'Dikke doei aan babyzwemmen'

Het leek Brenda gewéldig: babyzwemmen met haar zoontje. Maar in de praktijk bleek het nogal, uh, tegen te vallen.

Die kleine billetjes in een zwemluier, het natte lijfje tegen me aan, samen met andere moeders en baby’s in een warm zwembad spetteren, liedjes zingen, glunderend van verwondering je uk watervrij zien worden. Toen ik zwanger was van mijn oudste kind, leek babyzwemmen mij echt ultiem geluk. (Op het aan- en uitkleden na dan in een krap, vies en snikheet hokje, want dat is wel zo’n beetje één van de ergste dingen des levens als je het mij vraagt.)

Geschreven door

Brenda Kluijver

Eerste les

Omdat babyzwemmen me niet alleen fijn leek, maar ook nog eens enorm belangrijk voor de zwemtoekomst van mijn kind schreef ik hem enthousiast in bij het lokale zwembad toen hij een paar maanden oud was. En toen was het tijd voor de eerste les. ‘Na de les drinken we gezellig een kopje thee’, zei de juffrouw bij de balie. Daar kreeg ik het acuut al zwembadwarm van, want ik kwam voor de waterpret en niet voor sociale verplichtingen. Maar goed, niks kon me van mijn stuk brengen. Ik ging b.a.b.y.z.w.e.m.m.e.n. Met MIJN baby!

Even wennen

Op één ding had ik niet gerekend: mijn baby bleek een hekel te hebben aan het zwembad. Waar hij thuis in bad genoot, raakte hij bij de babyzwemles direct in paniek toen ik me met hem in het – oeps, best wel koude- water liet zakken. Hij moest gewoon even wennen, troostte ik mezelf. En ik hupste, zong en dreef vervolgens met zes moeders in een kringetje rond of een stukje achter de zwemjuf aan. De andere baby’s hadden pret of vonden het wat spannend, maar mijn zoon bleef gillen. Zijn glibberige lijfje strak tegen dat van mij aangeklemd uit pure angst. Iedere keer dat ik het bad uit wilde vluchten om hem te troosten, zag ik de ogen van de zwemjuf donker worden. ‘Zo went hij nooit!’

Zwemtrauma

Ik probeerde het nog een paar lessen, maar hij kon er maar niet aan wennen. Vooral toen de baby’s onder water moesten, onder druppels door moesten drijven en zelf hard met hun handen in het water moesten plenzen, zag ik een babyzwemtrauma ontstaan. Ik besloot om nog een paar maanden te wachten met dat babyzwemmen. In de hoop dat ouder worden soms genoeg is om minder bang te zijn voor nieuwe dingen.

Badpak

Die paar maanden werden bijna twee jaar, want stiekem was er ook bij mij nogal een drempel ontstaan. Ik raak in zwembaden al snel overprikkeld door het geluid om me heen, laat staan door het wanhopige gebrul van mijn baby. We gingen in de tussentijd wel regelmatig zelf met hem naar het zwembad en dat was een succes. Dus vlak na zijn tweede verjaardag hees ik me weer in mijn badpak en ondernamen we een nieuwe poging om samen met andere moeders en dreumesen te zwemmen. Maar ook nu werd het weer geen feestje. Hij huilde en smeekte: ‘Nee, nee, mama, nee!’ De zwemjuf keek me streng aan met een blik die zei: niet aan toegeven.

Dikke doei

Maar toen moesten bij de tweede oefening alle kinderen op de rand van het bad staan en in de armen van hun moeders springen. Een desastreuze fout van de zwemjuf. Terwijl alle andere kinderen klaarstonden om te springen, gierend van de voorpret, nam mijn zoon direct de benen toen ik hem op de kant zette. Hij rende het hele bad langs, richting de kleedkamers, twee keer uitglijdend. Haastig crawlend naar het trapje dronk ik per ongeluk het halve zwembad leeg, happend naar adem. ‘Wel terugkomen, hoor’, klonk de stem van de zwemjuf achter me. Je snapt: ik heb hem snel mee naar huis genomen en ben nooit meer teruggegaan. Dikke doei aan babyzwemmen.