuien. Nu bezit ik helaas nog niet de fysieke vaardigheden om een en ander vriendelijk en beschaafd te vragen. Ik zou wel willen, maar helaas. Dus zit er nog maar één ding op: ik gooi mijn keel open, neem een teug lucht en zet het op een huilen. Je zou verwachten dat er dan meteen iets gebeurt. Actie-reactie, zoiets. Nou, niet in huize Versteegh. Het duurt altijd een stuk langer dan me lief is.
Een nieuwe luier graag
Na een minuut of twee hangt er een gezicht boven me dat ik volgens mij wel vaker heb gezien. Het ziet er wat verpieterd uit, met een vouw lopend van het rechteroog over de wang naar beneden. Een duidelijke nachtadem daalt op me neer en met een veel te hoog stemmetje word ik toegesproken. Denkt deze man, want dat is het te zien aan zijn pogingen een baard te laten groeien, dat ik achterlijk ben? 'Ben je wakker? Ja! Ja! Jij bent wakker, hè?' Ja, ik ben wakker, ja. Dat was ik al even hoor, maar jij blijkbaar niet. Maar nu je hier eindelijk bent, kan er alsjeblieft iets worden gedaan aan mijn schreeuwende honger?! En een nieuwe luier zou ik ook niet afslaan.
Naar de voedmachine
Er wordt een lamp aangeknipt en even ben ik verblind. Dan word ik opgepakt en naar de voedmachine gebracht. Zo noem ik haar, want alles wat mijn mond ingaat, krijg ik van haar. Ze lijkt me dan ook iemand die ik te vriend moet houden. Die idioot die me net uit bed heeft gehaald daarentegen, lijkt me tot nu toe vrij nutteloos. Hij vervangt als ik straks klaar ben met eten waarschijnlijk mijn luier. Ik zal hem straffen door precies op het moment dat hij mijn huidige luier uittrekt, over zijn hand heen te poepen. Dat is leuk, want dan raakt hij altijd een beetje in paniek. Helemaal als ik erbij ga huilen. Weet-ie niet waar hij het zoeken moet. Heerlijk vind ik dat. Wordt het toch nog een leuke nacht.
